op eigen benen

hoofdstuk 25

Jinthe kruipt over Matthyas's benen op het bed en steekt haar armen op naar haar vader, duim naar haar mond. Rutger tilt haar op zijn heup, perst zijn lippen op elkaar en kijkt met een grimas naar Koen. Rob staat op het punt om te huilen. Milo stapt iets achteruit met verwijde ogen, verrast en gekwetst.Koen ziet hoe Matthyas' keel beweegt terwijl hij moeizaam slikt, zijn hoofd buigt om de tranen te verbergen die snel in zijn ogen opwellen.Eindelijk komt hij in actie, klapt in zijn handen om de aandacht in de kamer op zich te vestigen. Hij dwingt een kleine glimlach naar zijn man."Waarom breng je de jongens niet naar huis? Ik denk dat iedereen hongerig en moe wordt, hm?" Zegt hij, ook al is het misschien maar een halfuur geleden dat Rutger hier kwam en iedereen anders pas gegeten heeft.Toch maakt niemand bezwaar. Rob begeleidt een bezorgd uitziende Milo en Raoul naar de deur, met een bezorgde blik op Matthyas, Rutger mompelt een zachte afscheidsgroet naar zijn neefje in het ziekenhuisbed voordat hij Koen op de rug klopt en dan ook vertrekt.Bram fluistert iets te zacht voor Koen om te horen, zelfs in de nu bijna stille kamer, en de jongste knikt en snuft, kijkt even weg. Bram knikt terug en glimlacht beleefd naar Koen terwijl hij zich gemakkelijk van het bed naar zijn stoel verplaatst."Ik ga naar de snoepwinkel beneden, meneer Malik. Wil je iets hebben?" Biedt hij aan, en Koen moet glimlachen naar de tiener in de stoel voor hoe hij alles zo goed afhandelt.Hij schudt zijn hoofd. "Ik heb alles goed, maat, bedankt. Je hoeft niet weg te gaan," zegt hij, schuldig dat de jongen de behoefte voelt om zijn eigen kamer te verlaten.Bram grijnst alleen maar. "Ik weet het," antwoordt hij met een schouderophalen, en dan rolt hij gewoon de deur uit.Koen kijkt een paar keer heen en weer op zijn scharnieren voordat hij een zucht slaakt en zijn aandacht weer op het bed richt. Matthyas heeft nog steeds zijn hoofd naar beneden gebogen, de lakens over zijn benen getrokken en stevig in zijn handen tegen zijn maag gehouden, zijn blote voeten zichtbaar van onderen. Hij probeert er niet naar te kijken terwijl hij dichterbij komt, negeert zijn eigen opluchting over de eerder genoemde beweging en gaat naast de jongen op het matras zitten, hem aankijkend.De dertienjarige kijkt niet naar hem op, maar Koen ziet zijn schouders licht schudden, kan de verstopte snikken horen nu hij dichterbij is, en zijn hart breekt omdat hij zijn gezicht niet hoeft te zien om te weten dat het doordrenkt is met tranen.Hij legt een hand op de schouder van het kind en streelt zachtjes met zijn duim heen en weer, zijn eigen zicht wordt troebel. "Schat," fluistert hij. Hij trekt de jongen voorzichtig naar voren in zijn borst als hij de kleine snik hoort die uit hem barst, en Matthyas tilt zijn handen op om losjes achterop zijn trui te grijpen, zijn lichaam bevend terwijl hij nu vrijelijk huilt.Koen sust hem zachtjes, één hand komt omhoog om door het blonde haar van het kind te strijken, zijn lippen drukken tegen de bovenkant van zijn hoofd."Sorry," snikt Matthyas, een gefluisterde huilbui. Koen fronst, zijn andere hand wrijft zachtjes op en neer over de rug van de jongen."Wat? Schat, nee, je hebt niks om sorry voor te zeggen," verzekert hij zachtjes, zijn hoofd schuddend. "Ik begrijp niet helemaal waarom je verdrietig bent, maar je hoeft er nooit sorry voor te zeggen."Matthyas snikt tegen hem aan, begraaft zijn gezicht onmogelijk dichter tegen de borst van de man, schuddend met zijn eigen hoofd. "Ik heb het verpest — ik heb het verpest en ik heb iedereen weggestuurd omdat niemand bij me wil zijn," huilt hij.Koens ogen worden