Us, Again || 🥀✨️

හතළිස් හයවන කොටස 🥀

"මේ ඒයි?"

Wait what?!. මං දැන් ඒයි කියලද කිව්වේ? ඒකත් මේ මට එහා පැත්තේ ඉන්න විහස්යට. ඇත්තටම ඔපරේශන් එක බරපතලව බලපාලද මට? ආ මං විතරක් නෙවෙයි පුදුම වෙලා තියෙන්නේ. වම් අතින් ස්ටියරින් වීල් එක අල්ලගෙන හිටිය විහස්ය ගැස්සිලා බය වෙලා වගේ ඇස් ලොකු කරලා මගෙ දිහා බැලුවා. කොයි වෙලේක හරි මේකා ගැස්සෙන ගැස්සිල්ලට ගැහිලම යනවා ශුවර්. දැන් මගෙ දිහා ඔහොම බලාගෙන ගිහිල්ලා ඇනගන්නවා තමා හදන්නේ රතුවට දිලිසි දිලිසි තියෙන BMW එක පුතා ඔයා.

"ඉස්සරහ බලන් drive කරන්න!"

මං එයාගෙ දිහා බලාගෙනම ටිකක් සැරෙන් කිව්වා. ඔන්න දැන් තමා පොරට ආය මතක් උනේ ස්ටියරින් වීල් එක පොර අතේ තියෙන්නෙ කියලා. කිව්වා වගේම හරියටම 4 වෙනකොට විහස්ය ආවා මාව ගන්න. යන්නෙ කොහෙද කියලා මුකුත් නොකියා මාවත් දාගෙන මේ කොහෙ යනවද මංදා. කලින් ඇහුවට මුකුත් කිව්වෙ නැති නිසා ආය අහන්න ගියේ නෑ. වැඩක් නැනේ.

"කොහෙද යන්නේ මේ?"

"පන්සල්"

"කැලණි?"

"ම්ම්"

ආ එහෙනම් ඒක තමා තුනට විතර මැසේජ් එකක් දාලා තිබ්බේ ලා පාට එකක් ඇඳන් ඉන්න කියලා.

"එකපාරටම?"

"නායක හාමුදුරුවොන්ගෙ birthday එක"

"ආ!"

මං ඔලුව වනලා ආයෙ ඉස්සර බලාගත්‍තා. අඩුම දැන් දන්නවනෙ යන්නෙ කොහෙද කියලා. හැබැයි පන්සල් විතරක් යනවා වෙන්නත් බැ. බලමුකෝ.

"අයියේ"

මගෙ පපුව! හුඟ දවසකින් ආයෙ ඒ බර වචනේ බර හැඟීම් ගොඩක් එක්ක. ඕනෙම වෙලාවක මාව තත්පරෙන් දිය කරන්න පුලුවන් එකම වචනේ මට විහස්ය මෙහෙම 'අයියේ' කියන එක. නිකන් හරියට ඒ වෙලාවට මං එයාගෙම වස්තුවක් එයාට විතරක් අයිති දෙයක් කියලා මට හිතෙනවා.

"ම්"

"ඔයා සතුටින්ද?"

ඇයි එහෙම එකපාරටම ඇහුවේ එයා? ඇත්තටම මං සතුටින්ද? නෑ සතුටින් නෙවෙයි පුදුමාකාර තරම් සැහැල්ලුවකින් මං ඉන්නෙ. විහස්ය ළඟ ඉන්න හැම තත්පරේකම මට මගෙ වටේ මොන තරම් දේවල් උනත් සැහැල්ලුවක් දැනෙනවා. හරියට මාව පණ වගේ ආරක්ශා කරගන්න කෙනෙක් ඉන්නවා කියලා දැනෙනවා. ඇත්ත එයා මාව පණ වගේ ආරක්ශා කරනවා.