op eigen benen

hoofdstuk 31

Wanneer Matthy wakker wordt, kijkt hij eerst om zich heen met half gesloten ogen in de hoop dat hij Papa of Papa bij zijn bed zal zien zitten. Maar de leunstoel is leeg, en hij fronst in verwarring, tilt een pijnlijke arm op om de slaap uit zijn ogen te wrijven en duwt zichzelf dan omhoog om tegen de kussens te zitten, zijn hele lichaam op de een of andere manier pijnlijk van het werk dat zijn armen eerder hebben moeten doen.

"Hey, schat," klinkt een zachte stem van de andere kant van de kamer.

Matthy's hoofd draait zich naar de zijkant, waar Bram in zijn bed door zijn telefoon bladert en Sara van de stoel bij zijn bed opstaat en naar Matthy's bed komt, een warme glimlach op haar gezicht.

Matthy knippert vermoeid, nog half slapend. "Waar is mijn vader?" mompelt hij.

Sara legt een hand op zijn bed. "Hij moest even naar huis. Er was iets met een van je broers," zegt ze, en dat haalt de slaperigheid meteen uit hem.

Hij is op zijn hoede als hij met wijde ogen opkijkt. "Wat is er gebeurd? Zijn ze oké?" Vraagt hij, in paniek. De vrouw knikt snel, eerlijk kijkend. "Oh ja, ik denk het wel. Ik laat je ouders uitleggen wanneer ze terugkomen, maar van wat je vader tegen me zei, zijn het gewoon tieners die stomme beslissingen nemen," zegt ze luchtig, waardoor zijn zenuwen kalmeren.

Bram kijkt op van het andere bed. "Hoe ging je fysio?" Vraagt hij.

Matthy grijnst dan, zijn armen doen alleen al pijn bij de gedachte. "Goed," zegt hij terug, leunend om naar de oudere jongen te kijken. "Frank dwong me helemaal terug te rollen hier naartoe, ook. Wat denk je?" Hij trekt zijn armen grappend op en de andere jongen lacht.

"Echt gespierder dan voorheen toen je wegging. Als instant spierkracht," verklaart hij, waardoor Matthy lacht.

Sara glimlacht naar hen beiden, schudt haar hoofd. Matthy kijkt toe hoe Bram zichzelf naar zijn rolstoel verplaatst en dan ook naar zijn bed beweegt, zichzelf omhoog trekkend zodat hij weer naast Matthy tegen zijn kussens zit zoals eerder die dag, zijn benen op de matras leggend zonder ze met zijn handen op te tillen.

"Heb ik het avondeten gemist?" Vraagt Matthy, zijn maag knort.

De vrouw knikt. "Ja, maar Nina zei dat ze het opwarmt en binnen een halfuur of zo bij je brengt, dus het zou niet lang moeten duren. Niemand kon je wakker maken, je sliep als een roos."

Matthy glimlacht daarbij, voelt zijn wangen een beetje warm worden. "Ja. Fysio heeft me vandaag echt uitgeput, denk ik," zegt hij, en dan breekt er een geeuw uit alsof hij zijn punt wil bewijzen.

Bram haalt zijn schouders op, stoot zijn elleboog. "Het wordt na een tijdje minder vermoeiend. Totdat je doorgaat naar het volgende en je weer helemaal uitgeput bent. Ik moet over een paar weken met de rekstok beginnen. Ik wed dat me dat uitput," zegt hij, puffend, maar dan draait hij zich om en glimlacht naar Matthy.

"Maar het is als, de laatste stap voor het echt lopen. Kun je je dat voorstellen? Op een dag sprint ik hier terug naartoe na fysio, en dan op een dag, kom jij naar mijn huis en kunnen we samen op de trampoline in de achtertuin springen."

Hij glimlacht verlangend bij die gedachte, laat een lange adem los en zakt weer terug in zijn kussens. "Wow. Ik was vergeten hoe het voelt om te springen," mompelt hij.

Sara lijkt bedroefd door de woorden, maar houdt haar toon licht wanneer ze weer spreekt. "Nou, op een dag zul je je niet kunnen voorstellen dat er een tijd was dat je niet kon lopen of rennen of springen. Dit alles zal gewoon een vage herinnering zijn," zegt ze, terwijl ze zijn arm klopt.

"Maar ik hoop dat je weet dat we een bezoek verwachten zodra je hieruit bent, Matthy. God weet dat je deze niet kunt tegenhouden om terug te komen en je lastig te vallen zodra hij eruit is," zegt ze.