op eigen benen

hoofdstuk 32

Matt

Is alles oké daar?

Miel

Maat. Roel is echt zo onwijs dronken. Hij was aan het zingen maar moest ook overgeven. Het is echt 10x grappiger dan dat het momenteel klinkt. 

Matt

Is hij oké?

Miel

Denk het. Ik bedoel, hij slaapt nu en papa zegt dat hij morgen sowieso een enorme kater heeft. Nog erger dan zijn clusterhoofdpijnen zeg maar. 

Matt

Dan is het goed. Pap is namelijk echt al enige tijd weg dus ik dacht dat er echt iets mis was. 

Miel

Nee man. Hij heeft gewoon een kater morgen. Nou ik app je later want ik ga die broer van ons eens vervelen. Pap is trouwens al onderweg naar jou!

Het laatste bericht wordt verzonden met een oogrol-emoji aan het einde, waardoor de lippen van Matt iets krullen tot een glimlach voordat hij zijn adem uitblaast en zijn telefoon weer in zijn zak stopt. Hij probeert niet gekwetst te zijn dat beide ouders thuis waren met Milo, gezellig opgerold terwijl ze een film keken.

Hij denkt niet graag aan thuis. Hij mist alles zo erg dat hij er misselijk van wordt als hij er te veel aan denkt. Het is niet dat hij jaloers is op zijn broer omdat hij thuis is en normale, gezinsdingen kan doen terwijl hij hier vastzit en zich zorgen maakt en niet weet wat er aan de hand is; hij zou liever zelf in het ziekenhuis liggen dan een van hen... het is gewoon rot, dat is alles.

Hij zucht en gaat verder met waar hij mee bezig was voordat het hem lukt zichzelf terug te hijsen naar zijn stoel met trillende armen, spieren trillend terwijl hij zichzelf naar de gootsteen rijdt om zijn handen te wassen.

Een golf van opluchting overspoelt hem wanneer hij de badkamer verlaat en Papa bij zijn bed ziet staan, met een glimlach omhoog kijkend wanneer zijn ogen op Matt vallen.

"Hey, kiddo. Bram zei dat je zelf naar de badkamer bent gegaan. Ik dacht dat je armen dood zouden zijn van die fysiotherapiesessie waar je vader me alles over heeft verteld," zegt hij met een glimlach, ogen glinsterend van trots.

Matt's wangen kleuren op door de lof en hij probeert het weg te wuiven. "Ja, het was een goede. D'he vertelde je dat ik mezelf helemaal terug naar hier heb gereden na afloop?" Zegt hij, opkijkend met een brede glimlach.

De man glimlacht breder, knikt. "Dat deed hij. Hij kon er niet over ophouden, en nu kom ik terug en zie ik je zelf naar de badkamer gaan en terugkomen? Ik weet dat je waarschijnlijk niet wilt dat ik hier een groot ding van maak, maar ik ben enorm trots op je, jongen," zegt hij zacht, ogen zacht.

Hij slikt de brok in zijn keel weg en knikt, wangen nog wat meer rood kleurend. "Bedankt, Papa," mompelt hij, even opkijkend naar Bram, die naar zijn eigen bed is verhuisd en duidelijk meeluistert maar probeert subtiel te doen, zijn ogen gericht op zijn telefoon in zijn handen.

Matt gaapt en rolt zijn pijnlijke schouders weer naar achteren, kijkend naar zijn Papa en dan naar zijn bed. "Uh. Kun - kun je, misschien niet omdat ik het niet kan, ik kan het wel, mijn armen zijn gewoon —"