කා එකෙන් බැහැලත් විහස්ය මාව උස්සගෙනම ගියා. මේ මනුස්සයට මාව ගානක් නෑ වගෙ උස්සන් යනවා. අවුරුදු තිහක මනුස්සයෙක්ව පොඩි කොල්ලෙක් උස්සන් යනවා. මාව සෝෆාවෙ වාඩි කලාම තමයි මට ඒකත් මතක් උනේ. මාව වාඩි කරවලා එයා ආයෙ එළියට ගියා. කෙයාන් තිබ්බ පොඩි ස්ටූල් එකක් ළං කරගෙන මගෙ ලගින් වාඩි උනාම මං ඇස් වලින් ඇහුවෙ 'ආශ් කෝ' කියලා. කෙයාන් ඇස්වලින් පෙන්නුවා ඩයිනින් ටේබල් එකට ඔලුව ගහගෙන එතන වාඩි වෙලා ඉන්න ආශ්ව. මගෙ පපුව මොකක්ද උනා. ආශ් කවදාවත්ම ඔහොම ඉදලා නෑ. එයා මං නිසා දුක් උනා. ආශ් හැමදේම කලේ මාව පොඩි එකෙක් ගානට දාලා. මාව පරිස්සම් කලා. මං නොකා ඉන්න හැම වෙලාවකම බැන බැන කැව්වා. මට කාලයක් තිබ්බා නින්ද යන්නෙ නැතිව ගෙවුන. ඒ කාලෙ පුරාවටම ආශ් කලේ මාව තුරුල් කරන් හිටිය එක. මං වෙනුවෙන් එච්චර දේවල් කල මනුස්සයව මං අද අඬවලා. ඒ හිත බිඳලා.
කෙයාන් මගෙ කකුල් දිහා බලාගෙන හිටියා. එයාගෙ අවදානේ බිඳුනේ විහස්ය ආව නිසා.
"කෙයාන් කෑම ගෙනාවා."
"ආ යමං බං ඔය ටික අඩුක් කරන්න"
කෙයාන් විහස්ය එක්ක කුස්සියට ගියෙ ඔලුව ගහගෙන ඉන්න ආශ්ගෙ පිටට තට්ටුවක් දාගෙන. එ එක්කම ආශ් ඔලුව උස්සලා මගෙ දිහා බලලා හරි බයෙන් වගෙ අඩි තියල මං ළඟට ඇවිත් කෙයාන් වාඩි වෙලා හිටිය ස්ටූල් එකෙන් වාඩි උනා. මං උගෙන් ඇස් එහාට ගත්තේ නෑ. ආශ් වාඩි වෙලා මගෙ කකුල් දෙක උකුලට ගත්තේ හරි පරිස්සමෙන්. පේන්කිලර්ස් නිසා කලින් තරම් රිදුනෙ නැතත් මට චුට්ටක් රිදුනා. ඒ නිසාම වෙන්නැති මගෙ කටින් කෙඳිරියක් ඉබේම පැන්නේ.
"අනෙ රිදුනද?"
ආශ් ඇස්වල කඳුළු පුරවගෙන ඇහුවා. අනේ මෙ කඳුළු මං නිසා නේද දෙයියනේ. මං රිදුනේ නෑ කියන්න ඔලුව වැනුවා. ඒ එක්කම විහස්ය ආවා කන්න කලින් බොන්න තිබ්බ බෙහෙතුත් අරගෙන. එයා ආශ් දිහා එක බැල්මක්වත් නොදී මං බෙහෙත් බිලා වතුරු වීදුරුව අතට දුන්නම ආයෙ කුස්සියට ගියා. ආශ් විහස්ය යන දිහා බලලා ලොකු හුස්මක් ඇතෑරියේ මාවත් ගහගෙන යන්න වගේ. මං එයා දිහාම බලාගෙන හිටියා.
"මට සමාවෙන්න ආශ්"
ආශ් කතා කරන්නෙ නැති නිසා මං කතා කලා. එයා කලේ මගෙ කකුල් අතගෑව එක.
YOU ARE READING
Us, Again || 🥀✨️
Fanfiction𝙲𝚘𝚖𝚙𝚕𝚎𝚝𝚎𝚍 ✔ ස්තූතියි ! මට ඔයාගේ ජීවිතයට එන්න දුන්නට. පොරොන්දු තියෙන්නේ රකින්න උනත්, කඩවුණු පොරොන්දුවක් එක්ක මගෙ අත අල්ලන් ඉස්සරහට ඇවිදන් ගියාට. __ ලෙයාන් අගන එදිරිසිංහ 🌼 "ඇයි මගෙ හිස් ජීවිතේ පාට කරන්නේ?" මං එයාගේ...
