Us, Again || 🥀✨️

විසි පස්වන කොටස 🥀

උදේට හරියට මට කන්නත් බැරි උනා. ඊයෙ කෙයාන් ගැහුව පාරට කට ඇතුළෙන් ටිකක් තුවාල වෙලා තිබ්බා. කෙයාන් ගොඩක් අවුලෙන් ඒ ගැන හිටියේ. ඒත් උට වැරැද්දක් කියන්නත් බැනේ. කොහොමහරි උන් දෙන්නව යවලා මං ආවෙ කැෆේ එකට. වැඩ කල හැමෝම මගෙ දිහා බලාගෙන හිටියෙ යකෙක් දැකලා වගෙ. මං සුදු නිසා ඊයෙ කෙයාන්ගෙ අත් ගුණේ මගෙ මූණෙ ලස්සනට ප්‍රින්ට් වෙලා තිබ්බා. ඒත් කවුරුවත් මගෙන් මුකුත් ඇහුවෙ නෑ. අහන්නත් බැනේ මගෙ දිහා කෙලින් බලාගෙන. මං කැෆේ එකේ වැඩ ටික බලලා කම්පැනි එකට එන්න ආවා.

අර වගේ දෙයක් හැංගුවා කියලා කෙයාන් මෙහෙම හැසිරුනා නම් විහස්යගෙයි මගෙයි උන registration එක ගැන දැනගත්තම ඌ කොහොම හැසිරෙයිද කියලා මට හිතාගන්න බෑ. මාමා වගේම කෙයාන්, ආශ් මං ගැන වද වෙනවා. මං වෙලාවකට මගෙ වටේ ඉන්න මිනිස්සුන්ට වදයක් කියලා හිතෙනවා. මාව ශක්තිමත් කරන පුලුවන් හැම වෙලාවකම මට හයියක් වෙන අයටම මං බොරු කරනව කියන හැඟීම මට දැනෙනවා. විහස්ය උනත් දැන් මං ගැන ගොඩක් වද වෙනවා. ඒක මට හොඳට දැනෙනවා. ඒත් මට එයාට ළං වෙන්නත් තවම බෑ. එයා ගැන තියන හැඟීම මට තාම තේරෙන්නෑ. මං බැඳීම් වලට හරි බයයි. ළං කරගෙන ඈත් කරන්න මං බයයි. විඳවන්න හරි බයයි. කල්පනා කර කර කම්පැනි එකට ආවා. ලිෆ්ට් එකට ගොඩ වෙන්න බලාගෙන හිටිය මට පිටිපස්සෙ ඉදන් කෙනෙක් කතා කළා.

"Good morning Agana"

තුමුල. අද මොන විකාරයක් මෙතන කරයිද දන්නෙ නෑ. මං මුකුත් නොකියා ඔලුව පොඩ්ඩක් හොලවලා පාඩුවෙ හිටියා. එයා ටික ටික මං ඉන්න තැනට ආවා.

"ඉස්සර නම් මටත් කලින් මට ග්‍රීට් කරනව ඔයා"

මට එයා එක්ක කතා කරන්න තරම් හිතුනේ නෑ. එයාට ඕනෙ දෙයක් කියන්න කියලා මං පාඩුවෙ හිටියා.

"කැෆේ එකේ වැඩ දැන් කොහො- දෙවියනෙ අගන ඔයාගේ මූණට මොකක්ද උනේ?"

කැෆේ එක ගැන මොනවහරි අහගෙන එනකොට එකපාරටම තුමුල සම්පූර්නෙන්ම මගෙ පැත්තට හැරිලා මූණ ගැන ඇහුවේ කම්මුලට අත තියන්න හදන ගමන්. ඒත් මං අඩියක් එහාට ගියා.

"ඈත් වෙලා ඉන්න!"

"මොකක්ද ළමයො මේ උනේ?"

"තමුන්ට කවද්ද මෙයා ළමයෙක් උනේ?"