Us, Again || 🥀✨️

හතළිස් අටවන කොටස 🥀

"කොහොමද my baby? ඔයා හොඳින් ඉන්නවා නේද?"

අරලිය ගහ යට තිබුන සුදු පාට ග්‍රේව් එක උඩින් එයා අරගෙන ආව ඕකිඩ් මල්බොකි එක තියලා එයාගේ අම්මා එක්ක කතා කරනවා. මට මතක් උනේ මං මෙතනට ආව පළවෙනි දවස. එදා වගේම අදත් මෙතන අමුතු නිස්කලංක බවක් තිබුනා. සමහරවිට එයාගේ අම්මා හරි නිවුන කෙනෙක් වෙන්න ඇති. මං එයාගෙ අඩි තුන හතරක් පස්සට වෙලා බලාගෙන හිටියා.

"ඔයා දන්නවද baby, මට ඉස්සර ඔයාගෙ ලඟට ඉක්මන්ටම එන්න ඕනේ උනා. ඒත් අනෙ සොරි අම්මා මට දැන් නම් ඉක්මන්ටම එන්න හිතෙන්නෑ. මට දාලා එන්න ලෝබයිනෙ එයාව."

එයා හරි පරිස්සමෙන් ග්‍රේව් එකේ තියන එයාගෙ අම්මගෙ ෆොටෝ එක අතගාන ගමන් කියනවා. ඒ මං ගැනද කියන්නේ? අනික එයාට අම්මා ගාවට යන්න ඕනෙ කියන්නේ මාව මුණ ගැහෙන්න කලින් එයා ජීවත් වෙන ආසාව ඇතෑරලද ඉදලා තියෙන්නේ? ඇයි යුවී ඒ? ඔයා කවද්ද ඔයාගේ හිතේ තියන ඔය බරෙන් පොඩ්ඩක් හරි මට කියන්නේ?

"එන්න"

එයා ගොඩක් වෙලා එයාගෙ අම්මගෙ දිහා බලාගෙන ඉදලා මගෙ පැත්තට හැරිලා කතා කළා. අද එයාගේ අම්මගෙ death anniversary එක. මං දන්නේ නැ මං මේ වෙලාවේ කරන්න ඕනේ මොනවද කියලා. ඒත් එයා කතා කළ නිසා මං එයා ළඟට ගිහින් කකුල් දෙකට බර දීලා පහත් වෙලා මගේ අතේ තිබ්බ පොඩි පතොක් පැලේ ග්‍රේව් එක උඩින් තිබ්බා.

"එයා එක්ක කතා කරලා එන්න."

එහෙම කියලා එයා හිටිය තැනින් නැගිටලා ටිකක් එහාට ගිහින් හිටගත්තා. එයාගෙ වැඩ හරි පුදුමයි. අනික මං දැන් මොනවද කතා කරන්න ඕනේ?

"Good morning aunty. ම්ම් ආන්ටි මාව දන්නවා නේද? ම්ම් ඇත්තටම- ඇත්තටම මං මීට කලින් මේක කරලා නෑ. ඒත්- මට ඔයාට thank කරන්න ඕනේ ආන්ටි. ඔයා නිසා අද එයා මං ගාව ඉන්නවා. ඔයා බය වෙන්න එපා ආන්ටි. එයා මට ආදරේ කරන තරමට බැරි උනත් මාත් එයාට ආදරේ කරනවා. ඒත් එයා තාම ඒක දන්නේ නෑ. ආන්ටි පරිස්සමෙන් ඉන්න. මං එයාව බලාගන්නවා. මං දැන් එයාට 'යුවී' කියනවා ආන්ටි. කමක් නෑ නේද? ම්ම් එයා- එයා ඇත්තටම මට ලැබුන හොඳම කෙනාද දන්නෙ නෑ. ඒත් එයා තමයි මට හරිම කෙනා ආන්ටි."

මට පොඩි හිනාවක් ගියා. මං මේ කවදාවත්ම දැකපු නැති කෙනෙක් එක්ක කතා කරනවා. ඒකත් ග්‍රේව් එකක් ඉස්සරහ. ඒත් මට පුදුමාකාර සැහැල්ලුවක් දැනෙනවා. මට හැමදෙයක්ම එයාගේ අම්මා ඉස්සරහ කියන්න පුලුවන් වගේ දැනෙනවා.