op eigen benen

hoofdstuk 10

De dokter drukt het uiteinde van de pen tegen de zool van Matthyas zijn linkervoet, en dan tegen zijn rechtervoet. Koen kijkt toe, zijn handen geklemd om de reling aan het boveneinde van het bed, dat plat is gelegd. Matthyas zijn gezicht is vermoeid na een nacht van nauwelijks slaap, donkere kringen duidelijk zichtbaar tegen zijn bleke huid. Robbie staat aan de andere kant van het bed, beide handen om een van de jongens heen geslagen, hoewel Matthy geen moeite doet om het terug te pakken.

"Alles goed, lieverd?" vraagt de dagverpleegster, Nina.

Matthyas klemt zijn tanden op elkaar en schudt lichtjes zijn hoofd, wat Koen doet huiveren. Dokter Kleinberg knikt alleen maar, trekt de pen langs de onderkant van een van zijn voeten - en Koen haat het dat zijn tenen zelfs niet zo veel doen als trillen, omdat Matthyas altijd onwijs gevoelig voor kietelen is geweest.

Ze gebruikte toen een scherp ogend instrument, trok de deken verder omhoog om Matthyas zijn benen te onthullen die verdwijnen in de onderkant van het gewaad, bleke huid bezaaid met blauwe plekken van dagen die hij met zijn vrienden doorbracht. Koen haalt diep adem en kijkt toe terwijl de dokter het instrument in Matthyas zijn scheenbeen drukt en dan het proces herhaalt helemaal tot aan zijn dij, en daarna hetzelfde doet aan het andere been, zonder zelfs maar een lichte reactie van de jongen te krijgen.

"Goed, ik ga gewoon wat druk op je maag uitoefenen, Matt. Laat me weten of je het voelt of niet, oké?" zegt dokter Kleinberg zachtjes, trekt de deken terug om de benen van de jongen te bedekken en vouwt het materiaal van bovenaf naar beneden zodat het tot aan zijn taille bedekt is, drukt behendige vingers in zijn onderbuik. Matthyas zijn wenkbrauwen trekken samen en hij knikt lichtjes.

Koen is niet zeker of hij hier helemaal blij mee moet zijn, gezien het feit dat hij nog steeds zijn benen niet kan voelen, maar desondanks overspoelt een golf van opluchting hem. De dokter knikt naar de mannelijke verpleger, Tom, die aan het voeteneinde van het bed staat, en hij tikt op iets op het tablet-scherm in zijn handen. Dan verplaatst ze haar handen naar zijn zij en voelt langs zijn heupen, dan iets erboven, waardoor Matthy een beetje kreunt, hoewel hij zijn gezichtsuitdrukking snel gladstrijkt.

Dokter Kleinberg trekt zich terug en trekt het dekbed weer tot aan zijn borst, stopt het voorzichtig onder zijn armen. Ze biedt de jongen een kleine glimlach, leunt over Rob om het hoofdeinde van het bed weer een beetje omhoog te tillen.

"Je doet het echt geweldig, Matt. Nog één klein vervelend testje en dan stoppen we met porren en prikken, oké?" zegt ze zachtjes, en Matthyas knippert vermoeid naar haar voordat hij zijn hoofd eens.

Tom buigt zich naar beneden om de deken terug te duwen om de blote voeten van de jongen weer te onthullen. "We hebben alleen nodig dat je je best doet om je tenen te bewegen, oké? Zelfs als het maar een trilling is. Het is geen probleem als het niet lukt, hoor. Het betekent niets," verzekert de arts hem.

Matthyas staart haar een moment blanco aan en richt dan zijn blik op zijn eigen voeten. Zijn keel beweegt als hij slikt, zijn vingers krullen een beetje op in de deken, en Koen realiseert zich dat hij het probeert. Al deze moeite om zijn tenen zelfs maar één keer te laten trillen en toch blijven ze slap.

Na nog een paar seconden zakt de jongen terug in de kussens en laat zijn hoofd rusten. Dokter Kleinberg kijkt weer op naar Tom, die weer op het scherm tikt voordat hij die onbeweeglijke voeten weer bedekt, voordat ze zich tot Matthyas wendt en hem weer glimlachend aankijkt.

"Dat is goed, Matthyas, je hebt het echt goed gedaan. Ik ga gewoon even met je ouders in de gang praten over één of twee dingen, en Nina hier zal even met je praten, als dat oké is?" dringt ze aan. Matt kijkt haar niet eens aan, blijft nog steeds fronsend naar zijn bedekte voeten kijken terwijl hij knikt.