op eigen benen

hoofdstuk 19

De man steekt zijn hand uit en Matthyas bekijkt hem argwanend. Het is de volgende dag, en hij ontmoet eindelijk zijn fysiotherapeut waar Nina eerder over had gesproken. Hij is lang, gemakkelijk zes voet, kort en donker haar, gekleed in wijde jeans en een t-shirt, waardoor Matthyas zich afvraagt of iedereen die hier werkt gewoon draagt wat ze willen.

"Stevige grip. Je hebt kracht," merkt Frank op zodra hun handen loslaten.

Matt aarzelt daarbij, want hij voelt zich zwakker dan ooit en het lijkt bijna alsof de man hem voor de gek houdt, hij weet dat dat niet het geval is, maar hij kan niet helpen te voelen alsof iedereen hem ziet als een grap, iemand die niets voor zichzelf kan doen. Terug voor het ongeluk was hij een redelijk zelfverzekerd persoon, dacht hij. Nu echter is zijn zelfvertrouwen nog nooit zo laag geweest.

Rob legt een hand op zijn schouder en glimlacht naar hem, geruststellend knijpend. "Niet verrassend. Deze hier klom overal op sinds hij kon lopen, het verbaasde me hoe hij niet gebouwd is als de Hulk,"grapt hij, en Matt wil glimlachen als een klein lachje de kamer vult, maar hij kan het niet.

Omdat hij niet meer kan klimmen. Nog iets om toe te voegen aan die lijst van onmogelijkheden.

Frank steekt zijn handen in zijn zakken en bekijkt hem een moment. "Ik wed dat iedereen je heeft verteld dat je binnen de kortste keren weer op je benen staat, hé?" Zegt hij, zonder op antwoord te wachten voordat hij doorgaat. "Ik kan je met zekerheid zeggen dat dat niet het geval is. Het gaat tijd kosten, jongen, en een heleboel kracht en hard werken van jouw kant. Je zult er komen, maar niet als je niet gelooft dat je het kunt."

En daar is het weer. Al die 'geloof in jezelf onzin' die iedereen blijft herhalen. Het is niet zijn zelfvertrouwen dat het probleem is. Het is het feit dat zijn benen niet werken.

De fysiotherapeut lijkt niet van zijn gebrek aan enthousiasme onder de indruk te zijn, klapt gewoon in zijn handen en wrijft ze vervolgens over elkaar. "We hebben hoe dan ook tijd om aan dat alles te werken. Ik hoopte alleen dat we je vandaag een paar keer rechtop konden laten zitten, die onderrugspieren aan het werk houden, je voorbereiden om uiteindelijk over te gaan naar een rolstoel," zegt hij, en Matthyas probeert het zware gevoel in zijn maag te negeren dat het vermelden van het gebruik van een rolstoel met zich meebrengt.

"Ik kan al rechtop zitten," mompelt hij, zijn schouders optrekkend terwijl hij dieper in de kussens achter hem leunt.

Dat kan hij, het is een van de weinige dingen die hij daadwerkelijk kan doen; hoewel het nu veel meer kracht en moeite kost dan vroeger. Nu moet hij beide stangen aan weerszijden van het bed vastgrijpen en zichzelf omhoog trekken, en de pijn die altijd in zijn rug opspeelt is genoeg om hem minstens een paar uur van het opnieuw proberen af te houden.

Frank glimlacht. "Dan moet dit voor jou makkelijk zijn, toch?"

Het is niet makkelijk.

Tegen de tijd dat hij zichzelf acht keer heeft opgetrokken en weer heeft laten zakken, krampen zijn buikspieren en bonst zijn rug, zijn armen trillen van inspanning terwijl zijn handen de relingen van zijn bed vastgrijpen, zijn handpalmen zwetend.

Frank lijkt helemaal niet lastig te worden van zijn hijgende ademhaling. "Kom op, nog een keer omhoog," instrueert hij, en het kost Matt alle moeite om niet achter zich te reiken om een kussen op te tillen en het naar de man te gooien. Gelukkig voor hem heeft hij daar niet eens de kracht voor.

Hij past zijn grip aan op de witte stangen aan weerszijden van hem en trekt, haalt het halverwege voordat hij weer terugvalt, zijn borst spant zich en zijn haar plakt aan zijn voorhoofd. Hij schudt zijn hoofd.

"Ik kan niet," zegt hij, zijn stem bijna klagend.

Rob legt een hand bovenop de zijne op de reling, klaar om de sessie te beëindigen, maar Frank schudt zijn hoofd.