op eigen benen

hoofdstuk 13

Matthy leunt zonder tegen te stribbelen in zijn vaders omhelzing. Zijn hand krult zich in zijn shirt en de andere wikkelt zich om zijn arm, zijn gezicht begraven in zijn schouder, terwijl snikken zijn hele lichaam teisteren.

"Het spijt me, papa, ik bedoelde het niet, echt niet," stikt hij uit, terwijl de man hem stil sust, zijn vingers door zijn haar bewegend, zijn mond dicht bij zijn oor zodat zijn gefluister zijn huid verwarmt.

"Ik weet het, jongen, ik weet het. Het is goed, het komt allemaal goed —"

"Dat zal het niet, zeg dat niet, je zei — je zei geen toneelspel," snikt hij.

Koen wiegt hem voorzichtig en Matt huilt zwaar in hem, te veel meegesleurd in deze hele emotionele wervelwind om zelfs maar te beseffen dat hij van gevoelloos naar boos naar zo verdrietig is gegaan sinds hij nauwelijks een uur geleden wakker werd.

"Geen toneelspel, schat, dat klopt. Het komt goed, dat beloof ik," mompelt hij, en Matthy schudt zijn hoofd terwijl hij hikt.

"N-neen. Je kunt het niet weten —"

"Ik kan het wel, en ik weet het. Ik weet het, en ik beloof het je, Bug. Heb ik je ooit eerder een belofte gebroken?" Vraagt hij zachtjes, en zelfs door zijn wazige geest weet Matt het antwoord daarop. Hij schudt zijn hoofd en stikt in een gebroken snik.

"Nee," fluistert hij, zijn stem halverwege krakend.

Koen drukt een kus tegen zijn slaap en sust hem opnieuw terwijl hij instort, zijn elke beweging delicaat en voorzichtig, bang om te breken wat al gebroken is.

"Precies. Het komt goed. Alles komt goed. Ik heb je, jongen, oké? Laat het er gewoon allemaal uit," fluistert hij, en Matthyas doet precies dat.

Hij huilt tot zijn tranen op zijn, en zelfs dan schokken de snikken door zijn kleine gestalte en klampt hij zich vast aan zijn vader, snikkend als een baby terwijl de man hem zachtjes sust.

"Dat is het, schat. Het komt goed," mompelt hij, en Matthy trekt eindelijk een beetje terug, te lethargisch en zwak om zichzelf rechtop te houden, dus laat hij zich gewoon terugvallen tegen de kussens, zijn ogen moe van tranen en de rest van hem vermoeid van emotie.

Koen trekt zich een beetje terug, zittend op het matras aan zijn zijde, zijn hand opheffend om met zijn vingers door zijn haar te strijken, een losse traan van zijn wang te vegen met de top van zijn duim. Matthy kijkt naar hem, schuld zwaar in zijn borst nu de woede is verdwenen; zijn vader ziet er uitgeput uit en hij weet dat zijn andere vader dat ook doet, en hij had hem laten huilen. Hij voelt zich vreselijk. Of nog erger dan hij al deed.

De man ziet waarschijnlijk zijn gezicht opnieuw nadenken, want zijn wenkbrauwen trekken samen in bezorgdheid, zijn hand beweegt naar beneden om zijn uitgeholde wang vast te pakken, zijn duim zachtjes over zijn huid te strijken. "Hey, hey. Het is goed."

Hij schudt zijn hoofd, leunt iets in de aanraking wanneer hij stil blijft. "Nee," fluistert hij, hees. "Nee, ik — pap is weg. Ik heb ervoor gezorgd dat hij me haat," brengt hij er met moeite uit, zijn stem opnieuw brekend wanneer er nog wat tranen over zijn wang rollen.

Koen veegt ze snel weg, schudt zijn hoofd. "Nee, nee, nee, maatje. Rob zou dat nooit kunnen, en niemand anders ook. Het komt wel goed, we zijn allemaal een beetje van slag op dit moment, toch?" Mompelt hij, en Matthyas laat een kleine snik horen.

"Maar ik - ik gooide het dienblad en — en er is een puinhoop en ik schreeuwde tegen hem —"

"En je mag op dit moment boos zijn op alles, jongen. We kunnen het eten opruimen, je pap terugkrijgen. Kunnen we misschien... samen ontbijten, hier? Wat denk je daarvan?" Vraagt hij aarzelend.