op eigen benen

hoofdstuk 34

Tegen de tijd dat ze bij de lift aankomen, zijn ze allebei buiten adem, Anton van het rennen en Matthy van het lachen. Zijn wangen voelen strak aan, zijn ogen tranen, zijn maag doet pijn van het lachen. Hij laat een lange ademtocht los en grijnst naar zijn beste vriend terwijl de lange jongen tegen de zijkant van de lift leunt, zijn handen boven op zijn hoofd om het gemakkelijker te maken om weer op adem te komen.

"Ze doen dat altijd in films... wilde het ook eens proberen," hijgt Anton, teruglachend.

Dingen voelen lichter na dat. Ze gaan zitten in de cafetaria met hun repen en milkshakes en praten. Anton vertelt hem veel over school, alle kleine vergeten details die Milo altijd mist wanneer hij aan het praten is. Het brengt een soort verlangen naar boven, een pijn bij de gedachte dat hij alle dingen waar hij deel van zou moeten uitmaken mist; maar tegelijkertijd is het fijn. De manier waarop Anton hem alles vertelt, maakt dat hij zich nog steeds een deel voelt van het geheel.

"We missen je allemaal heel erg. Ik wil niet dat je denkt dat we je zijn vergeten of zoiets, want we praten veel over je, over grappige dingen die je hebt gedaan en zo," zegt Anton.

Matthy fronst bij dat, legt zijn eten opzij en schudt snel zijn hoofd.

"Geen sprake van! Het is helemaal niet zijn schuld. Ik ben degene die ervoor koos om daar naar boven te klimmen. Hoe dan ook, als het niet mij was overkomen, zou het waarschijnlijk wel iemand anders zijn gebeurd... mijn vriend Bram, hij heeft dezelfde blessure als ik, van het vallen van een duikplank in het zwembad. Het kan iedereen overkomen. Hoeft niet iemands schuld te zijn. En het is zeker niet de schuld van Alec," verzekert hij.

Anton glimlacht, knikt bedroefd. "Ja. We zeggen dat al maanden tegen hem... misschien kun je het hem zelf vertellen op een gegeven moment. Als je er klaar voor bent om iedereen hier te hebben," voegt hij aarzelend toe.

Met zijn lip kauwend, knikt Matthy een beetje. "Ja, misschien. Gewoon...nog niet? Ik weet het niet. Ik heb het gevoel dat iedereen hier hebben misschien te veel is op dit moment," zegt hij zachtjes. Hij haalt zijn schouders op. "Ik mis jullie ook. Echt waar. Ik mis thuis en ik mis uitgaan met jullie allemaal en ik mis zelfs school," zijn stem breekt en zijn ogen prikken van de tranen die hij snel probeert weg te knipperen.

Zijn vriend leunt over zijn stoel en slaat zijn armen om hem heen, trekt hem plotseling in een stevige knuffel. Matthy houdt hem vast en knijpt zijn ogen dicht.

"De anderen zullen het begrijpen, Matthy. Je bent een van ons, ze zullen je niet stoppen met missen, of willen langskomen. Ze wachten tot je er klaar voor bent," zegt Anton zacht, trekt zich terug om hem glimlachend met tranen in zijn ogen aan te kijken. "...Ik weet dat dit waarschijnlijk een domme vraag is, maar gaat het met je? We vragen het altijd aan Miel, maar die zegt niet veel. Hij zegt altijd dat het beter met je gaat dan ervoor, maar dat zegt niet veel."

Matthy snuft, wrijft met zijn handen over zijn gezicht en haalt dan zijn schouders op. "Het gaat wel, denk ik. Het was echt moeilijk in het begin, niet kunnen lopen, en dat is het nog steeds, maar niet zo erg als eerst. Bram helpt. Hij mag volgende maand naar huis, hij gaat binnenkort weer lopen. Dat zal ik op een gegeven moment ook doen, maar het voelt alsof het eeuwen gaat duren."

Anton knikt langzaam, gaat weer rechtop zitten aan hun tafel. "Ik wou dat we die dag nooit naar het bos waren gegaan, of naar nonnenput. We, uh, zijn daar niet meer terug geweest sinds het gebeurde." Hij pauzeert, en Matthy kauwt op zijn lip bij de informatie. "Heeft Miel je verteld dat hij nu met ons rondhangt, in plaats van met zijn oude vrienden?"

"Vervangen door mijn eigen tweeling," zegt Matt luchtig, glimlachend zodat zijn vriend weet dat hij maar een grapje maakt.

De langere jongen rolt met zijn ogen, grijnzend. "Hou op. Niemand kan jou vervangen, man," zegt hij, springt dan op als zijn telefoon begint te rinkelen. Hij haalt hem uit zijn zak en fronst. "Verdorie. Het is mijn moeder. Ze gaat me vermoorden."