Us, Again || 🥀✨️

තිස් හත්වන කොටස 🥀

"විහස්ය"

මං හිටියේ බිත්තියට හේත්තු වෙලා I.C.U එකේ දොර දිහා බලාගෙන. වෙලාව කීයද දන්නේ නෑ. ඊයේ රෑ මෙතන වාඩ් උන මං තාමත් එහෙම්මමයි. ඇස් දෙක පොඩ්ඩක් පියවුනෙ නෑ. හුස්ම ගන්න එකත් හිතලා කරන්න ඕනෙ දෙයක් නම් මේ වෙද්දි මට හුස්ම ගන්නත් අමතක වෙලා ඇති. මං ඔලුව හරවලා බැලුවෙ මගෙ උරහිසට අත තිබ්බෙ කවුද බලන්න.

"ආශාද්"

"අගාව වෝඩ් එකට දැම්මද?"

මං නෑ කියන්න ඔලුව දෙපැත්තට හෙලෙව්වා. ආශාද් මගෙ උරහිස තද කරලා අල්ලලා මගෙ ළඟම තිබ්බ පුටුවකින් වාඩි උනා. ඔව් එයා තාම ඇතුළෙ. ඩොක්ටර්ස්ලා ඇතුළට යනව එළියට එනවා. ඒත් ඇතුළට ගියපු මගෙ කොල්ලව තාම එයාලා එළියට ගත්තෙ නෑ.

"ඊයෙ විහස්ය මෙතනද හිටියේ?"

"එ වගේ. තාම ඊයෙ අපි යනකොට හිටිය විදියටමනෙ මෙ ඉන්නේ"

"අගාව බලන්න යන්න දෙයිද?"

"දන්නෑ. අහල බලන්නකො කෙයාන්"

"මං පොඩ්ඩක් බලලා එන්නම් ඉන්නකො"

මගෙ කොල්ලට මහන්සි ඇති. එයාට තව ටිකක් ඔය විදියට නිදාගන්න දෙන්න ඕනේ. එ ඇස්වල මහන්සිය ටිකක් හරි එතකොට අඩු වෙයිනෙ. ඒත් මට ඊට වඩා මහන්සිනෙ. ඔය ඇස් දෙක වහගෙන ඉන්නකොට මට දුකයිනේ.

"විහස්ය කෑවද?"

මං කන්නෙ කොහොමද? මගෙ කොල්ලා රැයවල් දෙකක් බඩගින්නේ. එහෙම එකේ මං කොහොම කන්නද?

"ඌ ඉක්මන්ටම ඇස් අරී. ටිකක් එහෙම ඉන්න දෙමු අපි. මහන්සි ඇති සමහරවිට"

"වෙලාව කීයද?"

"හතයි කාලයි"

ඇයි තාම එයාව වෝඩ් එකට දාන්නෙ නැත්තෙ? අනෙ මට දුරින් ඉදන් හරි ඔය මූණ බලන්න ඕනේ.

"ආශ් අගාව දැන් වෝඩ් එක-"

කොහෙද ඉදන් කෙයාන් කතා කරගෙන එනකොට මං නැගිට්ටේ ට්‍රොලි එකක තියාගෙන මගෙ කොල්ලව එළියට අරගෙන ආව නිසා. අනේ දෙයියනෙ! මගෙ කොල්ලගෙ මුලු ඔලුවම බැන්ඩේජ් කරලා. අතකුත් සම්පූර්නෙන්ම බැන්ඩේජ් කරලා. මුණෙන් බාගයක් වැහිලා ඔක්සිජන් මාස්ක් එකට. මූණෙ පේන ටිකේ තැනින් තැන පොඩි පොඩි හීරුනු තුවාල. මං කොහොමද ඔය විදියට ඔයාගෙ දිහා බලන්නේ? මං එයාගෙ ළඟට ළං වෙන්න හැදුවත් මට ඒකට ඉඩ ලැබුනෙ නෑ.