op eigen benen

hoofdstuk 39

Als de middag weer aanbreekt, verlaat Bram de kamer om met zijn afwezige vader te praten aan de telefoon. Matthy gaat liggen, nog steeds moe van de gebeurtenissen van de vorige dag, blijkbaar. Hij had pap gevraagd om zijn broers te vertellen dat het goed met hem gaat en dat hij het spijtig vindt dat hij ze de dag ervoor van streek heeft gemaakt, omdat hij te uitgeput is om het zelf te vertellen.

Hij gaapt, trekt zijn deken tot aan zijn kin, staart naar het vertrouwde plafond. Als de deur opengaat, verwacht hij dat het Bram is. Hij verwacht niet dat het Lieke is.

Hij duwt zichzelf omhoog, zijn hart bonst in zijn borst omdat hij had gevraagd of zijn pap bij hem zou zijn wanneer Lieke langs zou komen, hij had niet verwacht haar vandaag weer te zien. Hij wil nog niet praten.

De vrouw stapt echter niet volledig naar binnen. Ze stopt aan het einde van zijn bed en glimlacht een beetje. "Hoi. Hoe voel je je?" Vraagt ze zachtjes.

Matt kauwt op zijn lip, haalt zijn schouders op. "Oké. Eh. Ik vroeg mijn pap om naar onze sessies te komen," begint hij zachtjes.

Lieke knikt. "Dat weet ik. Ik sprak je pap toen hij wegging. Ik ben niet hier voor een sessie, ik wilde alleen een plan van aanpak met je bespreken, als je een minuutje hebt. Dan laat ik je rusten," zegt ze met een glimlach.

"Oké," mompelt hij.

Ze pakt een vel papier uit het dossier in haar handen en kijkt er even naar. "Ik weet dat je sessies hebt met Frank van maandag tot en met donderdag en dan weer op zaterdag. Dus misschien kunnen we dinsdag en vrijdag doen, zodat je de hele dag op zondag kunt ontspannen," biedt ze aan.

Hij knikt, wrijft in zijn ogen. "Dat is prima."

"Geweldig, oké," zegt ze, klinkend tevreden, iets op de papieren krabbelend voordat ze weer naar hem opkijkt en haar blik verzacht. "Ik weet dat je het vaak moeilijk vindt om te praten, Matt. Het laatste wat ik wil is dat dingen moeilijker voor je worden... misschien zijn er andere dingen die het voor jou gemakkelijker kunnen maken, naast het hebben van je pap daar?"

Matt pauzeert, haalt zijn schouders op. "Zoals wat?"

Lieke neemt een moment om na te denken. "Nou. Ik heb eerder gewerkt met mensen die het gemakkelijker vinden om te praten als ze tegelijkertijd ergens anders op kunnen focussen. Zoals een bordspel, of kleuren."

Hoewel de suggesties een beetje kinderachtig klinken voor hem, knikt hij langzaam. "Ja, ik... ik denk dat die wel oké klinken."

De vrouw glimlacht. "Goed. Ik neem wat dingen mee naar onze volgende sessie op dinsdag. Ik zal je nu met rust laten," zegt ze, bij de deur pauzerend en weer naar hem kijkend. "Je doet het goed, oké? Laat je hoofd je niet iets anders wijsmaken."

Ze vertrekt voordat Matt kan antwoorden. Hij staart naar de deur terwijl die dichtzwaait, gaat niet liggen maar zakt in plaats daarvan verder weg in de kussens achter hem. Zijn hoofd doet een beetje pijn, en hij overweegt om Nina te roepen om te vragen om wat meer pijnstillers of iets dergelijks.

Maar dan komt Bram weer binnen, een frons trekt zijn normaal zorgeloze gezicht in de war. De vijftienjarige gaat op zijn eigen bed zitten, gooit zijn krukken op de grond en staart er boos naar.

Matthy zit rechtop, kijkt met bezorgdheid naar zijn vriend. "Wat is er?" Vraagt hij, niet gewend om Bram iets anders dan overdreven vrolijk te zien.

Bram schudt zijn hoofd, forceert dan een glimlach naar hem. "Mijn pap zegt dat hij er niet zal zijn op de dag dat ik word ontslagen. Zei dat hij het niet kan halen. Hij heeft niet eens gezegd waarom," mompelt hij, kijkt dan naar beneden en veegt met zijn hand langs zijn ogen. "Waarschijnlijk is er niet eens een reden. Hij kan gewoon geen moeite doen."