Us, Again || 🥀✨️

දොළොස්වෙනි කොටස 🥀

උදේ කැබින් එකට එනකොටත් ටේබල් එක උඩ ෆයිල් කන්දයි. වෙලාවකට එපා වෙලා යනවා. කොච්චර වැඩ කලත් මට කරලා ඉවර කලා හා සමානව තව වැඩ ගොඩ ගැහෙනවා. ගොඩක් අය හිතන්නේ කම්පැනි එකක C.E.O කෙනෙක් වෙනවා කියන්නේ ශීට් එකේ වාඩි වෙලා දවස තිස්සෙම වටෙ ඉන්න මිනිස්සුන්ට බැන බැන හිතුනම කම්පැනි එකට එන හිතුනම යන්න පුලුවන් කෙනෙක් කියලා. එහෙම අය ඇති. මං නෑ කියන්නෙ නෑ. ඒත් තනියම කට්ටක් කාගෙන මැරීගෙන තමන්ගෙ තැන හදාගත්ත කෙනෙක්ට නම් එහෙම නෑ. මට තියෙන්නේ entertainment එකක්. දවසින් දවස අලුත් දේවල් එකතු වෙනවා. හැම section එකකටම වෙන වෙන අය වැඩ කරන්න හිටියත් හැම approval එකක්ම මම දෙන්න ඕනේ. මගෙ sign එක නැතුව කිසිම output එකක් වෙන්නේ නෑ. අනික වැදගත්ම දේ මගේ අතේ කී දෙනෙක්ගෙ නම් බලාපොරොත්තු තියනවද? Trainers ලම ඉන්නවා පනහකට වඩා. Artist ලත් ඒ හා සමානව ඉන්නවා. අතුගාන මනුස්සයගෙ ඉදලා හැම කෙනෙක්ටම මං වග කියන්න ඕනේ. කම්පැනි එකේ rules කොච්චර strick උනත් මේ බිත්ති ටික ඇතුළේ ජීවත් වෙන්නේ හැමෝම මිනිස්සු. කෙනාගෙන් කෙනාට බලාපොරොත්තු වෙනස් උනත් හැමෝටම තියෙන්නේ ජීවත් වෙන්න බලාපොරොත්තුවක්. හුස්ම ගන්න හේතුවක්. හෙට දවසක් ගැන හිනයක්. මට ඇරුනම. මිනිස්සු හරි ආසයි ලැබුණත් නැතත් බලාපොරොත්තු පොදි ගහගෙන අමුතු ෆැන්ටසියක ජීවත් වෙන්න. එක අතකට ඒ ෆැන්ටසිය හොඳයි රියලිටියට වඩා.

උදේ ආවත් හරි මගෙ ඇඟට නම් හරිම නෑ. අනික මහ කරුමක්කාර ඔලුවෙ කැක්කුමක් හැදිලා තිබ්බෙ රෑ ඉදලම. තවම අඩුවක් නෑ. මේ ටිකේම හරියට කන්න බැරි උන නිසා බඩත් දනව වගේ. ඒත් කන්න කිසිම පිරියක් නෑ. තියන වැඩ කන්දරාව දැක්කම කන්න වෙලාවක් හිතාගන්නත් බෑ. අද ආශ්,කෙයාන් දෙන්නම හලාවත ගිහින් shoot එකක වැඩකට. දෙන්නම එනකොට රෑ වෙයි. උන් දෙන්නම නැති නිසා මගෙ ටේබල් එකට එකතු වෙන ෆයිල්ස් ගාන තව වැඩි වෙනවා. හිස් බඩටම පැනඩෝල් දෙකක් බීලා මං තිබ්බ ෆයිල්ස් චෙක් කලා. ආව වෙලාව් ඉඳලා ආය පහයි හතළිහට මං ඕෆ් වෙනකකල්ම හිටියේ කැබින් එකේ. තව රෑ වෙනකල් ඉන්න ඕනෙ උනත් අනුශ්ක කෝල් කරලා කිව්වා කැෆේ එකෙ ක්ලියර් කරගන්න ඕනේ ඩොකියුමෙන්ට් එකක් තියනවා කියලා. ඒ නිසා හෙටට ඉතිරි වැඩ ටික කල් දාල මං කැෆේ එකට එන්න ආවා.