All The Young Dudes | Maraduers

Full Moon

Birinci Yıl: Dolunay

———

   5 Eylül 1971, Pazar

   Remus haftanın geri kalanını diğer çocukları elinden geldiğince görmezden gelerek geçirdi. Bu onun St. Edmund's'ta öğrendiği bir teknikti; fark edilmemek daha iyiydi, en iyisi kimsenin senin hakkında hiçbir şey bilmemesiydi. (Hâlâ tuhaf bir kolu vardı ya da kafası bataklığa düşmüştü ama genel olarak kimse onu rahatsız etmek için bir çaba sarf etmemişti.) James, Sirius ve Peter elbette St. Eddy'nin çocuklarına hiç benzemiyorlardı. Onlar Başhemşire'nin 'iyi yetiştirilmiş' diye adlandırdığı türdendi.

   Sirius ve James'in özellikle paradan geliyor gibi göründükleri, hem evleri hakkındaki konuşmalarından, hem de konuşma şekillerinden anlaşılıyordu -her sesli harf ve ünsüz açıkça telaffuz ediliyordu. Remus dikkatle dinledi ve 'H'lerini düşürmemeye karar verdi.

   Sadece aksanları değil, söyledikleri de önemliydi. Remus, yetişkinlerin ona sürekli 'sessiz ol' demesiyle ve gereğinden fazla kelime söylediğinde seni aşağılayan oğlanlarla büyümüştü. James ve Sirius bir romandaki karakterler gibi konuşuyorlardı; dilleri betimleyici metaforlar ve sert alaycılıkla doluydu. Remus, hızlı zekalarının yüze atılan bir yumruktan çok daha korkutucu olduğunu düşündü; en azından bu çabuk bitti.

   Şimdiye kadar kalenin etrafında yürüyüşe çıkarak diğer çocuklardan kaçınmıştı. St. Edmund's'da çok az kişisel özgürlüğe sahipti ve zamanının çoğunu odalarda kilitli olarak geçiriyordu. Hogwarts'ta gidemeyeceğiniz hiçbir yer yokmuş gibi görünüyordu ve Remus bu tuhaf manzaranın her santimini araştırmaya kararlıydı.

   Sınıflarını bulmalarına yardımcı olacak haritalar verilmişti ama Remus haritanın son derece eksik ve aşırı basitleştirilmiş olduğunu fark etti. Örneğin, zindanlardan birinci kattaki kızların tuvaletlerine giden, bulduğu gizli bir geçidin listesi yoktu. Birinin neden ikisinin arasına girmek zorunda kaldığına dair hiçbir fikri yoktu ve bunu ilk kullandığında, kendisine el sabunu fışkırtan özellikle sinir bozucu bir hayaletin yanına geldi. Remus, haritayı resimlerle aynı şekilde hareketlendirmenin de faydalı olacağını düşündü; o zaman en azından o saçma sapan yürüyen merdivenleri takip edebilirdin. Odalardan birinin de taşındığından emindi, hiçbir zaman aynı yerde görünmüyordu.

   Pazar günü öğleden sonra geldiğinde Remus, yalnızca dolunaydan sonraki ilk gün değil, aynı zamanda derslerin de ilk günü olacak olan Pazartesi gününden korkuyordu. Remus'un Sirius, James ve Peter'dan birkaç koltuk uzakta tek başına geçirdiği akşam yemeğinden sonra hızla McGonagall'ın ofisine doğru yola çıktı. Daha önce tanıştığı okul hemşiresiyle birlikte onu bekliyordu. Nazik ve hoş bir kadındı; eğer biraz telaşlıysa.

   "İyi akşamlar Bay Lupin," McGonagall gülümsedi. "Bu kadar hızlı davrandığınız için teşekkür ederim. İçeri gelin."

   Remus'u şaşırtacak şekilde, iki kadın onu düşündüğü gibi zindanlara değil, kalenin dışına, çok büyük, bükülmüş bir ağaca doğru götürdüler. Şamarlı söğüt araziye yeni eklenen bir şeydi - Dumbledore yılın başında yaptığı konuşmada bunun eski bir öğrenci tarafından bağışlandığını açıklamıştı. Remus, onu her kim bağışladıysa okuldan gerçekten nefret ediyor olması gerektiğini düşündü çünkü ağaç sadece görünüş olarak korkunç değildi, aynı zamanda akıl almaz derecede şiddetliydi.

   Yaklaştıklarında Profesör McGonagall öyle inanılmaz bir şey yaptı ki Remus neredeyse şoktan çığlık atacaktı. Ortadan kaybolmuş gibiydi; aniden küçüldü, ta ki artık orada olmayana kadar. Onun yerinde parlak, sarı gözlü bir tekir kedi vardı. Kedi öfke nöbeti geçiren bir çocuk gibi dallarını sallayan ağaca doğru koşarken Madam Pomfrey şaşırdığına dair hiçbir belirti vermedi. Kedi ağacın gövdesine kadar koşarak yaralanmayı başardı ve ağaç kabuğundaki düğümlerden birine pençesini bastırdı. Ağaç anında hareketsiz kaldı. Remus ve Madam Pomfrey, Remus'un daha önce hiç fark etmediği ağacın altındaki oyuğa doğru yürümeye devam ettiler. İçeride yine bir cadı olan McGonagall onları bekliyordu.