op eigen benen

hoofdstuk 9

Hij belt zijn baas terwijl de jongens een tas inpakken om naar Rutger mee te nemen, en ze is meer dan begripvol. Ze vertelt hem dat ze een vervanger zal regelen om zijn lessen voor de komende twee weken over te nemen en dan zien ze wel verder, dus hij veronderstelt dat dat weer een zorg minder is.

Hij weet dat, als het erop aankomt, hij tijdelijk zijn baan op het college kan verlaten en gewoon een paar extra bijlessen kan oppikken, en natuurlijk, ze zouden wat geld mislopen, maar ze zouden nog steeds rond kunnen komen. En Rob werkt in het ziekenhuis waar Matt wordt behandeld, dus zouden ze begrip moeten tonen voor het flexibeler maken van zijn diensten?

Uiteindelijk besluit hij er gewoon mee te stoppen, omdat hij anders alleen maar in een neerwaartse spiraal terechtkomt over dingen die op dit moment niet eens zo belangrijk zijn als de echte problemen die er zijn.

Rutger klaagt niet één keer over de jongens die bij hem blijven. Hij nodigt hen uit en zijn vrouw leidt hen meteen weg, maakt iets te drinken voor hen en vraagt hen over makkelijkere dingen zoals school en een tv-programma waar ze allemaal blijkbaar naar kijken. Koen vindt het moeilijk om niet in huilen uit te barsten als hij zijn broer alles vertelt, vooral als hij zichzelf na afloop in een omhelzing vindt, de twee van hen op die manier blijven zitten langer dan ze sinds ze kinderen waren hebben gedaan.

Jinthe, zijn nichtje, rent op een gegeven moment de trap af, probeert hem de woonkamer in te slepen om tekenfilms te kijken, maar hij legt uit dat hij moet gaan, de jongens een laatste knuffel delend voordat hij zichzelf terugvindt terwijl hij terugrijdt naar het ziekenhuis.

Hij zit langer dan hij ooit aan Rob zal toegeven op de parkeerplaats van de auto, niet veel denkend, zichzelf niet in staat vindend om uit te stappen en terug naar dat gebouw te lopen, wetende wat hem daar te wachten staat. Het maakt hem weer schuldig, maar hij kan er niets aan doen.

Uiteindelijk weet hij zichzelf echter uit zijn roes te slepen, pakt de tas op met een paar van zijn en Rob zijn spullen voor de nacht, evenals een aantal huiselijke gemakken voor Matthyas — de lichtblauwe pluizige deken onder zijn matras die hij al sinds zijn babytijd heeft maar niet wil toegeven dat hij er nog steeds mee slaapt, het boek van zijn nachtkastje waarvan Koen vermoedt dat hij halverwege is als het bladwijzer tussen de pagina's is blijven zitten, zijn oordopjes en telefoonlader voor de telefoon die al in de tas met zijn spullen in het ziekenhuis zit. Hij weet dat ze op een gegeven moment door zijn kleren moeten gaan, maar het voelde niet goed om dat vanavond te doen.

De kinderafdeling is bijna stil wanneer hij dit keer uit de lift stapt, de open wachtruimte leeg en het zachte geluid van gefluister van achter de gordijnen het enige geluid dat hem begroet. Hij haalt adem en knijpt stevig in de sporttas in zijn hand, loopt de gang op en duwt de deur van het twaalfde hokje zachtjes open zonder er te veel over na te denken.

De piepjes zijn regelmatig en stabiel, Matthy in dezelfde positie als daarvoor, ogen gesloten, hoofd weggedraaid van de rand van het bed waar Robbie zit, benen opgetrokken in de fauteuil met zijn schoenen uit, nog steeds in zijn operatiekleding met één hand uitgestrekt om hun kind vast te houden op het bed. Hij kijkt niet op, ogen moe maar gefocust op Matthyas zijn slapende vorm, en Koen betwijfelt of hij sinds bijna twee uur geleden wegging zelfs maar een millimeter heeft bewogen.

"Hé," fluistert hij, het woord snijdt door de stille sfeer terwijl hij de deur achter zich sluit, waardoor Rob vermoeid knippert en zijn nek draait om naar hem te kijken. De man ziet er allesbehalve uitgerust uit als hij zijn benen ontvouwt om zijn voeten op de grond te zetten, glimlachend op een manier die zijn ogen niet bereikt. Koen zijn hart doet pijn voor hem.

"Hey," herhaalt Robbie, wachtend tot Koen de kamer inloopt om naast de fauteuil te gaan staan voordat hij terugkijkt naar de jongen op het bed, zijn ogen fronsend. "Hij heeft amper bewogen."