nog verdrietiger, zijn hart breekt. "Oh, jongen. Nee. Nee, je hebt niets verpest. Ik heb ze gezegd te vertrekken, maar ik kan ze een andere dag terugkrijgen en dan proberen we het opnieuw, hm? Je bent niet gewend aan zoveel mensen om je heen, het was een slecht idee van mijn kant, ik had moeten weten dat je overweldigd zou raken —""Maar dat zou ik niet moeten zijn!" Matthyas trekt zich iets terug, kijkt op naar zijn vader met bloeddoorlopen en waterige ogen, wangen rood en betraand, onderlip trillend. Hij lijkt half zo oud in dit moment en dat breekt Koen nog meer. "Ik - ik zou het niet zijn geweest voorheen, je weet dat ik dat niet zou zijn geweest. Net zoals iedereen niet opgewonden zou zijn alleen omdat ik mijn tenen bewoog. Ik ben niet meer mezelf, Papa. Ik weet niet meer wie ik ben of wat ik moet doen en zelfs als mijn benen en mijn rug beter worden en ik alle dingen kan doen die ik vroeger deed, weet ik niet meer hoe. Ik weet niet hoe ik normaal moet zijn. Ik voel me slecht, en — en ik denk niet dat het ooit weggaat," stamelt hij, piepend tussen de woorden door terwijl hij snikken onderdrukt."Matt," ademt hij, de jongen weer naar zich toe trekkend en hem gewoon vasthouden terwijl hij schudt van de tranen, kleine handen omhoog grijpend naar de achterkant van zijn jas en zijn gezicht zich in zijn borst nestelt. Koen sust hem zachtjes, wiegt hem heen en weer, één hand gaat omhoog om door de blonde lokken in zijn nek te strijken."Ik wil dit niet meer, Papa," fluistert hij zachtjes, dezelfde woorden herhaald in een rommelige warboel tussen snikken en snuiven een paar keer voordat hij een hartverscheurende huilbui loslaat. "Ik wil gewoon gaan slapen en nooit meer wakker worden, ik ben klaar met dit alles," stikt hij uit, woorden gedempt door Koens trui.Koen voelt zijn bloed stollen, kippenvel trekt over zijn huid bij de hopeloze woorden die komen van zijn normaal zo positieve zoon. Dit hele gedoe heeft een kant van het kind naar boven gebracht die hij anders nooit zou hebben gekend, een kant van hem die niet zo optimistisch of zelfverzekerd is als hij altijd probeert te zijn. Hij wikkelt zijn armen steviger om hem heen alsof een sterke omhelzing al zijn pijn zal wegnemen, zijn lichaam en geest zal genezen omdat blijkbaar niet alleen zijn rug gebroken is.Hij weet niet wat hij moet zeggen, dus hij beperkt zich tot niets anders dan betekenisloze herhalingen van 'het komt wel goed' en 'dingen zullen makkelijker worden', en gaat door met die zachte heen en weer beweging tot zijn jongste zoon zwaar wordt tegen zijn borst. Hij blijft zelfs dan doorgaan, lang nadat Matthyas' handen van zijn rug vallen en zijn zware snikken veranderen in gehijg, en dat gehijg verandert in ontspannen in- en uitademingen.Hij stopt uiteindelijk met wiegen en houdt zijn jongen zo vast, dicht tegen zich aan, zijn vingers voorzichtig door zijn haar strijkend, zijn lippen tegen de kruin van zijn hoofd gedrukt, ogen gesloten om zijn eigen tranen tegen te houden. Hij heeft zich nog nooit zo hulpeloos gevoeld, zo buiten zijn diepte en niet in staat om iets anders te bieden dan troost voor een van zijn kinderen.Matthyas mompelt iets in zijn slaap terwijl Koen hem langzaam teruglegt tegen zijn kussens, één hand ondersteunt zijn hoofd alsof hij weer een baby is."Sst," neuriet Koen, het geluid dik van emotie. "Het is goed. Ik heb je," fluistert hij.De dertienjarige zucht alleen maar en rolt zijn hoofd opzij, wangen schurend tegen het kussen een paar keer voordat hij zich neerlegt, ogen rollend onder hun deksels. Hij gaat zitten en kijkt nog een paar seconden toe, pakt dan voorzichtig de opgevouwen deken van het einde van het bed en schudt