Forgotten Heart (Complete)

Chapter 50

Brigitte's POV

I was critical before we got home from Batanes. We could not wait for our flight, so we had a private plane para makauwi ako agad.

A month has passed, bed ridden ako dito hospital. 'Till now hindi pa rin bumibigay katawan 'ko. I'm also using oxygen na 24/7.

Nawalan ako nang malay after namin mag-usap ni Blake sa Morong Beach. Kaya sobrang nataranta siya.

Ang kwento niya sakin sobrang hina na ng pulso 'ko that's why he booked a private plane since ang hirap makahanap ng flight sa Batanes.

Even sa private plane naka'oxygen na ako kaya dineretso na niya ako dito sa ospital.

So yeah, 1 month na akong bedridden. I could still talk to them because instead of using an oxygen mask, Dr. Sausa changed it to a nasal cannula.

The barkada has been visiting me every day. Wala silang araw na pinalipas.

Shin has been struggling a lot lately, I can see it in her eyes. Actually, silang lahat. I know they're having a hard time seeing me like this.

They will show me how solid we are, pero I know that after nila ako bisitahin, hiwa-hiwalay na ulit sila.

How would I know? Kasi puro yung memories na lang na nabuo namin ang pinagkkwentuhan namin. They don't talk about their lives anymore unlike before.

Si Blake naman dito na natutulog sa ospital. Hindi siya nakikipagpalit ng bantay. Gusto niya siya lang.

Kung gaano na ako katagal dito sa ospital, ganon na rin katagal siyang walang tulog. 1-2 hours lang lagi niyang tulog.

Alam 'kong pagod na pagod na yung katawan niya kasi ang laki na rin talaga ng pinayat niya.

Every day I see how Blake is suffering because of me. I want him to rest now. I know that he's just waiting for me to give up kasi awang-awa na siya sakin.

"Mahal, kain na tayo," aya 'ko sa kaniya. He's just watching sa TV sa tabi 'ko habang nakahawak sa kamay 'ko.

"Gugutom na, baby 'ko?" tanong niya sakin at tumango ako.

He called a nurse and asked to serve my food. Dinadalan siya ni Manang Lina ng pagkain dahil nga walang lasa yung pagkain na kinakain 'ko and more on soft food na kasi sineserve nila sakin.

Blake prepared my small table and yung pagkain naman niya is nasa kabilang table.

Lagi niya akong sinasabayan kumain, kaya minsan kahit nanghihina ako pinapagalitan 'ko siya.

Hindi rin kasi ako every day nakakakain kaya kapag hindi ako kumakain, hindi rin siya kakain.

Sinusubuan niya muna ako bago siya kumain. This is just our routine. Kain tulog.

---

Today is our 1st anniversary! Biruin niyo yun umabot pa kami ng isang taong magkasama. I guess malakas talaga ako sa Kaniya.

I'm really happy.

"Happy anniversary, Mahal," bati niya sakin at hinalikan ako sa labi.

Nginitian 'ko naman siya. "Happy anniversary, my baby," bati 'ko sa kaniya.

He gave me a bouquet of flowers na pinadeliver niya, pero nilagay niya rin ito sa vase.

He always give me flowers para daw may halaman kami dito sa loob. Para daw hindi masyado magmukhang kwarto ng ospital.

Sa tagal na namin dito, I know our bills are getting higher, kaya habang tumatagal mas lumalaki yung konsensya sakin.

I was supposed to be dead last year.