hoofdstuk 14

212 14 0
                                    

Milo kijkt weg wanneer zijn 'vrienden' tijdens de pauze de cafetaria binnenlopen, niet willen zien hoe ze hem minachtende blikken en rollende ogen toesturen. Hij begrijpt niet waarom ze allemaal zo gemeen tegen hem zijn. Hij zat pas sinds gisteren met Anton, Alec en Linde, omdat ze ook zijn vrienden zijn, en ze weten wat er met Matthyas is gebeurd - ze waren erbij. Het biedt hem een gevoel van troost.

Hij had verwacht dat de groep waar hij normaal mee omgaat het zou begrijpen. Ten slotte is hij al meer dan een jaar bij hen en brengen ze al hun tijd samen door, ofwel in persoon of via groepschat; alleen hebben ze hem nu al twee dagen volledig genegeerd omdat hij blijkbaar 'hen heeft verlaten voor de buitenbeentjes'. Hij heeft ze niet verteld dat zijn broer in het ziekenhuis ligt, omdat hij het niet over de hele school wil verspreiden, alleen kan hij niet bevatten waarom ze zo snel tegen hem zijn gekeerd.

"Ze zijn duidelijk geen goede vrienden om mee te beginnen," zegt Linde terwijl ze tegenover hem aan tafel gaat zitten, haar rugzak van haar rug afhaalt terwijl Alec naast haar gaat zitten en Anton naast hem. "Ja, negeer ze maar gewoon. Zij zijn de buitenbeentjes," zegt Anton met een ferme knik, en Milo weet nog een zwakke glimlach te produceren, leunend met zijn ellebogen op tafel en zijn schouders laten zakken.

"Dank je," mompelt hij, wrijvend in zijn vermoeide ogen. Het zijn lange drie dagen geweest sinds het ongeval. Rob, Koen en Rutger blijven zeggen dat Matthyas nog niet klaar is voor bezoek, maar Milo kan niet helpen maar denken dat hij beter weet - ze zijn tenslotte tweelingen, en dit is de langste tijd dat ze elkaar niet hebben gezien. Wat het beste is voor Matthyas is dat Milo er is, en hij is het zat om behandeld te worden als een klein kind te midden van dit alles.

Alec, er net zo uitgeput uitziet als Milo zich voelt, spreekt op vanaf de andere kant van de tafel. "Weet je wanneer je hem kunt zien? Ik wilde met hem in de ambulance gaan, maar ze zeiden dat er geen ruimte was," voegt hij toe, hetzelfde wat hij elke keer heeft genoemd als ze over Matthyas spraken - het is duidelijk geworden voor Milo dat Alec zich op de een of andere manier schuldig of verantwoordelijk voelt voor wat er is gebeurd.

'Het was mijn idee om te zien wie het verst kon klimmen,' mompelde hij toen Milo de dag ervoor voor het eerst bij hen kwam. Iedereen was er snel bij om hem te verzekeren dat hij niet de schuldige was, maar het is duidelijk dat hij nog steeds die last met zich meedraagt.

Milo schudt zijn hoofd. "Nee. Mijn oom zegt steeds dat hij nog een tijdje in het ziekenhuis zal zijn, dus er is genoeg tijd om op bezoek te gaan, maar niemand vertelt me iets. Ze denken dat ze weten wat het beste voor hem is," mompelt hij, en Anton laat een zucht naast hem.

"Ik denk dat zij de volwassenen zijn, dus ze weten het waarschijnlijk wel."

"Ja, maar ik ben zijn broer. Ik zou er ook moeten zijn. Hij heeft zelfs mijn berichtjes niet gelezen," betoogt hij zwakjes, en de anderen maken allemaal geluiden van instemming.

"Ja, die van ons ook niet," zegt Linde, en ze kijkt even rond in de drukke ruimte en leunt dan een beetje over de tafel, een leraar observerend terwijl hij voorbij loopt. "Je kunt altijd gewoon... gaan."

Hij trekt een wenkbrauw op. "Gaan...?"

Ze gaat achterover zitten en rolt met haar ogen, donker haar achter haar oor tikkend. "Naar het ziekenhuis. Het enige wat je hoeft te doen is je verstoppen bij de fietsenhokken wanneer de bel gaat en dan over het hek springen. Het is niet zo moeilijk," verklaart ze, drie nieuwsgierige blikken voor zichzelf winnend. Ze haalt haar schouders op. "Ik heb soms betere dingen te doen dan school."

Ze knipperen allemaal naar haar, maar ze geeft geen verdere uitleg. Milo overweegt het een moment. Hij is nog nooit uit school geslopen. Hij heeft zelfs nog nooit een les overgeslagen of strafwerk gekregen; op de een of andere manier zijn hij en al zijn vrienden (ex-vrienden, nu, veronderstelt hij) er altijd in geslaagd om dat te vermijden.

op eigen benenWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu