op eigen benen

hoofdstuk 37

Het is meer dan een uur later wanneer Matthy terugkomt van beneden. Koen is gekomen en gegaan, de jongens met zich meenemend. Hij wilde blijven, maar wist dat Matthy niet in staat zou zijn om allemaal bij hem te zijn, en evenmin zouden zijn broers de hele avond in het ziekenhuis willen doorbrengen, gezien hoe van streek ze al waren. Dus op de belofte dat Rob zo snel mogelijk zou sms'en nadat hij met de dokter over Matthy had gesproken, gaan ze met z'n drieën naar huis en blijft Rob alleen achter in de ziekenhuiskamer naast een leeg bed.

Aan de andere kant van de kamer zit Bram voor eens rustig in zijn bed, het looprek dat hij de laatste tijd vaker heeft gebruikt, naar de hoek geduwd, en zijn rolstoel geparkeerd aan het voeteneind van het bed. Zijn moeder zit naast hem op de stoel en praat zachtjes met hem. De jongen lijkt echter niet te luisteren, af en toe neuriënd en knikkend terwijl zijn ogen naar de deur flitsen en weer terug.

Rob was duidelijk van streek toen ze allebei ongeveer een half uur geleden binnenkwamen, en hij had hen kort over de val van Matthy verteld. Bram reageerde met meer bezorgdheid dan Rob had verwacht. Natuurlijk weet hij dat Bram en zijn zoon close zijn, maar de jongen was haast tot tranen toe geroerd toen hij vroeg of zijn vriend oké was.

Het duurt nog eens vijftien minuten voordat de deur weer opengaat. Nina glimlacht gespannen naar de aanwezigen binnen voordat ze binnenstapt en de deur openhoudt voor een ziekenhuisbed dat door een verpleger en dokter Kleinberg naar binnen wordt geduwd. Matthy ligt erbovenop, zijn ogen gesloten en zijn slaap gestikt, zijn eerdere bebloede shirt vervangen door een ziekenhuisgown met een beerpatroon over zijn losse broek.

De kinderlijke illustraties op de japon herinneren de man eraan hoe jong de jongen is. Zijn borstkas knijpt samen terwijl hij opstaat en toekijkt terwijl het kleinere bed dichtbij Matthy's gebruikelijke bed wordt geplaatst en de jongen gemakkelijk wordt overgezet. Rob pakt de kleine hand van de jongen, houdt deze voorzichtig vast en kijkt nerveus naar de dokter.

"Is hij oké? Zijn hoofd is niet -"

Dokter Kleinberg glimlacht geruststellend naar hem en schudt haar hoofd een beetje. "Zijn hoofd is in orde. Hij heeft een hersenschudding maar hij kan slapen. We zullen hem de hele nacht regelmatig controleren, ervoor zorgen dat hij genoeg vocht binnenkrijgt. Wanneer hij wakker wordt, kan hij wat verward zijn, misschien een beetje misselijk, maar dat is niets om je zorgen over te maken," verzekert ze hem.

Robbie slaakt opgelucht adem voordat zijn zorgen terugkeren en hij de vrouw opnieuw aankijkt. "En zijn rug?" vraagt hij snel.

Ze knikt. "Zijn rug is niet beschadigd door de val, gelukkig. Het lijkt erop dat zijn hoofd de klap heeft opgevangen," zegt ze, en Robbie knikt, de brok angst wegslikkend die sinds hij zijn zoon had gezien en al dat bloed op de vloer had liggen, in zijn keel zat.

Hij steekt voorzichtig zijn vingers uit om over het dunne gaas te strijken dat over de gehechte wond is geplakt.

Dokter Kleinberg aarzelt terwijl de andere medewerkers de kamer verlaten. "Meneer van Heest, ik... ik heb meer frequente sessies met Lieke geregeld gezien de gebeurtenissen van vandaag. Ik ben me ervan bewust dat Matt tijdens zijn verblijf hier bepaalde gewoonten heeft ontwikkeld. Ik realiseerde me alleen niet de omvang ervan. Zijn dijen hebben behoorlijke blauwe plekken door zijn eigen knijpen. Ik denk dat een paar extra sessies met Lieke misschien kunnen voorkomen dat hij mentaal verder afglijdt," legt ze zachtjes uit.

Rob strijkt met een hand over zijn gezicht en knikt langzaam, zijn borst doet pijn voor zijn kleine jongen. Hij wil niet aan Matthy denken als iets anders dan het blije, zorgeloze kind dat hij altijd is geweest, maar hij weet dat hij dit niet zomaar kan negeren - ze moeten hiermee omgaan, Matthy erdoorheen helpen. Hij stemt in met de extra sessies.