Us, Again || 🥀✨️

හතළිස්වන කොටස 🥀

"කෙයාන් හැම වෙලේම ලෙයාන් ළඟ අපි තුන්දෙනාගෙන් කෙනෙක් ඉන්නම ඕනෙ. ඒක අනිවාර්යයි! ඒ වගේම මං එළියෙ මගෙ කෙනෙක්ව තියනවා. එයා ගැන ඔයාලා attention එක දෙන්න ඕනෙ නෑ. But කිසිම වෙලාවක ලෙයාන් තනි වෙන්න බැ."

"විහස්ය මොකක් හරි අවුලක්ද?"

ඊයේ උන දේවල් එක්ක විහස්ය ගොඩක් අවුලෙන් හිටියත් මුලු රෑම මගෙ බෙඩ් එකට එහා පැත්තෙන් පුටුවක් තියාගෙන හිටියා. පාන්දර සැරින් සැරේ එයාට කෝල්ස් ආවා. ඒ එන හැම කෝල් එකක්ම එයාගෙ මූණ අඳුරු කලා. ඒ හැම කෝල් එකකම 'අප්පච්චි' කියන වචනේ නිතරම කියවුනා. මට ඒ හැඟීම් කියවගන්න බැරි උනත් එයා හිටියේ ලොකු කලබලයකින් කියලා මට තේරුනා. ඉර එළිය වැටුන ගමං කෙයාන්ලට කෝල් කරලා එන්න කිව්ව එයා උන් ආවට පස්සේ ගොඩක් සීරියස් විදියට කතා කලා.

"නැ. මුකුත් උනාට පස්සේ නැහෙන්නෙ නැතුව දෙයක් වෙන්න කලින් රෙඩි වෙලා ඉන්න එක හොඳයි"

"ඒත් එහෙම මුකුත් වෙන්නෙ කොහොමද? It's just an accident. So ඇයි මෙහෙම?"

"ලෙයාන් වෙනුවෙන් මං දෙයක් කරන්නේ නිකන් නෙවෙයි. අනික මං කරන දේවල් ගැන ප්‍රශ්න කරන්නෙ නැතුව ඉන්නව නම් මං කැමතියි ආශාද්."

"විහස්ය ඇත්ත කියන්න! ඒක නිකම්ම නිකන් ඇක්සිඩන්ට් එකක් නෙවෙයි එහෙමනෙ? නේද?"

"ඔව්"

එතකොට ඒක නිකන් ඇක්සිඩන්ට් එකක් නෙවෙයි. මං හිතුවා වැරදියි. මෙතන විහස්ය විතරක් දන්න දෙයක් වෙනවා. ඒත් එයා මුකුත් කියන්නේ නෑ. ඇයි ඒ?

"අගාව ෆලෝව් කලෙත් නිකන් වෙන්න බැනේ?"

"What? Follow? පැහැදිලිව කියන්න කෙයාන්"

"අගාව දවස් ගානක් තිස්සේ කවුරුහරි ෆලෝව් කළා"

"කවද් ඉදන්ද?"

"උබේ ඇක්සිඩන්ට් එක උන දවස්වල වගෙ ඉදන්"

"මට දැන්ද කියන්නේ?"

"උබට කියන්න ඕනෙ කියල නැනෙ. අනික මට ඒ ගැන හොයන්න පුලුවන්"

"හොයාගත්තද?"

"විහස්ය!"

"ඉතිම් කියන්න කෙයාන්! හොයාගත්තද?"