op eigen benen

hoofdstuk 36

.Robbie zucht terwijl Frank hem de uitbarsting van Matthy tijdens de fysio uitlegt.

"Ik zal met hem praten," zegt hij met een knik, terwijl hij met zijn hand over zijn gezicht wrijft. "Hij heeft het moeilijk gehad de laatste tijd... Ik denk niet dat hij echt boos is, hij is gewoon helemaal klaar met alles."

Rob kan de jongen geen ongelijk geven. Hij had de eerste paar maanden moeite gehad, en toen was het een tijdje beter gegaan. Het was oké geweest. Maar de afgelopen weken was hij op en neer gegaan, gefrustreerd en snel van streek. Het is zeker niet goed geweest.

Frank perst zijn lippen op elkaar en bromt. "Hij is een geweldige jongen, en hij doet het zo goed. Ik wil gewoon niet dat hij crasht en brandt omdat hij weigert rustig aan te doen," zegt hij.

Terwijl hij zijn mond opent om te antwoorden, klinkt er een harde klap vanuit de

kamer achter hen, gevolgd door plotselinge kreten.

"Pap!"

Robbie weet niet zeker of hij ooit zo snel heeft bewogen als op het geluid van Raoul's paniekerige schreeuw; hij stort de kamer binnen, met Frank op zijn hielen, en stopt halverwege bij het zien van Milo en Raoul die naast het slappe lichaam van Matthy op de grond knielen. Wat hem het meest in paniek brengt, is de karmozijnrode plas die zich rond het hoofd van de blondine heeft verzameld.

Frank vloekt achter hem en duwt hem voorzichtig opzij, gaas in zijn handen dat hij op de snee drukt om het bloeden te stelpen.

Rob kijkt met grote ogen toe, zijn hart bonzend in zijn borst. "Hoofdwonden bloeden veel," herinnert hij zichzelf fluisterend, zoekend naar geruststelling op dat moment.

Ondanks dat hij weet dat Rob niet tegen hem praat, knikt Frank, drukt zijn vingers van zijn vrije hand op de polsslag van Matthyas's nek en laat een kleine zucht. "Ik ga een paar verpleegsters zoeken, ze hadden hier nu moeten zijn. Blijf gewoon druk uitoefenen op de wond en probeer hem bij bewustzijn te brengen," instrueert hij, wachtend tot Rob druk uitoefent op het gaas voordat hij opstaat en haastig de kamer uit rent om een ​​personeelslid te zoeken.

Rob houdt het langzaam vochtig wordende gaas tegen het bloedende hoofd van zijn zoon en gebruikt zijn andere hand om zijn wang voorzichtig vast te houden, veegt zijn duim daarheen. Matthyas laat een klein kreunen horen en draait zijn gezicht iets in de palm van de man.

"Matt? Kom op, jongen. Open die je ogen voor me," zegt hij zachtjes.

"Hmmm," kreunt de dertienjarige, fronsend, voordat hij zijn ogen even heel licht opent, lethargisch om zich heen kijkt voordat ze op Rob landen.

Rob forceert een glimlach. "Hey, schat. Je bent oké," mompelt hij, schudt snel zijn hoofd als de jongen probeert te bewegen. "Nee, nee, beweeg niet, Bug. Frank is weg om hulp te halen, oké? Ik wil niet dat je jezelf pijn doet."

Matthyas sluit zijn ogen weer en haalt diep adem, mompelt een stille, verwarde, "okee."

Rob probeert niet in paniek te raken, knijpt een beetje in de schouder van de jongen. "Hee, hee. Niet slapen, schat. Ogen open, goed? Kijk naar me, maat," zegt hij zachtjes, doordrenkt met paniek.

De jongen laat een klein kreuntje horen en opent weer een beetje loom zijn ogen, laat zijn iris even hulpeloos rondrollen voordat ze hun weg naar de man vinden en een beetje focussen. Matthyas jammert op een manier die Robbie's toch al gebroken hart bijna breekt.

"Je bent oké," fluistert hij opnieuw, maar Matthyas frons zijn wenkbrauwen en brengt een onhandige hand naar zijn bloedende voorhoofd.

