26: Gentle
"Excuse me lang ah," sabi ko tapos tumayo ako. Bigla rin siyang tumayo, aware ba siyang matangkad siya? Kakainis! Inangat ko ang tingin sa kanya.
"Hindi ako nagpapapansin, ayokong magpapansin sa tulad mo."
Aalis na sana ako nang pigilan niya ako, hinawakan niya ako sa braso ko. Ulit. What's her problem? Manglilito na naman ba siya ng ulo? Kokoranahan ko na siya.
"That's my problem. You always succeed in making me feel as though I'm just a thing that exists whenever you continue to ignore me. It keeps getting my attention."
Natigilan ako sa sinabi niya. Dahan-dahan niya ring binitawan ang braso ko.
"Hindi ko sinasadya," sagot ko. Aalis na sana nang hawakan niya kamay ko.
"Mella."
Pumikit ako ng mariin. She's calling my by my name now, nakalimutan na ba niya? Na nasaktan ako?
I felt her soft hands again on my cheeks. She carefully raised my head and made me face her. She lowered her head and kissed me.
It was just a swift kiss.
Then she rested her forehead on mine. Our breath changes.
Pero sandali lang rin iyon.
Tumingkayad ako.
For me to reach her and I put my hands around on her nape. I pulled her….
For a kiss.
Naramdaman ko ang pagsagot niya sa halik ko. It's slow and gentle… It's like we wanted to see where this kiss would take us.
I felt her right hand stroking my hair and rested on my hips.
Umiwas ako nang makarinig ako ng pagkatok.
"Kirsten?"
Agad akong lumayo sa kanya. Hindi ko alam kung nakita kami at kung nahuli kami patay talaga ako. Patay kaming dalawa. Anong gagawin ko?
"Oh?"
"The prof is looking for you, sino kasama mo?"
Natigilan ako nang pumasok ito sa bus. It's one of the seniors, babae.
"Oh, right. Geh!"
Agad naman siyang umalis nang makita ako.
Huminga ako ng malalim. Pakiramdam ko ay namumula ako ngayon na parang kamis. Umupo ako at hinintay lang na may sasabihin siya.
"Let's take care of your wound before we go back," sabi niya at tumango ako bilang sagot.
Nilinis niya muna ang sugat ko atsaka na nilagyan ng band aid. It's the color purple again.
Sigurado akong pinaguusapan na ako nila Kelly. Agad kong tinignan ang phone ko pagkababa namin ni Kirsten sa bus.
Kelly:
Muntik ka ng absent kanina, mabuti nalang sinabi namin ikaw yung tanga kanina.
Mella:
Grbe! K!
Kelly:
Girl, so anong nangyari sainyo?
Mella:
Gnamot lng sgat k.
Pinatay ko na agad ang phone ko. Kapag kami malagot talaga, kasalanan niya 'to.
Humabol lang ako sa kanila at nag-take notes na rin sa mga nakikita naming artifacts. Mga histories rin. Habang naglalakad at tumitingin tingin ay hindi ko maiwasang tumingin kay Kirsten.
Hoping that she'll look back.
I let myself again, paano kung mamaya saktan na naman niya ako? She's very serious in guiding us at yung isa pa naming section na kasama. Yung ibang sections ay sa ibang araw naman.
Kinagat ko ang ibabang labi ko. Pakiramdam ko nandito pa ang halik niya.
Gusto ko ng umuwi!
Grabeh, sa ilang buwan kong pagtiis? Makukuha rin pala niya ako agad. Naginarte pa ako. Pero bakit ba naring marupok agad ako? Sino yung lalaking 'yon? Kahit last year pa 'yon! Di ko makakalimutan 'yon!
Sino nga ba 'yon?
At talagang sinabi pa niya sa akin na mali ang nakita ko. Liar.
She's annoyingly good kisser and pretty, handsome. Kakainis!
Pagkatapos ng ganap ay bumalik na kami ng East. Hindi pa kami nagkausap ulit. Kaya nagsisimula na akong mag-overthink.
Inhale.
Exhale.
"Nakita mo si Kirsten?" Tanong ko kay Kelly dahil nauna siyang lumabas.
"Ha? Eh hinahanap na, di ka pa kasi mag spill the tea 'te. Okay lang 'yan magkikita naman kayo sa dorm eh," sabi niya.
Inirapan ko lang siya bilang sagot.
–
