Vihasya's Pov
වෙලාව පාන්දර 1.20යි. මං එයාගේ ගෙදර දොර ඉස්සරහ. සමහරවිට එයා නිදි ඇති. ඒත් මට එයා එන්න කිව්වා. පරක්කු උනත් මට එයාව දැන් දකින්න ඕනේ. දොර ලොක් කරලා කියලා දැන දැනත් මං හැඩල් එක කැරකුවා. නෑ! දොර ලොක් කරලා නෑ. බැරි වෙලාවත් ඒ මං එයි කියලද? ඒත් ඇයි ඒ? ඔයා මං වෙනුවෙන් බලන් ඉන්නවද අයියේ?
"ය් යුවී?"
එයා ඉන්නවා ! මං ඇතුළට යනකොටම එයාව දකින්න කලින් මගේ නහයට දැනුනෙ සිගරට් ගඳ. ලයිට්ස් ඩිම් කරලා සෝෆා එකට හේත්තු වෙලා බිම වාඩි වෙලා. එයාට එහා පැත්තේ බියර් හතරක්. මාව දැක්ක ගමන් එයා හිනා වෙලා මට අතින් එන්න කියලා කත කළා. එයා මං එනකල් බලන් ඉඳලා.
ලස්සනයි ! එයාට ඒ තරම් ලස්සන හිනාවක් තියනවා කියලා දන්නවා උනත් මං වෙනුවෙන් ඒ හිනාව දුන්න පළවෙනි වතාව. ඇයි මගෙ ලෙයාන් ඔයා ඔයාවම ඔහොම අමතක කරන්නේ?
මං දොර වහලා එයාගෙ ළඟට ගිහින් එයාගේ එහා පැත්තෙන් වාඩි උනා. ඒත් එයා මට් දුන්න ඒ ලස්සන හිනාව අඩු කලෙත් නෑ වැඩි කලෙත් නෑ.මං වාඩි උනාම එයා සම්පූර්නෙන්ම බෙල්ල හරවලා මගෙ දිහා බලලා බෙල්ල ඇල කළා.
හුරතල් ! මට වඩා වැඩිමල් උනත් පිට අයට කොච්චර සීතල උනත් එයාට තියෙන්නේ හරි අහිංසක පෙනුමක්. එයා ලාවට මත් වෙලා ඉන්නේ. ඒ කියන්නේ මං එන්න කලින් තුන්දෙනා එක්ක බීලා. එයාගේ සුදු කම්මුල් ලාවට රෝස පාට වෙලා කියලා ඩිම් ලයිට් එකෙන් මට පෙනුනා. කොහොමද අයියේ ඔයා ඔයාවම මෙහෙම හංගන් ඉන්නේ?
"මං දැනගෙන හිටියා"
මං මුකුත් නොකියා එයා දිහා බලාගෙන හිටිය නිසා එයාම කතා කළා. මං ඒත් මුකුත් කිව්වෙවත් ඇහුවෙවත් නෑ. ලේසියෙන් කතා නොකරන එයා මෙහෙම හිනා වෙලා කතා කරනකොට එයා දිහා බලාගෙන එයාව අහන් ඉන්නවා ඇර වෙන මුකුත් මේ වෙලාවෙ මට ඕනේ නෑ.
"මං ඔයාට මේක කලින් කියලා නෑ. ඒත් දැන් කියනවා. ම්ම්ම් ඔයා-"
එයා කියන්න ගිය දේ නවත්තලා මගේ මූණ පුරාම එයාගේ ඇස් අරගෙන ගියා. එයා ඉන්නේ සිහියෙන්. මට ඒක ශුවර්.
"ඔයා- ඔයා ඇත්තටම- ම්ම් ඇත්තටම so attractive!"
මෙච්චර වෙලා හිනා වෙලා හිටිය එයා එහෙම කියලා එයාගේ හිනාව හංගගත්තා.
YOU ARE READING
Us, Again || 🥀✨️
Fanfiction𝙲𝚘𝚖𝚙𝚕𝚎𝚝𝚎𝚍 ✔ ස්තූතියි ! මට ඔයාගේ ජීවිතයට එන්න දුන්නට. පොරොන්දු තියෙන්නේ රකින්න උනත්, කඩවුණු පොරොන්දුවක් එක්ක මගෙ අත අල්ලන් ඉස්සරහට ඇවිදන් ගියාට. __ ලෙයාන් අගන එදිරිසිංහ 🌼 "ඇයි මගෙ හිස් ජීවිතේ පාට කරන්නේ?" මං එයාගේ...
