op eigen benen

hoofdstuk 12

"Matthyas, alsjeblieft. Het is al drie dagen geleden." Matthy kijkt niet op, zelfs niet wanneer de stem van zijn vader halverwege breekt, zijn ogen gericht op het dienblad voor hem, op de tafel met wielen die over het bed is geschoven. Het eten ziet er niet bijzonder aantrekkelijk uit, een kom cornflakes met een bord met boterhammen aan de zijkant, en een glas sinaasappelsap met een blauw rietje.

Hij houdt zijn wenkbrauwen gefronst, armen over zijn middel gekruist terwijl hij achterover leunt tegen de kussens, niet eens rechtop kan zitten zonder de steun van het bed. Zijn maag draait zich om en hij perst zijn lippen op elkaar, zich ervan bewust dat hij zich gedraagt als een dwarse peuter maar het kan hem niets schelen.

Hij heeft niet eens honger. Heeft geen eetlust sinds hij wakker werd en ontdekte dat zijn benen nutteloos zijn en de rest van hem ook... hoewel, hij weet dat zijn lichaam stiekem wel het ontbijt voor hem wil, het is meer een kwestie van wat heeft het voor zin? Wat heeft het voor zin om te eten en zichzelf gezond te houden als hij niet kan lopen? Kan niet eens rechtop zitten of naar de badkamer gaan of zijn eigen haar wassen of iets doen wat hij drie dagen geleden nog kon.

Zijn tanden knarsen en hij blijft naar het eten staren alsof het hem beledigt. Misschien doet het dat wel; de eerste twee ochtenden toen hij wakker werd, voelde hij niets. Niet alleen zijn benen, alles. Van binnen, bedoelt hij, is hij gewoon gevoelloos geweest. Maar vandaag is de gevoelloosheid vervangen door woede en hij weet niet hoelang hij het nog kan inhouden.

Wat vreemd is, want hij is nooit een boos persoon geweest. Praktisch het tegenovergestelde, hij heeft nooit kunnen schreeuwen zonder onmiddellijk daarna zijn excuses aan te bieden, hij heeft nooit opzettelijk iemand pijn kunnen doen, hij heeft zelfs nooit wrok kunnen koesteren.

Maar vandaag? Hij is boos. Op alles, maar vooral op zichzelf, omdat hij in de eerste plaats die boom is ingeklommen, omdat hij de val heeft overleefd alleen om zo te eindigen. Hij is nu nutteloos.

Dus ja. Wat heeft het voor zin om te eten? Er is geen. En hij is boos.

"Jongen, kom op, probeer het gewoon. Voor mij? Alsjeblieft?" Rob dringt aan, zijn handen omklemmen de leuning aan de zijkant van het bed. Matt wil lachen. Wat heeft het voor zin om een leuning te hebben als hij toch niet kan opstaan? Alsof er een kans is dat hij eruit valt.

De smeekbeden van zijn vaders helpen alleen maar om zijn bloed een beetje heter te laten koken, dichter bij het overlopen. Koen staat stil aan het einde van het bed, een arm over zijn borst gekruist, de andere omhoog zodat zijn hand ruw over zijn stoppelige kin en zijn mond beweegt, terwijl hij zwaar ademhaalt door zijn neus.

Matt kijkt geen van beiden aan. Waarom proberen ze hem schuldig te laten voelen? Hij voelt zich al slecht genoeg. Dit is allemaal zijn eigen stomme schuld; hij heeft te maken gehad met eindeloze tests en scans, alles voelt raar en wazig door de pijnstillers, een verpleegster komt elke dag langs om zijn benen te bewegen om de bloedcirculatie op gang te houden, zijn hoofd zit vol met slechte gedachten, hij is moe, er staat een plastic bakje met zijn plas onder het bed, praten kost te veel energie, een of andere willekeurige medewerker moest hem gisteren een sponsbad geven - hij heeft geen privacy en hij wil gewoon opstaan en wegrennen maar hij kan dat zelfs niet!

De machines piepen wat luider achter hem, en hij fronst, trekt het kleine apparaat van zijn wijsvinger af en gooit het weg, vaag registrerend het geluid van het op de grond vallen terwijl de piepjes veranderen in een hoge zoemtoon. Rob zucht en reikt uit, schakelt een schakelaar in die het geluid stopt.

Hij slikt afkeer weg. Hij wil gaan slapen en nooit meer wakker worden. Alles moet beter zijn dan een gevangene te zijn in dit bed.

En hij zal waarschijnlijk voor altijd zo blijven. Hij hoorde de dokter de dag ervoor. Ze zei dat er een kans is dat hij nooit meer zonder hulp zal kunnen lopen. Dat betekent dat zelfs als zijn benen door een of ander wonder weer wat gevoel krijgen of weer kunnen lopen, hij niet op dezelfde manier zal kunnen leven als hij altijd heeft geleefd.