SADİST +18

52. Bölüm -Son- (+18) FİNAL

Öncelikle oy veren, yorum atan ve okuyan bütün okuyucularıma teşekkür ediyorum ve hepinizi öpüyorum. Kucak dolusu sevgilerle, sizi seviyorum. Final bölümünü yazdım, aslında uzatabilirdim ama derslerim yüzünden erken bitirmem gerekti, bu zamana kadar yanımda olan arkadaşlarıma ve okuyucularıma tekrardan çok teşekkür ediyorum, yeni bölüm atmamı bekleyen herkesi çok çok seviyorum, umarım çok güzel geçirirsiniz her gününüzü, seviliyorsunuz <3 ( +18 bir kitaba yakışır şekilde 52. bölümde final yapmayı uygun gördüm :d )

-

Uyandığımda yataktaydım, kasıklarımda ağrı vardı ama rahatsız etmiyordu, çok fazla açmıştım bacağımı önceki gece. Uyanmama sebep olan ayak sesleriyle bakıştım, gelen Hakandı. Elinde kahvaltı vardı, bana hazırlamıştı. Bunu anlayınca doğruldum.

- Hakan..

- Günaydın güzelim.

dedi. Doğrulunca kucağıma kahvaltıyı bıraktı. Gülümseyerek baktım yüzüne.

- Günaydın.. Sen gitmiş miydin?

- Evet, hap almaya gittim. Kahvaltı da hazırladım.

dedi ve arka cebine attığı eliyle önüme doğum kontrol hapını gösterdi. Elime aldıktan sonra biraz baktım. Ardından kahvaltı için teşekkür ettim. Beraber kahvaltı yaptıktan sonra hapı içtim ve ablamı almak için aşağıya indik. Ablam çoktan inmişti ve beni bekliyordu. Önceki gece biraz geç yattığım için geç uyanmıştım. Kendi kıyafetlerimi giyinmiştim ve gitmek için hazırdık. Bizi eve Hakan bırakacaktı, Kaanla Melis evdeydi. Bu yüzleşme beni gerçekten korkutuyordu ama geri dönüşü yoktu.

Hakan bizi eve bıraktıktan sonra arabada onu öptüm ve indim. Ablamla zile basmadan önce Hakanın gidişini izledik ardından birbirimize döndük. Yaşanacakları az çok tahmin ediyorduk, bu yüzden içimizde korku vardı.

- Ne olursa olsun onlar bizim ailemiz, kararlarımıza saygı duyacaklardır.

dedi ablam. Kapıya doğru ilerledik ve zili çaldık, kapı açıldıktan sonra içeriye girdik. Annem ve babam heyecan içerisinde bize doğru geldiler. Evimizin kapısına ulaşmışken bekledik. Kapıyı annem açtı.

- Bade, Mine! Neredeydiniz siz?

- Kızım siz neredeydiniz neden cevap vermediniz telefonlara?

diye ekledi babam. Hepsini anlatacağımızı söyleyip içeri girdik. Abilerim evde değildi. Oturma odasına geçtikten sonra önce ablam konuşmaya başladı.

- Anne, baba.. Biliyorum zor zamanlar geçirdik. Siz bizim mutluluğumuzu istersiniz ama maalesef bizim mutlu olduğumuz yollar sizin pek sevdiğiniz yollar değil.

- Ne demek bu?

dedi babam, ben konuştum ardından.

- Evet, ablamın dediği gibi. Siz aslında biliyorsunuz ne olduğunu ama açık açık anlatmak istedik. Ben Hakanla, ablam da Kaanla sevgili.

Annem ve babam gözleri dolu hayal kırıklığı içinde dinliyordu bizi.

- Ne olur kızmayın, emin olun çok mutlu olacağız.

- Bize öyle bakma baba..

dedi ablam ve devam etti.

- Eğer senin doğum günü saçmalığın olmasaydı Badeyle ikimiz de çok başka hayatlar yaşıyor olurduk. Bize iyilik yapayım derken kötülük yaptın ama yine de sonucu güzel oldu.

- Biz sadece tekrar mutlu olmak istiyoruz ve tekrar mutlu olmak için her ne kadar Hakan ve Kaana ihtiyaç duysak da siz daha önemlisiniz.

beraber bizi dinlerlerken sustuk. Bakışıyorduk sadece, babam konuştu yüzü düşük bir şekilde.