SADİST +18

17. Bölüm -Kan-

Gözlerim açılmadan önce vücudumun soğuktan titrediğini farkediyordum. Çok sert bir şeyin üzerindeydim. Midem bulanıyordu ve başım ağrıyordu. Gözlerimi yavaşça açarken bir yandan da nerede olduğumu anlamaya çalışıyordum.

Küçük, yıkık, dökük ve bir penceresi olan odanın içerisindeydim. Doğrulmaya çalışırken üşümemin sebebini anlamıştım. Üstümden montum çıkarılmıştı. Hava çok soğuk olduğu için atkı takmıştım. O da yoktu. Ve ayakkabılarım ayağımda değildi. İçimden bulunduğum yeri anlamaya çalışırken ayağıma takılı zinciri gördüm. O an yutkundum.

- Bu ne ya?

dedim zincire dokunurken. Zincir uzundu ve odanın duvarına yapışıktı.

- Şaka mı bu, ben neyin içine düştüm ya..

dedim yine ve gözyaşlarım bir bir düşmeye başladı.

- İmdat! Kimse yok mu?

ayağa kalkıp pencereye gittim. Dışarıya bakınca dağlık alanda olduğumu farkettim. Zemin kattaydım. Ağlamaya devam ederken odadan çıkmaya çalıştım fakat zincir buna izin vermiyordu. Kapının biraz yanında sona eriyordu. Geri gidip zinciri elimle kırmaya çalıştım. Beş on dakika uğraştım ama işe yaramadı. Kendimi duvara yaslayıp ağlamaya başladım.

- Allah'ım yardım et bana.. Çok korkuyorum..

dedim. Uyandıktan yarım saat sonra ayak sesleri gelmeye başlamıştı. Tedirgin ve korku dolu halimle beraber duvara iyice yaklaştım. Gözlerimi korkudan kapatmışken ne olacağını, ne geleceğini aşırı merak ettiğim için hafif kısık bakıyordum.

Uzun boylu, siyah giyimli olan Hakan geliyordu. Kapıya geldikten sonra göz göze geldik ve durdu. Bir süre öylece bakışırken,

- Bırak beni lütfen..

dedim. Daha çok sinirlenmiş gibiydi. Yavaş adımlarla yanıma geldi.

- Bunu hakediyor musun?

dedi. O bana yaklaştıkça ben geriye, duvara iyice yapışmaya çalışıyordum.

- Söylesene Bade, hakediyor musun?

Gözleri sinirden kırmızıya dönüşmüştü. O kadar korkunçtu ki o hâli yüzümü kollarımla kapatıp ağlamaya başladım.

- Ben senin için Antalyadan İzmire geldim. Kapının önünde kadar. Sen ne yaptın? Beni artık istemediğini söyledin! Sen kimsin Bade? Bu cesareti kendinde nasıl bulursun? Seni en saf duygularımla sevmiştim. Sen hepsini tek gecede öldürdün.

Hafif yüksek ses tonunu dinlerken ağlamayı kesip yüzümü kollarımın arasından yavaşça kaldırdıktan sonra yüzüne bakmıştım. Gerçekten çok sinirliydi.

- Öldürecek misin beni..

dedim çok az çıkan sesimle. Cevap vermemişti. Gözlerime baktı. İçindeki nefreti görüyordum. Bakıştık bir süre, bakışmamızı bölen onun telefonuydu. Telefonu çalmıştı, önce kimin aradığına baktı ardından odadan çıktı.

Dışarıya çıktığını görünce ayağa kalktım ve pencereden baktım. Bir adam vardı sırtını görüyordum. Cama vurup bağırmaya başladım, beni duyması için. Adam sesleri duyup arkasına döndüğünde göz göze geldik. Bana baktığı gibi yardım çığlıklarımı yolladım.

- Yardım et lütfen! Polisi ara! Nolur yardım et!

Bana hem şaşkın hemde acıyan gözlerle bakıyordu, uzak olsada anlamıştım. Ama bu adam beni arabaya bindirenlerden biri değildi. Biraz daha yalvardım ama hepsi boşa gibiydi sadece bakıyordu. Daha sonra yanına Hakanın gittiğini gördüm. Biraz konuştular.

Ben pencerenin köşesine geçip olanları izlemeye başladım. Bir ara ikiside bana baktı. Korkarak baktım onlara. Adamın sırıttığını görünce hayallerim suya düşmüştü. Beni kurtarır diye düşünmüştüm ama o resmen dalga geçiyordu. Hakanda ise gariplik vardı. Bana baktığı gibi değil de sanki gözü dönmüş gibi bakıyordu adama. Yani çok sinirliydi.

Biraz daha onları izledikten sonra Hakanın belinden çıkarttığı silahla adamı vurduğunu gördüm. Gördüğümün şokuyla yutkunamamıştım. Adam yere yığılmıştı gözlerimin önünde. O adama bunları yapan bana neler yapmazdı diye düşündüm. Yerde kanlar içinde yatan adama bakarken gözlerim Hakana kaymıştı. Bana dik dik bakıyordu. Kendimi hemen yere attım. Çok şiddetli bir şekilde ağlamaya başladım.

O an anladım bunların şaka olmadığını, Hakanın bir psikopat olduğunu ve neyin içine bulaştığımı. Ağlarken yaşadığım korku yüzünden kalp krizi geçirecek gibiydim. Resmen gözlerimin önünde adamı vurmuştu. Gitmiyordu o sahne. Kalmıştı beynimin içinde derken o ayak seslerini yine duymaya başladım.