op eigen benen

hoofdstuk 17

Koen verwacht niet Raoul en Milo te zien wachten in de gang wanneer hij de kinderafdeling bereikt na een paar uur thuis te hebben doorgebracht. Hij had alleen maar van plan geweest om even snel te douchen en de spullen van Matt te pakken, alleen was hij op de rand van zijn bed met Rob gaan zitten voor een moment en was hij op de een of andere manier in slaap gevallen.

Hij was wakker geworden met een schuldgevoel, maar hij klaagt niet over het gebrek aan rugpijn dat gepaard gaat met slapen op een echt matras in plaats van het uitklapbed dat het ziekenhuis biedt, waarop hij om de andere nacht heeft geslapen de afgelopen week; zelfs de zetel is comfortabeler dan dat ding.

Dan, natuurlijk, voelt hij zich schuldiger voor het klagen over zijn rugpijn terwijl Matthyas vastzit in een ziekenhuisbed met een letterlijk gebroken rug en misschien nooit goed herstelt.

De jongens waren prima toen hij ze achterliet, anders was hij gebleven. Ze praatten alsof alles normaal was, Raoul klaagde over het gebrek aan goede zenders op de tv, Milo vertelde Matt alles wat hij gemist had op school. Hij had vermeld dat Matthy's vrienden langs zouden komen en de kleinere jongen had dat idee meteen afgewezen en het onderwerp veranderd, maar afgezien daarvan was alles vlot verlopen.

Dus als hij de jongens uit Matthy's kamer ziet, knoopt zijn maag zich meteen samen van paniek, haast zich naar hen toe met wijde ogen. "Wat is er gebeurd? Is Matt in orde? Waarom zijn jullie niet—"

"Rustig maar, pap," zegt Raoul snel, glimlachend en met zijn ogen rollend, hoewel er meteen iets zwaars achter zijn blik is dat Koen meteen opmerkt. "Matt viel als drie uur geleden in slaap en toen hij wakker werd, stuurde de verpleegster ons weg om iets te doen met, zoals, dat ding onder het bed," zegt hij, en Koen weet dat ze de zak van de katheter aan het vervangen moet zijn geweest en had hen gevraagd om weg te gaan voor Matthy's privacy.

Hij slaakt een opgeluchte ademhaling, knikt. "Oké. Jullie jongens zijn wel oké, toch? Jullie hoefden niet te blijven terwijl hij sliep, weet je, Rutger zei dat hij jullie zou komen halen wanneer dan ook," zegt hij zachtjes.

Milo haalt zijn schouders op. "We wilden blijven. We hebben een film gekeken, dus het was prima, ook al was Matt in een slechte bui toen hij wakker werd—"

"Je begon meteen tegen hem te praten toen hij zijn ogen opendeed, Miel, dat zet mensen meestal in een slechte bui," valt Raoul in, weer met zijn ogen rollend.

Koen onderbreekt hen dan, voordat de twee beginnen te bekvechten. "Goed, goed. Ik denk dat jullie nu terug kunnen gaan, als jullie willen," zegt hij tegen hen, knikkend naar de gang. Het is vreemd hoe snel de kinderlijke schilderijen aan de muren hem vertrouwd zijn geworden. Raoul schudt zijn hoofd. "Het is oké, ik denk dat we hem gewoon moe maken. Ome Rutger is onderweg, we dachten gewoon dat we hierboven zouden wachten omdat het beneden te druk is," legt hij uit.

Hij voelt dan een golf van bewondering voor de twee jongens voor hem, trots op hoe snel ze zich hebben aangepast aan alles in de afgelopen week. Hij glimlacht naar hen en strekt zijn armen uit, houdt hen vast wanneer ze hem meteen terugknuffelen, drukt een kus op elk van hun hoofden.

"Willen jullie allebei nog steeds daar blijven? Ik weet dat alles nog steeds onzeker is, maar alles zal snel weer normaal aanvoelen —"

"Pap. Het is prima. We zijn eerder bij oom Rutger gebleven," valt Raoul in met een schouderophalen, terwijl Milo instemmend knikt. Koen schudt zijn hoofd, niet zeker wanneer zijn kinderen zo volwassen zijn geworden. Hij voelt alsof hij een groot deel van hun leven heeft gemist ondanks dat hij nooit fysiek van hen gescheiden was. "Niet voor zo lang. Nooit voor zoiets," zegt hij eindelijk, en dit keer is het Milo die spreekt.

"Ja maar...er is niets dat we daaraan kunnen veranderen. En ik zou liever bij oom Rutger zijn dan vastzitten in een ziekenhuisbed. Matt is degene die het slecht heeft," mompelt hij.