op eigen benen

hoofdstuk 38

Matthyas zit de volgende ochtend in stilte, ondersteund door zijn kussens, een constante warme pijn die uitstraalt van zijn slaap naar zijn kaak. Zijn vingers plukken aan de dekens over zijn benen, fronsend naar beneden kijkend, zijn hele lichaam gespannen.

Hij wil zijn acties van de vorige dag terugnemen. Hij wenst dat hij nooit had geprobeerd om zelf uit bed te komen, want nu weet hij de waarheid, weet het zeker. Hij kan zelfs geen seconde blijven staan zonder te vallen. Zijn benen zijn net zo nutteloos als op de dag dat hij naar deze gevangenis werd gebracht. Hij is nutteloos. Het maakt niet uit hoeveel mensen proberen hem anders te vertellen, of hoeveel hij zichzelf probeert te overtuigen dat misschien ooit alles weer goed zal zijn. Hij kent de waarheid.

En de waarheid is dat hij het zicht is verloren op alles wat hem Matt maakte. Hij was vroeger avontuurlijk. Grappig. Luid en zelfverzekerd, hij liet mensen vaak glimlachen. Nu doet hij het tegenovergestelde.

Hij schrikt een beetje als het bed naast hem inzakt. Hij kijkt op en merkt dat zijn zicht wazig is, wimpers aan elkaar geplakt door dezelfde tranen die langzaam over zijn wangen rollen. Als hij zijn hand opheft om in zijn ogen te wrijven, pakt Bram zachtjes zijn pols vast en schudt zijn hoofd, naast hem zittend met zijn krukken tegen de zijkant van het matras.

De oudere jongen reikt naar het nachtkastje waar een doos tissues staat, trekt er een paar uit en geeft ze met een kleine glimlach aan hem, zijn ogen ongebruikelijk zacht. Bram is altijd ontspannen over alles, nooit bezorgd.

Matthy snuit zijn neus en mompelt een stille 'bedankt' tegen zijn vriend, pakt de tissues en gebruikt ze om zijn ogen en wangen te drogen, en wrijft dan zijn neus.

"Je hebt me gisteren echt laten schrikken, weet je? Ik kwam hier terug met Mama en de schoonmakers waren je bloed van de vloer aan het vegen. Als iets uit een misdaadscene," lacht hij een beetje om de lichte ondertoon in de stem van de andere jongen, schudt zijn hoofd en kijkt naar zijn schoot.

"Sorry. Ik was een idioot. Een domme idioot."

Bram snuift daarop, en stoot hem zachtjes met zijn elleboog. "Je bent een idioot, zeker, maar je bent niet dom. Ik bedoel, je besteedt genoeg tijd aan huiswerk kiezen als je gemakkelijk andere dingen zou kunnen doen in plaats daarvan."

Matthy glimlacht vermoeid bij dat idee, haalt zijn schouders op. "Zoals wat? Er zijn niet echt een heleboel opties als we hier vastzitten," mompelt hij.

Een arm om Matthy's schouders leggend, trekt Bram hem in een zijwaartse omhelzing. "Je zou ergens met mij naartoe kunnen gaan. Niet vandaag, voor het geval je hersenen besluiten uit dat gat in je hoofd te vallen, maar wanneer je bent genezen. Het is leuk om hier een paar uur weg te zijn."

Angst vult zijn maag bij de gedachte om de echte wereld in te gaan, hij schudt een beetje zijn hoofd. "Ik weet het niet. Ik ben er nog niet klaar voor."

"Je zult nooit klaar zijn als je zoveel geeft om wat mensen denken. Ik zou het erg vinden om te zien dat je de rest van je leven hier binnen blijft... dat is geen leven, Matt."

Matthy schudt opnieuw zijn hoofd. "Niet de rest van mijn leven. Gewoon tot ik weer kan lopen," zegt hij, waarna hij een beetje inzakt. "En dat zou toch de rest van mijn leven kunnen zijn na gisteren."

Bram fronst. "Ik dacht dat de dokter zei dat je geen extra schade aan je rug had toegebracht?"

"Dat deed ik niet," mompelt Matthyas. "Maar ik kon zelfs niet opstaan, Bram. Niet eens voor een seconde. Het is alsof... alles wat ik met Frank heb gedaan gewoon zinloos is geweest. Het heeft geen verschil gemaakt."

"Het laat zien wat je weet. Herinner je je nog toen je jezelf niet eens naar je stoel kon verplaatsen omdat je armen te zwak waren? Dat doe je nu zo makkelijk. Je benen zullen gewoon wat langer nodig hebben, dat is alles." Praten met Bram is makkelijk. Hij begrijpt meer. Hij is geweest waar Matthyas nu is, dus voelt Matthyas alsof hij helemaal eerlijk kan zijn met de andere jongen.