Us, Again || 🥀✨️

පනස් තුන්වන කොටස 🥀

රෑට කෑව ගමං මං කලේ උඩට ආව එක. විහස්ය කොයි වෙලේ එයිද කියලා දන්නේ නැති නිසා මං බැල්කනි එකට ගියා. බලන්න තරම් ලොකු වටපිටාවක් නොතිබ්බත් මං බැල්කනි එකට කැමති මෙතනට අහස පේන view එක මාරම ලස්සන නිසා.

අද අහසේ තරු පිරිලා. ඒත් හඳ නෑ. සමහරවිට අමාවක වෙන්න ඇති. මං අහස දිහා බලන්න ආසම හඳ තියන වෙලාවට. ඒ හඳ නිසා නෙවෙයි. හඳ පායලා තියන වෙලාවට හඳ වටේට හැදිලා තියන ආලෝක වළල්ල නිසා. ඒ වළල්ල අහසට එකතු කරන්නේ හරි අමුතු ලස්සනක්. අහස කියන්නේ මට තනි වෙන්න හොඳම හේතුවක්.

අදත් මාමා කතා කරලා කිව්වේ විහස්ය එක්ක කිසිම ගනුදෙනුවක් තියාගන්න එපා කියලා. එයා කතා කල විදියට මට හොඳටම තේරුනේ එයා නුවර හිටියත් මං ගැන දැන් හොඳට touch එකේ ඉන්නේ කියලා. ඒ කියන්නේ එයා මං ගැන බලන්න කාවහරි දාලා. ඇයි මාමා එහෙම කරන්නේ? මොකක්ද මාමාට විහස්යගෙ family එකත් එක්ක තියන සම්බන්දේ? මට බයයි ඒ දේවල් මට කලින් විහස්ය හොයා ගනි කියලා.

අනික අද එයාගේ අප්පච්චි කිව්ව එයා දැනගන්න ඕනේ නැති ඒත් දැනටමත් දැනගෙන තියන දේ මොකක්ද? මට අහන්නත් බැ. ඇහුවත් මං දන්නේ කොහොමද ඇහුවොත් මට අද උන දේවල් එයාට කියන්න වෙනවා. ඇයි යුවී ඔයා මෙච්චර පොඩි වයසක ඉඳගෙනත් ඕනෙවටත් වඩා බරක් දරාගෙන ඉන්නේ?

තව කල්පනා කරන්න ගොඩක් දේවල් තිබ්බත් මං ආයේ ඇතුළට ගියේ මගෙ ෆෝන් එක රින්ග් උන නිසා. සමහරවිට විහස්ය වෙන්න ඇති. නෑ unknown number එකක්. මට unknown numbers වලින් කෝල්ස් එන එකට වෛර කරන්න පටන් ගත්තේ විහස්ය මුණ ගැහුනට පස්සේ. ෆෝන් එක දිහා බලාගෙන ආන්ස්වර් කරනවද නැද්ද කියලා හිතලා අවසානේ මං කෝල් එක ආන්ස්වර් කළා.

"ඔ- ඔයා- ඔයා හොඳින්ද?"

මට හෙලෝ කියන්නවත් ඉඩක් දෙන්නේ නැතුව එහා පැත්තෙන් කතා කලේ විහස්ය. එයාගේ කටහඬ ඇහුන එකට සතුටක් දැනෙන්න ඕනේ උනත් මට මේ වෙලාවෙ දැනුන හැඟීමට මං පොඩ්ඩක්වත්ම කැමති නෑ. ඒ කටහඬ හරි කලබලයි. ඒ වගේම එයා හරි වේගෙන් හුස්ම ගන්නවා.

"යුවී?"

"අයියේ- අයියේ ඔයා හොඳින් නේද?"

"ඔව් යුවී ඔව් මං හොඳින්. මං හොඳින්. ඒත් ඇයි මේ?"