SADİST +18

14. Bölüm -Anı-

H: Ne? Sen ciddi misin? Nasıl oldu bu?

B: 7-8 yaşlarındaydım. Bizim mahallede bi abi vardı. Aklı pek yerinde değildi. Yani öyle söylerlerdi. Biz sokakta oynarken, yanıma gelir saçımı okşar bana güler sonra giderdi. Çok rahatsız olurdum ama bir şey diyemezdim. Babamlar o zaman gerçekten baba gibiydi. Bana iyi davranırlardı yani kızlarıymışım gibi hissederdim. Her neyse birgün okuldan eve dönmüştüm ve zili çalmıştım, kimse açmayınca kapının önünde oturup bekledim. O geldi yanıma, beni tek görünce tabii.. Sonra bana dedi ki, "Napıyon kız, kimi bekliyon?" Bende ona annemi beklediğimi söyledim ve bana sanki biliyormuşçasına "Annen evde yok ki" dedi. Çocuk aklımla düşünemiyorum bazı şeyleri. Anlayamamıştım. "Sen nerede olduğunu biliyor musun ki?" dedim. Evet dedi. Ve hatta beni çağırdıklarını, onunla gitmemi söyledi. Bende başta kabul etmesemde dedim ya çocuk aklımla düşünemiyorum diye. Kabul ettim. Elimden tutup götürüyordu. Bense çok korkuyordum ama bir şey demiyordum. Üç sokak ilerisine götürdü beni. Orada boş kullanılmayan bir kulübe var. Hala duruyor aynı. Oraya götürmeye çalıştığını anlayınca geri dönmek istedim. "Ben eve geri gideceğim" dedim. Elini bırakmaya çalıştığımda elimi daha sert tutup "Annenler orda işte gel" diyip zorla götürdü beni. Bağırmaya başladım, eliyle ağzımı kapatıp susmamı söylüyordu. Beni kulübeye soktuktan sonra bana tokat attı. O tokatı hiç unutmuyorum. Bayılmışım. Uyandığımda Etrafımda bir sürü insan vardı. Herkes toplanmıştı. Polisi bekliyorlarmış, onu da yakalamışlar ve dövmüşler. Annemler başımdaydı. Polis geldiğinde, onu götürmek için aldılar ve o "Burada bitmedi, o kız benim. Yine kaçıracağım" dedi.

H: Bu anlattıkların gerçek mi? Bade ben öldürürüm o adamı nerede o?

B: Bilmiyorum, hapse girmişti ama çıkmış sanırım.

H: Ya dediği gibi yine kaçırırsa?

B: Merak etme. Evden çıktığım yok zaten.

H: Gerçekten çok sinirliyim şu an. Anasını siktiğimin pedofilisi.

B: Bu yüzden sanırım babamın bu tavırları.

H: O kulübenin adresi ne Bade?

B: Neden sordun?

H: Bilmiyorum, sen yine de söyle. O şerefsizin adını soyadını her şeyini ver bana.

B: ***

H: Tamam bu bende kalsın. Neyse ki yanıma geleceksin. Kendine çok dikkat et tamam mı, yoksa katil olurum.

B: Tamam sevgilim, rahatla. Zaten 10 yıl önce yaşanmış bir şey. Unuttuğumu söyleyemem ama korkum yok artık.

H: Ah be güzelim, şu yaşadığına bak.

B: Hepsi bitti gitti. Sadece seni istiyorum.

H: Söz veriyorum, bizim için her şey çok güzel olacak.

B: Seni seviyorum.

H: Bende seni çok seviyorum.

Konuşmalarımızın üstünden günler, haftalar, aylar geçiyordu. Her gün daha çok bağlanıp seviyordum onu. Beni bir kere bile üzmemiş, ağlatmamıştı. Her zaman gülüyorduk beraber. Fakat işler tersine dönmeye başlamıştı. Doğum günüme yaklaştıkça evdekiler bana normal davranmaya başlıyordu. Ve ben evden gideceğim için hüzünlenip iyice karalar bağlıyordum. Bunu Hakan da farketmişti ama bir şey demek istemiyorudu. Bu süreç içerisinde görüntülü konuşmuştuk, defalarca telefonda konuştuk ona adresimi verdim. Yani vazgeçme gibi bir şey olamazdı.

Doğum günüme tam bir hafta kalmıştı. Yani gün 18 Ocaktı. Doğum günüm 25 Ocak. Her neyse, o gün okul vardı. Ben Yarene hiçbir şeyi anlatmamıştım. Anlattığım tek şey Hakanın var oluşuydu. Yarenin de kaçtığımı öğreneceği gün kaçacağım gündü. Ona güvenemezdim, ağzından kaçırır ve aileme söylerdi. Bu sırada Mertle bir iki kez görüşmüştük ve iyi arkadaş olmuştuk. O gün yine okuldayken Yarene baktım. Uzun uzun baktım. Onu son görüşlerim olacaktı. Bana ne olduğunu sorsa da geçiştirdim. Eve geldiğimde bana sıradan bir insanmışım gibi davranmaya devam ettiler. Uzandım yatağıma ve Hakana yazdım.

B: Nasılsın Hakan?

H: Heyecanlıyım Bade. Bir hafta sonra geliyorum ve artık benim oluyorsun.

B: Evet.

H: Biliyorum evinden ayrılıyorsun diye kendini kötü hissediyorsun ama ben senin ailen olacağım. Hiç eksiklik hissetmeyeceksin.

B: Sadece o değil. Ben evimden ayrılıyorum diye de üzülüyorum. Ben doğduğumdan beri bu evdeyim. Bir sürü anım var anlıyor musun?

H: Anlıyorum tabii ki. Ama kendini şimdiden alıştırsan iyi edersin. Çünkü artık benim evim senin evin olacak. Anılarını burada biriktireceksin.

Ekrana boş boş bakarken tekrar yazdı.

H: Ben sana bir şey söyleyeceğim. İzmirde ev aldım.

B: Ne, neden?

H: Belki şehrini özlersin.. oraya geri gidersek bir evimiz olsun diye.

B: Oha Hakan.. Sana inanamıyorum.. Çok seviyorum seni.

H: Bende seni güzelim.

Ve zaman daha da geçmişti. Sonunda o gün gelmiş çatmıştı. Doğum günümdü.