op eigen benen

hoofdstuk 20

Hij zit alleen in zijn kamer, rechtop in bed met het bureau over zijn schoot, zijn schoolwerk te doen dat Milo heeft gebracht, wanneer Nina binnenkomt, een rolstoel voor zich duwend met Frank erachter.

Hij kijkt op met een verwarde frons, de stoel in het oog houdend voordat hij zich tot de verpleegster richt met wijde ogen, maag draaiend.

"Wa - waar is dat voor?" Vraagt hij, wetende dat het een domme vraag is maar zich niet in staat voelt om andere woorden te vinden.

Frank glimlacht. "Nou, meestal zitten mensen erin, maar ik denk dat er andere gebruiksmogelijkheden zijn die ik gewoon niet ken," zegt hij, plagend van toon.

Matthy kan echter niet terug glimlachen. Het is nu twee weken geleden sinds zijn eerste sessie met de fysiotherapeut - in die tijd heeft hij het hele 'rechtop zitten' onder de knie gekregen, evenals het kunnen optillen van zijn eigen benen en ze over de rand van het matras slepen, zodat zijn voeten een paar centimeter boven de grond zweven (hij haat het echter om dat te doen, probeert het koste wat kost te vermijden omdat hij het niet kan voelen en het hem er alleen maar aan herinnert waarom hij na anderhalve maand nog steeds vastzit in deze plaats). Hij is ook gestopt met de pijnmedicatie, hoewel hij soms om een paar paracetamol moet vragen na een uur lang zijn benen en rug te hebben laten masseren door een van de verpleegsters.

Ondanks alles wat iedereen hem vertelt over vooruitgang, maakt het idee om in een rolstoel te zitten hem misselijk. Zijn hart bonst in zijn borst, zijn maag draait zich binnenstebuiten. Hij haalt oppervlakkig adem en kijkt naar Nina in de hoop iets anders te krijgen dan een sarcastisch antwoord.

Ze glimlacht, drukt een hendel op het wiel van de stoel in en loopt naar zijn bed, kijkend naar het werk verspreid over het bureau.

"Aardrijkskunde?" Vraagt ze, knikkend naar de casestudy over een eerdere vulkaanuitbarsting waar hij aan werkte.

Hij kijkt naar beneden, slikt moeizaam voordat hij opkijkt en met een knikje instemt. "Um, ja. Miel zegt dat we deze laatste termijn van school natuurrampen doen, dus..." hij stopt even, zijn ogen van de stoel naar de vriendelijke vrouw die hij is gaan waarderen. "Waarom-um, staat die stoel hier?" Vraagt hij zachtjes, niet zeker waarom het voelt alsof zijn keel dichtknijpt omdat het gewoon een rolstoel is.

Maar het is zoveel meer dan dat. Als hij daarin gaat zitten, zal iedereen het kunnen zien. Iedereen zal naar hem kijken en weten dat hij ziek is, dat er iets mis is met hem, dat hij kapot is.

Tenminste, als hij rechtop zit in bed terwijl hij schoolwerk maakt, lijkt iedereen te kunnen vergeten waarom hij daar is. In de stoel zitten zou zeker alleen maar dienen als een constante herinnering voor iedereen dat zijn benen helemaal niet werken en dat wil hij niet.

Hij wil niet de jongen in de rolstoel zijn, de jongen die niet kan lopen. Hij is altijd Matthy geweest, degene die het snelst rent bij gym en de beste verhalen schrijft in het Engels, degene die de hoogste bomen beklimt en - en - Dat is hij niet meer.

(Dat doet meer pijn dan zijn rug breken ooit heeft gedaan.)

"Nou, ik weet dat het een beetje last-minute is, maar we hebben een leeg bed in een andere kamer en deze kamer is binnenkort nodig voor iemand anders," zegt ze zachtjes, terwijl ze helpt met het verzamelen van de lakens en het schoolboek op zijn bureau.

Zijn hart bonst nog harder dan, bijna tot het punt waar het pijn doet; hij kan het door zijn hele lichaam horen galmen, bloed dat luidruchtig door zijn oren stroomt. Hij knabbelt op zijn lip terwijl het bureau opzij wordt geschoven, de leuning aan één kant van het bed wordt neergelaten.

"Maar - waarom - waarom moet ik naar een andere kamer? Ik ben hier goed," zegt hij, opkijkend naar Nina met smekende ogen, hopend het onvermijdelijke af te weren dat hem in de rolstoel betrekt waar Frank achter staat.