Us, Again || 🥀✨️

පනස් පස්වන කොටස 🥀

අදට දවස් හයක් !

හරියටම දවස් හයකට පස්සේ මං මගේ ගෙදරට ආවේ. හැමදාම වගේ මගෙ පුරුදු තැන. බැල්කනි එක. එතනට වෙලා මං මේ හිස් කරන හතරවෙනි බියර් එක. මගේ alcohol limit එක මටම වදයක්. එක බියර් එකක් බිව්ව ගමන් වෙරි වෙනවා නම් කොච්චර හොඳද. එහෙනම් මේ වෙනකොට මං මෙතනම වැටිලා නිදි. ඒත් මං තාම සිහියෙන්. මට සිහියෙන් ඉඳලා හරි මහන්සියි.

අද පැහැදිලි අහසක්. මං හැමදාම ආස උන හඳේ ආලෝක වළල්ල පේන්න තියනවා. පුර හඳක් නෙවෙයි ඒත්. සමහරවිට පෝය ළඟ ඇති.

"ඔයාට පාලුයි නේද?"

හඳ වැහෙන විදියට අත උඩට උස්සලා ඇඟිලි විහිදලා මං බැලුවේ මගේ දකුණු අතේ වෙදැඟිල්ල දිහා. මුද්දක් දාන්න ඕනේ ඇඟිල්ල මුද්දක් තියා මුද්ද දාන්න ඕනේ කෙනාවත් නැතුව තනි වෙලා. සමහරවිට ඒ ඇඟිල්ලේ මුද්දක් තිබ්බා නම් හරි ලස්සනට තියේවි. දන්නෑ! මං කලින් කවදාවත්ම ඒ ඇඟිල්ලට මුද්දක් දාලා නෑනේ.

මගෙ යුවීගෙ කටහඬ අවසානෙට අහලා අදට දවස් නවයක් වෙනවා. එදා මං යුවී හොයාගන්නවා කියලා Engene එකෙන් එළියට ආවත් මරදාන station පහු කරලා මං කා එක නැවැත්තුවේ ඇත්තටම එයාව හොයන්න කියලා තැනක් මට හිතාගන්න බැරි උන නිසා.

එපාර්ට්මෙන්ට් එකෙත් එයා නෑ කියලා ඩෙවෝන් කිව්වා. ගෙදරත් නෑ. එයාගේ යාලුවො කියලා මං දන්නේ චරුන්ව විතරයි. ඒත් එයත් කිසි දෙයක් දන්නේ නෑ කියලා ඩෙවෝන් කිව්වා. ආයේ කා එක හරවගෙන Engene එකට ආව මං දවස් හයක්ම හිටියේ වැඩවලටයි විහස්ය හොයන්නයි විතරක්ම අවදානේ දීලා. අඩුම කම්පැනි එකටවත් ගියේ නෑ මං.

පෙනුමෙන් නම් මං කලින් හිටිය ලෙයාන්ම වෙද්දි ඇතුළෙන් මං පණ අදින කෙනෙක් විදියට හිටියේ. ඉස්සර ෆෝන් එකට කෝල් එකක් ආවේ කලාතුරකින් උනත් දැන් මගෙ ෆෝන් එක සැරින් සැරේ රින්ග් උනා. දන්න නම්බර් කීපය අතරේ දවස් නවයකින් කෝල් එකක් ආවෙ නැත්තේ එක නම්බර් එකකින් විතරක් වෙනකොට නිතරම මගේ ලයින් එක බිසි උනේ නොදන්න නම්බර් වලින් එන කෝල් නිසා.

මේ දවස් හය ඇතුළේ මං ගොඩක් දේවල් හොයාගත්තා. චරුන් කියන්නේ විහස්යගෙ අයියා. ඒත් ඒ එයාගෙ මමාගෙයිගෙ කලින් මැරේජ් එකේ ළමයා. එයා CID officer කෙනෙක්. විහස්ය පවුලෙ කෙනෙක්ට කියලා සමීප චරුන්ට ඇරුනම එයාගේ ලොකු මාමට. මිස්ටර් තේමිය කුරුප්පු ආරච්චි. විහස්යගෙ අම්මගෙ එකම සහෝදරයා. YV එකේ owner.