op eigen benen

hoofdstuk 45

De winter wordt alleen maar kouder; tegen het einde van november is het buiten vriezend koud, en Matt is bijna blij om vast te zitten in zijn ziekenhuiskamer waar het tenminste warm is.

Het bed naast hem is nu bezet. Een meisje genaamd Isabelle die haar rug heeft verwond bij een paardrijongeluk. Ze is een paar jaar ouder dan hij, en telkens als ze tegen hem praat, doet ze alsof ze met een klein kind praat. Matt probeert haar niet te mogen, maar het is best moeilijk, vooral als ze veel sneller vooruitgang boekt dan hij deed - Frank zegt dat het komt omdat haar letsel minder ernstig is dan het zijne, maar dat maakt het niet gemakkelijker.

Bovendien heeft Isabelle een stomme vriend die hier de hele tijd is en Matt denkt niet dat de kerel hem erg mag. Hij geeft hem altijd rare blikken en negeert hem.

Hij is blij dat zijn broers er vandaag zijn, niet alleen voor het gezelschap maar ook omdat hij het niet kan verdragen om naar Isobel en haar vriend te luisteren terwijl ze elkaar aan de andere kant van het gordijn staan af te lebberen.

Milo niest weer en het geluid brengt hem terug naar de realiteit. Hij schrikt op en kijkt zijn tweelingbroer bezorgd aan. De neus van de andere jongen is helderrood en zijn huid is een beetje bleek, en Matt kent zijn broer goed genoeg om te weten dat hij dit 'kleine verkoudheidje' zeker bagatelliseert.

"Je hoeft niet te blijven als je je ziek voelt," zegt hij, want hoezeer hij zijn broers ook niet wil laten gaan, hij haat het idee om Milo te dwingen te blijven terwijl hij eigenlijk in bed zou moeten liggen.

Milo schudt gewoon zijn hoofd, pakt het zakdoekje aan dat Raoul hem aanreikt. De drie jongens zitten op Matt's bed, Matthy tegen zijn kussens en zijn broers tegenover hem.

"Ik ben in orde. De coach liet ons alleen voetbaltraining doen in korte broekjes, zelfs als het vriest," onderbreekt hij zichzelf met een verstopte hoest en haalt dan zijn schouders op. "Tenminste, ik heb pas volgende week weer training. En dan begint de kerstvakantie een paar weken daarna."

Matt kauwt op zijn lip en knikt.

"Ja... maar, ik bedoel, misschien moet je de training volgende week overslaan. Zodat je je niet nog slechter voelt, snap je?"

Zijn tweelingbroer rolt met zijn ogen. "Oké Pa. Hou je mond, ik voel me prima."

Voordat Matt kan tegenargumenteren, gaat de deur open en stopt Lieke in de deuropening, glimlachend naar hen drieën.

"Sorry Matt, ik wist niet dat je broers hier waren. We hebben een sessie die nu begint, als je een half uurtje vrij kunt maken in mijn kantoor?" vraagt ze.

Kauwend op zijn lip, kijkt Matt zijn broers schuldbewust aan, niet willen dat ze hier alleen achterblijven, verveeld.

Raoul glimlacht naar hem. "Ga maar, Matt. Ik ga naar de apotheek om Miel wat keelsnoepjes te halen zodat hij kan stoppen met zijn ziektekiemen over me heen te spugen," plaagt hij met een grijns, waardoor hij een boze blik krijgt van Milo en een lach van Matt.

Hij geeft een langzame knik en verplaatst zichzelf naar zijn stoel, kijkt met walging naar zijn broers. "Je hoeft niet te blijven wachten tot ik terug ben. Ik weet dat er hier niet veel te doen is, ik wil niet dat jullie —"

Beide jongens zuchten daarover, Milo verandert in meer hoesten.

"We wachten op je, Matter. Ga maar," zegt Raoul, zwaaiend met zijn hand naar hem.

Matt glimlacht opgelucht bij die gedachte, knikt opnieuw en rolt zichzelf naar Lieke toe, waardoor ze de deur achter hem kan sluiten. Ze glimlacht, loopt naast zijn stoel terwijl ze samen de gang af lopen naar haar kantoor toe.

"Ik hoop dat ik niets stoorde daar. Ik heb je broers hier al een tijdje niet gezien," zegt ze.

Hij schudt zijn hoofd. "Raoul had examens en Miel had een paar wedstrijden, dus ze waren druk, maar we hebben al bijgepraat via sms en zo. We hingen gewoon wat rond," vertelt hij haar met een schouderophalen.