hate

yüz altı

Birlikte bir ayları daha geçmişti.Lale kederini üzerinden tamamen çekip atmasa da eskisi gibi sayılırdı.Sadece bazen dalıp gidiyordu.Özellikle siyah at gördüğünde istemsizce yanına gidiyor sarılıyordu.Ardından da hıçkırıklara boğuluyordu hızla.Bunu bilen Mehmed tüm siyah atları diğer saraylarına göndermişti.Onun ağlamaması için her şeye özen gösteriyordu.Dikkatini farklı şeylere versin diye sarayın iki katını kapatmış kimsenin girmemesini emretmişti.Öyle de olmuştu.Lale kütüphaneden adımını dışarıya dahi atmıyor kendini derse veriyordu.Yine bir gün öğle vakti derse daldığı vakit Mehmed ayaklarını yere vura vura geldi.Sessizce gelince korkuyordu Lale.

-...Mehmed...Sen mi geldin?

-Hmm.

Dudağına hafif bir buse bırakıp karşısına oturdu.Onun da fazlasıyla işleri vardı.Önündeki kağıtlara gömüldü hemen.Uzun bir süre öyle kaldılar.Lale çizim yapıyor,kitaplar okuyordu.Mehmed ise elindeki kağıtları inceliyor yakınıyor ayaklanıp geziniyordu.Akşama doğru başı ağrıdığı için doğruldu.Gözlerini zevcesine dikti.Önündeki kâğıda eğilmiş yüzünde tebessümle yazıyordu.

-Ne yazıyorsun sen öyle?

-Hmm.

-Ne yazıyorsun?

-...Diğer kocalarıma mektup yazıyorum.Seninle birlikte sekiz kocam var.

Ciddi bir tavırla ayağa kalkıp arkasına geçti.Ayaklanmak istese de ellerini omzuna koyup kulağına eğildi.Bir eliyle çenesini tutarken diğer eliyle omzunu okşadı.

-Sen sadece benim karımsın.

Onun fısıltısıyla anında kendini kaybetmişti.Sıcak nefesi tahrik ederdi çünkü.Bunun farkında olduğu için hep böyle yapıyordu Mehmed.Elini tutup kendine çevirdiğinde bile etkisindeydi.Tüm güç onda olduğu için rahatlıkla hareket ediyordu Mehmed.Ayağıyla aralarında engel niteliğinde beliren sandalyeyi itip belinden tuttu ve masaya oturttu.Doyabilirdi artık ona.Ensesinden tutup dudaklarını birleştirdi.Çok özlemişti onunla bu hallerini.Lale yaklaştırmıyordu yanına.Hep kesiliyordu öpücükleri.Şimdi de onun kendini kaybettiğini düşünüyordu.Öyle de olmuştu.Lale kaybetti kendini.Saçlarını okşayarak bacaklarını beline dolamış kendine çekmişti.Sonunda ayrıldıklarında Mehmedin eli düğmelerine gidince Lale nefes nefese kahkaha atıp konuştu.

-Hemen burada mı?..Masa...pek...elverişli...değil.

Uyluklarından tutup kendine çekti hızla.

-Sen iste...her yer...uygun bana...Bak mesela...sarayın dışındaki odam var.Buraya uzak...Saraydaki sayısız daire.

-...Hiçbiri...Bugün çok yorgunum.

Yüzüne yaklaşıp fısıldadı.