SADİST +18

35. Bölüm -Abi-

Beraber eve doğru giderken el eleydik. O kadar mutlu hissediyordum ki, evde yakalansak umurumda olmazdı. Kapıya yaklaşırken durdu Hakan, beni de durdurdu.

- Ne oldu?

- Bade en iyisi sen şimdi eve git biz yarın buluşalım.

- Neden ki?

- Öyle yapalım, daha iyi olur. Yarın sana yazarım.

- Peki tamam, iyi geceler Hakan.. Çok seviyorum seni.

- İyi geceler, ben de seni.

dedikten sonra yanağımdan öptü ve gitti. Ben de anahtarla içeri girip yavaş adımlarla odama gittim. Sonra yatağıma uzanıp yaşadıklarımızı düşünerek uyuya kaldım.

Uyandığımda bana günaydın yazan Hakanı gördüm ve sanırım başardım artık çok mutlu olacağız, dedim. Buluşma için yer ayarladık, duşa girdim ve evden çıktım. Bir kafede buluştuk, Gördüğüm gibi koşarak sarıldım, o da sarıldı. Daha sonra oturup bir şeyler içmeye başladık.

- Bir sorun olmadı değil mi gece?

- Hayır, yatıyorlardı zaten gittiğim gibi uyudum. Sen ne yaptın?

- Uyudum ama uyumadan önce hep seni düşündüm.

Gülümseyerek baktım kısılan gözlerimle. Bu mutlu anı kimse bozamaz dedim içimden, keşke demeseydim. Hakanın abisi uzaktan bize doğru geliyordu.

- Hakan.. Abin geldi.

dedim, hemen arkasına döndü ve siniri bozulmuş gülüşünü göstererek bana geri döndü. Geldiği gibi masaya oturan Kaan abi, sanki onu bekliyormuşuz gibi davranıyordu.

- Senin ne işin var burada?

dedi Hakan, abisine. Abisi Hakana hiç bakmadan bana bakıp aynı soruyu bana sordu.

- Asıl senin ne işin var burada, kardeşimle?

Hakan derin nefesler alıp veriyordu. Sinirlenerek ayağa kalktı ve elini bana uzattı.

- Gidelim buradan, gel.

Onunla beraber ayağa kalkıp elini tuttum, abisi izin vermedi. Hakanı göğsünden tutup gözlerinin içine baktı.

- Bırak bu kızı, Antalyaya dönüyoruz hadi. Biletleri aldım.

Bunu duyunca korkmuştum, gideceğini düşünerek.

- Ne bileti ne diyorsun, bir yere geldiğim yok. Ben Badeyi seviyorum. Bana karışamazsın.

- Ben senin abinim, dediğimi yap.

duyduğu cümleyle elimi bıraktı ve bağırmaya başladı.

- Ne abisi be? Ulan bir kere gelmedin aramadın hapisteyken. Abi mi diyorsun sen kendine? Ben seni abim olarak görmüyorum yok benim abim, çekil önümden bir daha da sakın karışma bana.

Tekrar elini uzatıp tuttu elimden ve kafeden çıktık. Herkesin içinde bağırmıştı abisine, geriye dönüp baktığımda benim yüzümden olduğunu düşündüm. Modum düşmüştü. Sinirli bir şekilde arabasına bindik. Konuşmuyordu ben de bir şey demiyordum, ortamda sessizlik vardı ama bozmuştu. Birden bağırarak bana yakınmaya başladı.

- Ya hayır yani ben haksız mıyım Bade? Bir kere gelmedi ya, gelemediğinden değil gelmek istemediğinden gelmedi. Şimdi gelmiş karşıma abinim diyor utanmadan. Şaşırıyorum gerçekten.

ona endişeli gözlerle bakıyordum. Bunu farkedince döndü,

- Özür dilerim, bağırdım biraz. Görmeni istemezdim ama çok sinirlendim.

yanına yaklaşıp elini tuttum.

- Bunun için özür dileme, sorun değil. Ben sadece benim yüzümden tartışmanıza üzüldüm.

- İnan bana senin yüzünden değil, o bilerek yapıyor. Sen bahanesisin. Her neyse, bana gidelim mi?

- Sana mı? Olur da, kardeşin yok mu? Abin de gelir belki..

- Boş ver hepsini, ben seni seviyorum. İşlerine gelirse kabul ederler.

- Peki.. Gidelim o zaman..

dedim, ardından yola koyulduk. Beraber eve doğru gidiyorduk. Heyecanlıydım.. Biraz da korkuyordum. Kardeşini tanımıyordum sonuçta, nasıl tepki verir bilmiyordum.