"Hoofdpijn," mompelt hij, snuivend, zijn ogen wellen op voordat hij ze weer sluit. "Wil slapen."

Hij schudt zijn hoofd. "Dat kan niet, schat, nog niet. Heb je ergens anders pijn?"

Voordat Matthyas de kans krijgt om antwoord te geven, zwaait de deur open en komen Nina samen met twee andere verpleegsters en dokter Kleinberg haastig binnen, een brancard en een wervelplank tussen hen in. Robbie wordt door een drager geholpen om op te staan van de grond, kijkt nauwlettend toe terwijl Matthy's ogen weer dichtvallen terwijl hij op de brancard wordt gelegd en uit de kamer wordt geduwd.

Als hij in een razernij gaat volgen, vangt een hand zijn arm en hij draait zich om en staat oog in oog met Nina. De ogen van de verpleegster zijn zacht terwijl ze zachtjes zijn onderarm knijpt.

"Hij wordt naar de CT gebracht en daarna naar de röntgenfoto. Hij is binnen het uur terug... je andere jongens zijn van streek," zegt ze zachtjes.

Robbie slikt de brok van angst in zijn keel weg en draait zich om om over zijn schouder te kijken, grimassend als hij de met tranen doordrenkte wangen van zowel Milo als Raoul ziet. Hij kijkt terug naar waar Matthy's brancard al aan het einde van de gang is verdwenen, dan weer naar zijn andere twee jongens, verscheurd tussen twee plaatsen tegelijk.

Maar hij weet dat hij niet bij Matthy in de kamer mag zijn als hij die tests ondergaat...

Hij draait zich naar Raoul en Milo en strekt zijn armen uit, zuchtend als ze allebei in hem crashen, hem stevig vasthouden.

"Er was zoveel bloed, pap," fluistert Milo.

Robbie knijpt de kleine jongen iets steviger vast en wrijft met zijn hand op en neer over zijn rug. "Het komt goed met hem, Miel... hoofdwonden bloeden veel. Het is niet zo erg als het eruit zag," verzekert hij, hoewel er onzekerheid in de woorden doorklinkt.

Hij trekt zich een beetje terug om naar zijn oudste te kijken, de ogen van de jongen met tranen maar de wangen tot nu toe droog. Zijn uitdrukking is nog steeds vol paniek.

"Wat is er gebeurd terwijl ik hier met Frank was?" Vraagt hij.

Raoul snuft, wrijft met zijn hand over zijn vochtige ogen. "Hij stond gewoon op, pap. Hij heeft me en Miel afgeleid en hij stond gewoon op en viel gewoon. Ik denk dat hij dacht dat hij zou kunnen staan maar dat kon hij niet," fluistert hij.

Rob grimast bij dat, zijn borst al pijnlijk voor de jongen, maar wetende dat het nu niet alleen de fysieke toestand van de jongen is waar hij zich zorgen over moet maken. Matthy zal verwoest zijn om te weten dat hij na al die tijd nog steeds niet kan staan; Rob wordt plotseling overmand door angst bij de gedachte aan wat dit gaat betekenen voor de recente motivatie en drive die de jongen heeft ontwikkeld. Hij wil hem niet opnieuw zien opgeven, wil niet het risico lopen dat hij terugvalt in die nauwelijks-bestaande staat waarin hij was tijdens de eerste maand of zo na zijn ongeluk.

Milo leunt tegen de zijde van Raoul aan en kijkt door zijn natte wimpers naar zijn vader. "Hij wordt weer slecht, hè?" fluistert hij, zijn ogen groot en onschuldig op een manier die Matthy's ooit waren, op een manier die Rob haat toe te geven dat hij veel te lang als vanzelfsprekend heeft beschouwd.

En hij vindt zichzelf niet in staat om enige geruststelling te bieden, niet in staat om te ontkennen dat de woorden van de dertienjarige zwaar en waar klinken - de kans is groot dat hij gelijk heeft, en Rob wil niemands hoop verhogen met leugens dat dit hele gedoe niet een hobbel in de weg gaat worden.

Het enige wat hij kan doen is zijn zoons vastpakken en ze weer in zijn armen trekken, ze stevig vasthouden, en hopen dat dat alleen al genoeg is.