op eigen benen

hoofdstuk 43

Matthyas zit een beetje in zijn eigen wereld tijdens zijn fysiotherapiesessie met Frank. Hij bedoelt het niet zo. Hij ligt op zijn rug op de zachte mat terwijl Frank zijn benen strekt en vervolgens naar zijn borst optrekt, zijn ledematen uitrolt. Uiteindelijk gaat de man op zijn hielen zitten en frons naar hem. Matthy knippert terug naar de realiteit en duwt zichzelf overeind tot een zittende positie, leunend op zijn handen achter zich, armen gestrekt en ellebogen geblokkeerd.

"Waar zit je hoofd vandaag, jongen?" vraagt Frank.

Matt hapt naar ademloos lachen. "Vast aan  mijn romp mag ik hopen," zegt hij, dan, bij de onvermoeibare uitdrukking van de man, haalt hij zijn schouders op en kijkt naar zijn slappe benen die voor hem uitgestrekt liggen. "Geen idee. Denk dat ik gewoon moe ben." Niet helemaal gelogen. Gewoon een ontwijking van de waarheid.

Frank bromt, duidelijk niet overtuigd. "Je ziet er niet alleen moe uit. Je ziet er verdrietig uit. Is er iets gebeurd?"

Hij schudt zijn hoofd, kauwt even op zijn onderlip voor hij de man weer aankijkt. "Ik wil er niet over praten," mompelt hij, op de klok kijkend.

Het is een uur geleden sinds ze hier beneden kwamen. Ze werkten een tijdje aan zijn balans. Op een gegeven moment raakte hij een beetje de focus kwijt. Frank kijkt hem nog een moment aan voordat hij langzaam knikt. "Goed. Als je het zeker weet... Ik denk dat we hier wel klaar zijn. Ben je klaar om weer te gaan?"

Voor het eerst is hij niet teleurgesteld om dat te horen. Hij knikt gewoon, steekt een hand op om vermoeid in zijn ogen te wrijven, mompelend een 'bedankt' terwijl de fysiotherapeut hem helpt opstaan van de vloer en in zijn rolstoel. Hij kan zijn eigen benen optrekken en zijn voeten in de voetsteunen schuiven, voordat hij naar de man opkijkt en een kleine glimlach forceert.

"Je hoeft me niet naar boven te brengen. Ik kan zelf wel gaan," zegt hij zachtjes.

Frank fronst daarbij. "Wie wacht er daarboven op je?"

Hij haalt opnieuw zijn schouders op. "Niemand. Het is alleen ik."

"Is dat wat je dwarszit? Mis je Bram?"

Zijn hoofd schiet omhoog bij die opmerking, zijn borst wordt strakker. Hij schudt zijn hoofd en klemt zijn kaken op elkaar. "Ik - ik ben echt moe, Frank. Ik wil eigenlijk gewoon naar boven en slapen of zoiets," zegt hij rustig.

"Oké," stemt Frank na een pauze in. "Goed, ik kom je morgen na de lunch weer halen, goed?"

Matthy knikt, al zichzelf al naar de deur duwend. "Tot morgen," mompelt hij, wacht niet op een antwoord voordat hij vertrekt.

Hij komt zonder problemen op zijn kamer, blijft in zijn stoel zitten en grijpt zijn telefoon van het einde van zijn bed. Wanneer hij geen nieuwe meldingen ziet, gooit hij de telefoon terug op het bed en zakt hij in zijn stoel. Zijn ogen worden zielig nat.

Het is vijf dagen geleden sinds Bram vertrok, en er is niets. Geen tekstberichten of telefoontjes, zeker geen bezoeken. Hij knijpt hard in zijn dijen, wint een beetje bij het voelen van een lichte pijn maar let er niet op.

"Egoïstisch," sist hij tegen zichzelf. "Je bent egoïstisch bezig." Bram heeft een heel leven naast hem. Hij zou het hem niet kwalijk nemen als hij hem achterliet, als hij hem wilde vergeten.

Hij veronderstelt dat het makkelijker zou zijn als hij hier andere mensen had. Het bed naast hem blijft leeg. Miel heeft vanmiddag na school voetbaltraining. Raoul moet studeren voor zijn proefexamens. Papa en vader hebben allebei werk. Ze hebben allemaal een leven buiten hem. Hij zit hier gewoon vast.

Hij snikt, schrikt een beetje als de deur plotseling opengaat, kijkt verrast op als Anton en Alec naar binnen stappen.

"Wat - wat doen jullie hier..." stamelt hij.