Us, Again || 🥀✨️

හතළිස් නවවන කොටස 🥀

"කෙයාන් ඔක්කොම හරිද?"

"ඔව්. ආශ් කෝ?"

"මේන් හෝල් එකේ."

"මං හිතුවෙ නැ මෙච්චර හිර වෙයි කියලා. ශිට් බලපං අවසාන මොහොතෙනෙ අර මූසලයා එන්නෑ කිව්වේ"

"ඒකට reaction එකක් මං ගන්නම්. ඒත් දැන් ඔක්කොටම කලින් host කෙනෙක් හොයන්න ඕනේ. අද විතරයි තියෙන්නේ"

"Media department එකෙන් ඒකට ඕනෙ වැඩ ටික කරයි. අපිට field එකට අලුත් කෙනෙක් ගන්න බැ බං මොකද live එකක් නිසා නොබලන කෙනෙක් නැ. අනික අවදානමක් ගන්නත් බැනෙ"

"කමක් නැ කෙයාන් මට ඕනේ talent එක විතරයි. අලුත් උනත් කමක් නැ. අද හවස් වෙන්න කලින් මොකක් හරි කරන්න. නැත්තම් media department එකේ head ට හරි කියපං හෙට ස්ටේජ් නගින්න කියලා. එහෙම නැත්තම් හෙට ඔක්කොටම මගෙ ටේබල් එක උඩ resignation letters තියලා යන්න පුලුවන් කියන්න. වගකීමක් කියන්නේ සෙල්ලමක් නෙවෙයිනෙ. අනික පුරුදු වෙන්න කරන වැඩ නෙවෙයි. මාව අල්ලන් පුරුදු වෙන්න ලේස්ති වෙන්න එපා කියන්න ඔය ඉන්න ඔක්කොටම. මුන්ට මං පඩි ගෙවන්නේ තියන අමාරුවටද? ශිට්."

"අගා මචං ඩොකියුමෙන්ට්ස්වල පොඩි කේ-"

"පොඩ්ඩක් ඉදපං."

කෙයාන් මොනවහරි කියන්න ගියත් මං ඌව නැවැත්තුවේ ලෑන්ඩ් ලයින් එකෙන් මිස් සනුකිට ගන්න ගමං.

"Miss Sanuki, everyone in the media department should be in the meeting room within 20 minutes."

එහා පැත්තෙන් උත්තරයක් දෙන්නත් කලින් මං කෝල් එක කට් කළා. මං දැන් ඉන්නේ කේන්තියේ උපරිමේටම ගිහින්.

ගිය අවුරුද්දේ ඉඳන් ප්ලෑන් කරලා තිබුන අපේ live singing audition එකේ opening ceremony එක හෙට. මාස ගාණක් ඇදෙන ලොකු වැඩක්. මුලු ලංකාවක්ම උනන්දු වෙන program එකක්. අපේ කම්පැනි එකෙ අලුත් girl band එක වෙනුවෙන් තියන audition එක. Live votes වලින් අවසානේ members ලා අට දෙනෙක් ඉන්න group එකක් විදියට අලුත් girl band debut කරනවා.

දාස් ගානක් අතරින් මාස පහ හයක් තිස්සේ තෝරලා බේරලා ගත්ත සිය දෙනාගේ වටය පටන් ගන්න හෙට ඔක්කොම වැඩ මං හොස්පිටල් හිටි මාසේ හොඳට ආශ්,කෙයාන් මහන්සි වෙලා කරල තිබ්බා. ඇඟිල්ලෙන් ඇන ඇන හොයලා බලන්නේ නැති වෙන තරමටම උන් දෙන්නා ඔක්කොම කරල තිබ්බා. හෙට වැඩේ පටන් ගන්න තියන නිසා කම්පැනි එකේ හැම department එකක්ම කඩිගුලක් ඇවිස්සිලා වගේ නොසෑහෙන්න බිසී. එදා විහස්යගෙ අම්මා බලන්න ගිහින් ආවට පස්සේ දවසේ ඉදන් දවස් දෙකක් තිස්සේ ඉඳන් අපි තුන්දෙනත් පුදුමාකාර විදියට මහන්සි උනා. මේ දවස් දෙකට මං නිදාගන්න පැය හතර පහ ඇරුනම අනික් හැම වෙලාවකම එක්කෝ කොහේහරි වැඩකට දුවනවා නැත්තම් ෆයිල් එකකට යට වෙලා එහෙමත් නැත්තම් මීටින් එකක. අරුන් දෙන්නා කියලත් වෙනසක් තිබ්බෙ නෑ. කන්න බොන්නවත් වෙලාවක් නෑ.