op eigen benen

hoofdstuk 40

Matthy zit aan de tafel in Lieke's kantoor, een gekleurd potlood in zijn hand, zorgvuldig de omtrek van de afgedrukte foto voor hem volgend. Het is een picknickscène, gedurfde, kinderlijke illustraties van voedsel verspreid op een geruite deken, een jongen en een meisje en een man en een vrouw die het omlijsten, een sterke boom die zich over hen uitstrekt, de zon in de tegenovergestelde hoek.

Lieke had gelijk. Kleuren, iets anders hebben om op te focussen in plaats van alleen maar te praten, het helpt. Het is ontspannend.

Papa zit naast hem, een foto in te kleuren, Lieke doet hetzelfde tegenover hen. Ze hebben de afgelopen twintig minuten gesproken over onbelangrijke dingen. Zijn favoriete eten, het eten in het ziekenhuis, de laatste keer dat hij en zijn familie zelf op een picknick gingen.

"Ik weet niet hoe oud ik was, maar ik herinner me nog wel dat het zonnig was. Echt zonnig, omdat Roel heel erg verbrand was, toch Papa? Ik herinner me dat hij een koude bad moest nemen toen we thuiskwamen."

Papa knikt daarop, zijn potlood neerleggend met een bedachtzame blik op zijn gezicht. "Ja, hij was er slecht aan toe. Hij was van top tot teen ingesmeerd met zonnebrandcrème... Ik ben verbaasd dat je dat nog herinnert. Je moet niet ouder dan vijf of zes zijn geweest," zegt hij zachtjes.

Matthy haalt zijn schouders op. "Herinner me niets anders. Alleen Raoul die verbrand was."

Lieke wacht een moment voordat ze de volgende vraag stelt. "Was dat de laatste keer dat jullie op een picknick gingen? Dat moet... ongeveer acht jaar geleden zijn, toch?"

Hij hoort zijn vader een kleine zucht slaken terwijl hij knikt. "Ja. We deden dat veel toen de jongens klein waren. Ik ging pas weer aan het werk toen de tweeling een paar jaar op school zat, en Koen begon meer uren te maken. Alles dreef een tijdje weg, tot nu."

Opmerkend de neerslachtige ondertoon in de stem van zijn vader, kijkt Matthy op van zijn eigen kleurplaat en fronst naar de man. "Het was niet erg. We gingen nog steeds op vakantie en hadden soms filmavonden en zo. Jij en Papa waren niet de hele tijd aan het werk."

"We waren er alleen niet zo veel als we hadden moeten zijn, kleintje. We legden veel druk op Raoul om op jou en Miel te letten, we hebben veel tijd samen als gezin gemist —"

"Jullie hebben niet veel gemist. We waren toch meestal op school gedurende de dag, en we waren nooit 's nachts alleen. En ik denk niet dat Roel het erg vond. Miel en ik zorgden niet voor problemen bij hem," argumenteert hij zachtjes, glimlacht dan een beetje naar de man. "Jullie hebben niets verkeerds gedaan, Papa. Het klinkt alsof je jezelf de schuld geeft van dat ik gewond raakte of zoiets."

Lieke kijkt zwijgend toe terwijl de vader van Matthy een hand over zijn gezicht wrijft en hem bedroefd aankijkt. "Ik kan het niet helpen om te denken dat, misschien als ik er meer was geweest, of als je Papa er meer was geweest, je misschien niet zo gretig was geweest om elk wakker moment van de dag het huis uit te gaan. Misschien was je die ochtend niet naar buiten gegaan en gewond geraakt."

Matthy fronst bij dat, schudt zijn hoofd. "Het was niet dat ik niet graag thuis was. Ik ging gewoon graag met mijn vrienden uit. Het was mijn keuze om die boom in te klimmen met Alec. We hielden een wedstrijd. Om te zien wie het snelst het hoogst kon komen. Ik won, maar toen brak de tak en viel ik," vertelt hij rustig, probeert het draaien van zijn maag te negeren bij de herinnering aan het vallen, vallen, vallen, in die greppel. "Als ik niet was gegaan, was het misschien Alec geweest die gewond was geraakt. Dat zou ik niet willen. Ik zou... Ik zou het niet veranderen, zelfs als ik kon. Niet als dat betekende dat een van mijn vrienden dit allemaal zou doormaken."

Zijn vader kijkt daar een beetje verbaasd door, dan worden zijn ogen zacht en kijkt hij naar Matthy alsof hij een straal zonneschijn is of zoiets. "Jij bent te goed, kiddo. Dat weet je toch?"