op eigen benen

hoofdstuk 42

Buiten, voor het eerst in vijf maanden. De bries geeft direct kleur aan zijn wangen, kippenvel kruipt onder de deken over zijn armen. Hij sluit zijn ogen en haalt diep adem; frisse lucht vult zijn longen voordat het zijn lichaam verlaat in witte pluimen.

Hij opent zijn ogen opnieuw. De lucht is lichtblauw. Een beetje bewolkt. De bloemen zijn overal; aan weerszijden van de licht grindpaden die tussen grasplekken, struiken en kleurrijke bloemblaadjes slingeren.

Er is een fontein verderop; helder water spuit uit de mond van een stenen vis, stroomt naar beneden in een grote kom eronder. Bomen bieden schaduw op zonnigere dagen dan vandaag, bankjes om op te zitten, picknicktafels om aan te eten.

Zijn hart bonst een beetje bij de gedachte aan wat hij momenteel doet. Aan waar hij nu is. Buiten, in de open lucht, waar niets hem kan beschermen, niets hem kan verbergen voor oordelende blikken en nieuwsgierige ogen.

Maar, merkt hij, daar is buiten niets van te merken. Er zijn verschillende patiënten buiten, in rolstoelen, met hun families, vrienden of bezoekers. Niemand kijkt hem ook maar aan terwijl hij wordt rondgereden.

Papa pakt zijn hand en knijpt erin. "Nog steeds goed?" vraagt hij.

Matt knikt. "Ja. Het gaat goed." Hij kijkt rond in de tuinen voordat hij zijn kin omhoog richt naar de lucht, zijn ogen opnieuw sluit en diep ademhaalt. "Het is fijn hier buiten."

Aan zijn andere kant fronst zijn tweelingbroer zijn neus en slaat zijn armen om zich heen. "Het is koud. Je gaat bevriezen."

Glimlachend opent Matthy zijn ogen en draait zich naar de andere dertienjarige. "Het valt wel mee," zegt hij, dan grinnikt hij. "Ik weet hoe je kunt opwarmen. Wil je me duwen?"

Milo grijnst terug, en voordat hun ouders hen kunnen tegenhouden; duwt Milo Matthy met volle snelheid langs het pad, rond de fontein, dichtbij genoeg dat het koude water naar hen spettert. De twee lachen zo hard dat hun ogen tranen zodra ze terug zijn bij hun vader en Papa en oudere broer.

Raoul lacht, terwijl Papa zijn hoofd schudt met een kleine glimlach. "Je zou gewond kunnen raken," zegt hij luchtig, hoewel er geen kracht achter de woorden zit.

Papa lacht alleen maar, wijst naar de bank. "Wat dachten jullie ervan om even te gaan zitten voordat we teruggaan naar de warmte?"

Zijn lippen op elkaar drukkend, kijkt Matthy naar de man. "Ik zit al, Papa," verklaart hij; Raoul en Milo grinniken daarom, terwijl zijn ouders een mengeling van amusement en onzekerheid over de woorden laten zien.

Uiteindelijk schudt Papa gewoon zijn hoofd. "Je hebt te veel tijd doorgebracht met Bram."

Raoul en Miel gaan daarna met Papa naar huis, en Papa hult hem bij terugkomst in lagen van hoodies en dekens. Zijn halflege kamer.

Hij staart over naar het oude bed van Bram; er liggen geen lakens meer. Het is te schoon, steriel. De muren zijn kaal. Er ligt geen van de gebruikelijke rommel rond.

Hij rilt een beetje als zijn Papa weer een deken onder zijn armen steekt.

De man vraagt hem iets, maar hij is te afgeleid om het de eerste keer te horen. Hij kijkt hem met een vragende blik aan.

"Huh?"

Papa glimlacht, brengt een hand omhoog om zijn wang te omvatten, wrijft met zijn duim over de huid onder zijn oog. "Ik vroeg me af of je het wat warmer had," herhaalt hij.

Matthy knikt. Hij heeft geen kippenvel meer, in ieder geval, zelfs als zijn neus nog een beetje verstopt is. "Ja, het gaat wel."

Zijn vader kijkt een moment naar hem voordat hij een adem uitblaast. "Voelt vreemd zonder Bram hier, hè?" mompelt hij.