hate

yüz dört

Kadın cevap vermeyip Laleye dönünce korkuyla baktı ona Mehmed.Bir süre muayene ettiler.Sonunda bittiğinde tüm hekimler dışarı çıktı sadece Gülnihal Hekim kaldı.

-...Zevcemin nesi var?

-...Beş yıl önce,on üç yaşındaydı galiba,annesinin vefat etmesine sebep olan o illete tutulmuştu Sultanımız...Zor atlattı...Hünkarımız dört ay önce beni görevlendirdi.Onun yanında durayım diye...Sultanımız düşük yaptıkları için vücudu çok halsizdi.Gücüne kuvvetine tekrar ulaşabilmesi için iyi beslenmesi gerekiyordu lakin o günlerce aç bıraktı kendini.Bir tas yoğurt kuru ekmek yedi günlerce.Vücudu daha da halsizleşti.Buna keder dolu günleri de ekleyin...Halini düşünebiliyor musunuz?Durumu gayet iyi...Yani bu dediklerime göre...lakin acilen iyileşmesi gerek.

- Nasıl olacak bu?

-Öncelikle yemek yiyip kuvvetine kavuşmalı...En önemlisi de bu kederi üzerinden hemen söküp atmalı.

-...Anladım.

-Geçmiş olsun.

-Sağ olun.

Hekim kadın gittikten sonra saçlarını okşadı.Kısa bir süre sonra da uyandı hemen.

-Lale?

-Neredeyim ben?

-Evindesin çiçeğim...Nasılsın?

-İyiyim...Bayıldım mı yine?

-Yine derken?..Bu ilk değil mi?..Lale niye yapıyorsun bunu?

-Meh-

Parmağını dudağına götürüp susturmuştu onu.

-...Şimdi yapacaklarımızı anlatıyorum...Önce güzel bir yemek yiyeceğiz...Bahçeye çıkacağız...Temiz hava alacaksın...Eskisi gibi olmaya çalışacağız....Bir nebze olsun kendini topladıktan sonra da Manisaya yanıma geleceksin...Sancağım orada olduğu için bir hafta sonra oraya gitmek zorundayım...Bak...Anlıyorum acın var...lakin bunu hayatının merkezine koyamazsın.

-...Hastalığımı biliyorsun değil mi?..O yüzden düşüyorsun bu kadar üstüme...Mehmed bak...Ben yıllarca dayımın haddinden fazla ilgisinden sıkıldım...Başka birini kaldıracak halim yok...Benimle eskiden nasıl isen öyle davranmaya devam et...Eğer bu hallerine devam edersen karşına yeni bir Lale çıkar ve sen bundan asla hoşlanmazsın...Benim için endişelendiğini anlayabiliyorum lakin gerçekten yeter.

-Korkuyorum...Seni kaybetmekten deliler gibi korkuyorum...Lale...Benim annem kardeşlerimin annelerinin yaptıkları yüzünden sefil bir halde öldü...İftiralar attılar bizi bu saraydan kovdurdular...Babamın gözünde zerre kıymetim yoktu benim.Diğer şehzadeler gibi görmedi beni.Olsa da olur olmasa da olur biriydim.Anneme olan ilgisi bittikten sonra annem kadar ben de önemli değildim onun için.Şehzade olduğum için o saraydaydık sadece.Bizi  aşağılayıp duran kadınlardan bile korumadı bizi....Benden önce soylu kadınlardan doğmuş mert üç şehzade vardı.Ben ise bir cariyenin çocuğu...Kimse benim bir gün padişah olacağıma ihtimal dahi vermedi...Bir taşraya attılar bizi...O zorlukta kollarımda kuş gibi son nefesini verdi  annem...İşte o gün içimde kadınlara karşı büyük bir nefret oluştu.Sonuçta bizi bu hale getiren bir kadın değil miydi?..Ben bunun acısıyla kıvranırken tüm abilerim vefat etti.Bende babamın gözünde böylelikle kıymete bindim...Abim Aleaddinin acısına dayanamayan babam sonunda beni hatırlayıp tahtı bana devretti...Yaşıtlarım dünyanın derdinden kederinden azade kan kokusu bilmezken tahta çıkıp iktidar yükünü sırtlanan bir çocuktum ben...Bunun getirdiği zorluklar ve içimdeki nefret kalbimi taşa dönüştürüp kibire ve duygusuz biri olmama sebep oldu...lakin ben yıllar sonra o saraya geri döndüğümde hayatımın tümüyle değişeceğinden habersizdim...Hayatımı değiştiren kız ile tanıştım...Sen...O kadar merhametli iyi bir insandın ki...Anında etkilendim senden...Hem güzelliğinden hem zekândan.Sana gittikçe aşık olduğumu fark ediyordum lakin bu çok korkutuyordu beni.Sen başkasını seviyordun.Her ne kadar kendimi engellemek istesem de olmadı...Meftun oldum sana...Bana iftira attığında bile içimdeki sevgi zerre azalmadı katlanarak arttı...Seninle evlenene dek aklım ayrı kalbim ayrı söylüyordu...Evliliğimiz boyunca gittikçe bağlandım sana...Ön yargılarımı yıkıp deliler gibi aşık ettin kendine...Şimdi sanki ben hayatımdan çıkmışım da sen girmişsin gibi.Öyle hissediyorum...Beni anlayabiliyorsun değil mi?..Sen de gidersen benim yaşamamın ne anlamı var?..Yalvarırım gitme...Yenilme acına kederine.