op eigen benen

hoofdstuk 41

Zodra de schok is uitgewerkt, rijdt Matt zichzelf naar Bram's bed, hij heft zichzelf over vanuit zijn stoel naar de ruimte naast de oudere jongen, één hand nutteloos achter zijn rug zwevend.

"Bram — wat — wat is er aan de hand?" Vraagt hij, zelf een beetje in paniek geraakt. Meer dan een beetje in paniek, maar hij probeert het neer te slikken en zijn hoofd koel te houden zodat hij zijn vriend kan helpen. "Moet ik een verpleegster halen?"

Bram schudt meteen zijn hoofd bij dat idee, een paar tranen druppelen uit zijn ogen en rollen snel over zijn rode wangen; het is zo'n vreemd gezicht om de meestal hyperactieve jongen in zo'n staat te zien dat Matthy zelf bijna mee wil huilen.

"N-niet — nee, ik — ik kan — n-niet k-kalmeren," stamelt hij, zijn stem brekend terwijl hij een zwakke snik tussen haperende ademhalingen door laat ontsnappen.

Beseffend dat zijn vriend een paniekaanval heeft of in ieder geval lijkt te hebben, reikt Matthy uit om zijn hand op die van Bram te leggen terwijl die het matras nog steeds stevig vastgrijpt, er een beetje druk op uitoefenend.

"Gewoon — gewoon op mij focussen, oké?" Zegt hij zacht maar beslist, zich de toon herinnerend die zijn vader en Papa hebben aangeslagen sinds hij in het ziekenhuis is geweest, op momenten dat hij ernstige angst heeft gehad. "Gewoon op mij focussen."

Bram draait zijn hoofd om naar Matthy te kijken, meer tranen vallend. Matt dwingt een kleine glimlach op zijn gezicht voor zijn vriend.

"Het komt wel goed. Probeer gewoon je ademhaling te vertragen. Dat — dat moet toch niet zo moeilijk zijn, toch?" mompelt hij, zijn eigen angst begint weer een beetje op te komen. Hij slaagt erin om het weg te houden door diep adem te halen. "Net als ik, in en uit."

De oudere jongen knikt trillend, neemt half een ademteug voordat hij die als een snik loslaat. Matt knikt bemoedigend, knijpt wat harder in de hand die hij vasthoudt. Bram herhaalt het proces totdat zijn ademhaling minder hortend is.

Zodra hij een beetje gekalmeerd is, draait hij zijn hand in die van Matt en wikkelt zijn vingers rond de kleinere hand van Matthy, zwakjes terugknijpend.

Zelfs als Bram's ademhaling weer regelmatiger wordt, blijven de tranen rollen. Herinnerend aan de acties van zijn vriend van een paar dagen eerder, reikt hij met zijn vrije hand naar de tissuebox die op het nachtkastje staat, trekt er een paar uit en geeft ze aan de jongen.

Bram hikt een kleine lach en gebruikt het weefsel om zijn wangen af te vegen. "Dank je," mompelt hij, dan slikt hij en kijkt op naar Matthyas met waterige ogen. "Ik raak in paniek."

Matthyas lacht daarbij, knikt. "Dat had ik wel een beetje door. Niet dat het erg duidelijk was of zo."

Die reactie levert hem een oprechte snuif op van de vijftienjarige, die zijn hoofd schudt en weer met het weefsel over zijn wangen veegt, zonder enige poging om zijn hand uit die van Matt te trekken.

"Wat als ik nog niet klaar ben om naar huis te gaan, Matt? Wat als ik daar aankom, en Ma is te vaak aan het werk dus ben ik helemaal alleen? Ik — ik weet dat ik het kan. Ik zit niet meer in de rolstoel, ik kan meer bewegen, ik kan een paar stappen zonder hulp zetten, maar — maar ik kan de trap niet op. En wat als ik val als ik daar alleen ben? Ik — ik weet dat ik niet nutteloos ben, maar ik zal thuis niet zoveel steun hebben als hier. Misschien — misschien moet ik gewoon vragen of ik kan blijven totdat ik weer goed kan lopen —"

Matt schudt zijn hoofd, zijn vingers iets strakker om de hand van zijn vriend gekruld. "Je was zo enthousiast om permanent terug te gaan, Bram. En je hebt al zo vaak thuisverlof gehad en er is nog nooit iets ergs gebeurd."

Bram snuft, knikt een beetje. "Ik weet het. Ik weet dat je gelijk hebt, maar — ik bedoel, er is een eerste keer voor alles, toch? En meestal als ik thuisverlof heb, neemt Ma vrij van haar werk om bij me te blijven en gaan we eropuit en doen we dingen en het is allemaal oké. Maar ze kan niet voor altijd vrij nemen, en het is niet eerlijk dat ze fulltime voor me moet zorgen als ik gewoon hier kan blijven."