hate

yetmiş

Hatunun hıçkırıklarını fark edince kendine geldi.Öfke gözünü o kadar bürümüştü ki ağladığının farkında bile değildi.Zorlukla nefes alıp yanına yaklaştı lakin Lale geri geri gitti.Onu korkuttuğu için kendine kızdı hemen.

-...Lale...hatunum...zevcem.

Arkasındaki ağaca çarptığı için duraksarken kocası ona yaklaşıp dudaklarıyla sildi gözyaşlarını.Hala titriyordu.Onu sakinleştirmek istercesine ellerini yanağına yerleştirip alnına buse bıraktı.

Büyük çekingenlikle kollarına tutunurken Şehzade yüzünün her köşesine buseler kondurdu.Onun ağlaması bu hayatta isteyeceği son şeydi.Sakinleştirmek adına dudağına uzun bir buse kondurdu lakin hatun kaskatı kesildiği için karşılık bile verememişti.

-...Ben sana inanıyorum...Güveniyorum.

-...Öyle bir şey hiçbir zaman yaşanmadı.

-Biliyorum...Benden önce yaşansaydı da bir şey değişmeyecekti.Ben senin geçmişinle değil seninle evliyim.Sana olan sevgimi zerre azaltmazdı bu durum.

-Bana güveniyor musun?

-Tabii ki...Bu hayatta güvendiğim tek insansın.Sen önce de sonra da bir şey olmadı diyorsan olmamıştır.

Onun güveniyle ilk defa karşı karşıya kaldığı için başta sadece tebessüm edebildi.Hala şaşkındı.Yüzüne aval aval bakarken Mehmed burnuna küçük bir buse bıraktı.Kendine geldiği için ellerini omzuna götürüp başını göğsüne yasladı.Az önceki durumundan eser yoktu şimdi.Korkmuyor aksine güvende hissediyordu.Burnunu çekip başını göğsüne daha da yerleştirdi.

Ona olan güvenini gösterebildiği için mutluydu.Sakinleşmesi her şeye bedeldi.Çenesini başına yaslayıp sırtını sıvazladı bir süre.Çiseleyen yağmur bastırmıştı.Bu sebepten ötürü geri çekilip konuştu.

-Gidelim artık.

Onaylayacağı vakit aklına gelen muzip bir fikirle elini tutup kahkaha attı.