die een paar keer uit voordat hij hem over de jongen legt, de bovenkant van het bed verlaagt met de knop aan de zijkant.Hij laat het gewicht dat hem deze hele tijd bedreigde om hem te verstikken pas los als hij in de gang staat, de deur zachtjes achter zich dicht zwaait. Hij leunt achterover tegen de muur en trekt zijn zware handen over zijn gezicht voordat hij zijn hoofd achterover kantelt en probeert een ademhaling te nemen die niet trilt en faalt.Hij weet niet wat hij moet doen of zeggen. Er is niets dat kan worden gedaan of gezegd om alles te repareren, dus waarom zou je je er druk om maken. Het enige dat hij weet is dat zijn kind lijdt en dat hij niet kan helpen."Het is moeilijk, hè?"Hij beweegt zijn hoofd van de muur bij de woorden, schrikt iets voordat zijn ogen op Sara, de moeder van Bram, vallen, leunend tegen de muur tegenover hem. Hij vangt nauwelijks een glimp op van Bram die zichzelf in de kamer achter hen voortduwt voordat de deur weer op zijn scharnieren zwaait.Hij slikt de brok in zijn keel weg en knikt, laat een humorloos lachje horen. "Ja. Ja, dat zou je kunnen zeggen," mompelt hij.Ze biedt hem een kleine glimlach aan die haar ogen iets doet rimpelen aan de buitenste hoeken. "Bram gaat er nu goed mee om, maar hij had het aan het begin moeilijk. Echt, ik denk dat het meer te maken had met zijn vader die er niet voor hem was met alles wat er gaande was dan met de werkelijke blessure, maar hij zat er een lange tijd doorheen. Had dagen waarop hij nauwelijks twee woorden sprak," geeft ze toe, en het verrast Koen omdat Bram non-stop praat, hij is er vrij zeker van dat hij het hele levensverhaal van het kind tien keer heeft gehoord sinds hij en Matthyas een kamer delen.Natuurlijk weet hij dat het voor hem nooit gemakkelijk zou zijn geweest, het is gewoon moeilijk voor te stellen dat de vijftienjarige op een andere manier is dan hoe Koen hem kent.Sara lacht zachtjes om zijn duidelijke verrassing, schudt haar hoofd. "Hij kwam er vrij snel doorheen, godzijdank, maar zolang het duurde, leek het alsof ik hem volledig was kwijtgeraakt bij dat ongeluk. Matthyas is een sterke jongen. Je krijgt hem terug, wie hij was voorheen. Hij zit nog steeds in daar," vertelt ze hem, reikt uit om haar lange vingers om zijn pols te wikkelen en er zachtjes in te knijpen.Hij geeft haar een kleine glimlach, zijn ogen te moe om deel te nemen. "Ja? God, ik hoop het," fluistert hij, en het 'het voelt gewoon niet zo op de meeste dagen' blijft onuitgesproken.Ze hoort het toch, blijkbaar, want ze kijkt hem even aan voordat ze triest glimlacht. "Je weet dat er geen schaamte is in het vragen om een beetje extra steun... praten met een psycholoog heeft Bram meer geholpen dan je je kunt voorstellen, en het meisje dat hier voor Matthyas was ook. Ze was aan de medicatie maar het verbeterde haar humeur een tijdje. Wees niet bang om erover te vragen. Het is geen permanente oplossing maar... wat dan ook helpt, toch?" zegt ze.Koen overweegt de woorden, het idee om Matthyas op medicatie te zetten die zijn humeur zou moeten veranderen maakt zijn maag van streek, hoewel er een deel van zijn gedachten is dat zich afvraagt of Sara gelijk heeft. Wat dan ook helpt.Hij zucht en schudt zijn hoofd. "Ik weet het niet. Ik wou alleen... ik wou dat er meer was wat ik kon doen," geeft hij toe, fluisterend.Ze glimlacht en laat zijn arm weer los. "Je doet zoveel als je kunt. Meer dan de meesten. Er gewoon voor hem zijn is genoeg," vertelt ze hem zachtjes, voordat haar hand van zijn pols glijdt en ze wegloopt, verdwijnt in de kamer waar beide zonen zijn.Hij klampt zich vast aan haar woorden met alles in hem.Hij hoopt alleen dat ze gelijk heeft.