MÜDDESSİR

~35~

Yazarın ağzından :
Genç adam yavaş adımlarla girdi yetimhaneye, burası Elifin yıllarının geçtiği yerdi, istemsizce heryerde Elifi görüyor, hayal ediyordu.
Ama bugün buraya gelmesininin nedeni hem Elif 'Di hemde Kenan abinin kızıydı kim bilir belki aynı noktaya çıkıyordur bu kelimeler.
Aslında kereme söylediği şey ile net bir sonuç alacaktı Murat ama yinede kendisi' de görmek emin olmak istemişti. Karşısındaki danışmaya doğru ilerledi, orta yaşlarda olan kadın Murat komiseri farkedince  tebessüm ederek alışagelmiş bir şekilde yöneltti sorusunu,

"buyurun beyefendi, nasıl yardımcı olabilirim?"
Murat elini pantolonunun cebine atıp kimliğini çıkarttı,
"Ben başkomiser Murat Demir bazı dosyaları incelemem lazım. Bana yardım edecek birini ayarlayabilirmisiniz?"

"anladım başkomiserim tam olarak hangi dosyalar olduğunu bilirsem size daha rahat yardımcı olurum"
Murat kimliğini teker cebine koyarak konuştu,
"çok eskiden buraya getirilmiş bir bebek ile alakalı bakmam gereken şeyler var, ayrıca bir kişinin daha dosyasını incelemek istiyorum"

Danışmadaki kadın ayağa kalkarak  eli ile bu taraftan der gibi yolu işaret etti Murat komiser'e,
"buyurun size Arşiv odasını göstereyim Nihal hanım yardımcı olacaktır. "
Murat kadının arkasında gösterdiği yere doğru ilerlerken, biraz sonra yüzleşeceği gerçek ile içten içe gerilmişti.
Odaya girdiklerinde bilgiseyar başında oturan yaklaşık elli yaşlarında olan kadın ayaklanırken, Muratın gözü arşivi incelemeye dalmıştı. O kadar büyüktü ki bulamayacağnın düşüncesi sarmıştı içini.
Az önceki kadın Nihal hanıma Murat komiseri tanıtmak için eliyle gösterdi,
"Nihal hanım, bu beyefendi başkomiser Murat bey. Arşivde bakması gereken bir kaç dosya varmış, yardımcı olman için sana getirdim."

Nihal hanım boynuna asılı olan gözlüğünü gözüne takıp anladım anlamında salladı başını,
"tamamdır ben yardımcı olurum."
Odada ikisi kaldığında kadın yerine oturup, bakışlarını Murat komisere çevirerek konuştu.
"buyurun oturun"
Murat Nihal hanımın işaret ettiği koltuğa oturduğunda ne için geldiğini anlatmaya başladı,
"şöyleki Nihal hanım ben bundan 24 sene önce bu yetimhaneye polisler tarafından getirilmiş Bir kız çocuğunu arıyorum."

Nihal hanım şaşkınlıkla açtı gözlerini, bu kadar uzun bir zamandan bahsedileceğini beklemiyordu.
"anlıyorum Murat bey ama bu süre zarfı çok uzun bir zaman, yetimhanemiz bundan beş sene önce malesef ki kaza ile çıkan bir yangın sonucunda büyük bir kısmını yeniledi, ve bu yenilenen kısma arşivde dahildi. Üzgünüm ama elimde sadece son beş yılın dosyaları
mevcut. Ama sizde dediğiniz kişinin resmi varsa bakmak isterim,  otuz yılı aşkın zamandır burada çalışıyorum, ve hafızam kuvvetlidir"

Murat duyduğu şeyler ile üzülürken eğer burada bir şey bulamazsa Kenan beyin hiç bir umudu kalmayacağını Düşünüdü, çünkü keremin dediğine göre geçen bu süre zarfında sadece iki yetimhaneye bakmamışlardı, bir tanesi burası olmakla birlikte diğeri ise yeni yapılan bir yetimhane olduğu için Kenan beyin kızının orada kalması imkansızdı. Yani Anlayacağınız tek çare burası idi.

"malesef elimde ne adı var, ne fotoğrafı. Sadece 24 sene önce buraya geldiğini biliyorum."

"O zaman malesef size yardımcı olamayacağım"

Murat sıkıntıyla kafasını önündeki çerçeveler asılı olan duvara çevirdiğinde yarısı yanmış olmasına rağmen bir kısmı kurtarılan fotoğraf dikkatini çekti, daha doğrusu fotoğraftaki kişi...
Hemen oturduğu yerden kalkıp fotoğrafa doğru ilerledi fotoğrafın tarihi bundan 6 yıl önceyi gösteriyordu. Nihal hanım Murat komiserin Bu hareketine anlam veremezken, Murat çoktan çerçeveyi eline almış fotoğrafta şuan yanında olan kadın ile aynı karede olan Elife bakıyordu. Hemen fotoğrafı kadının önüne koyarak parmağı ile Elifi göstererek konuştu,
"bu kızı hatırlıyormusunuz? İsmi Elif, Elif Günay!"

Kadın Muratın bu genç kızı tanımasına şaşırsada yüzünde bir tebessüm yer etmişti şimdiden,
"tabi hatırlıyorum, hiç unuturmuyum Elifimi? Geldiği günü bile hatırlıyorum."

Murat sevinçten ne yapacağını bilemezken konuştu,
"size sorduğum kız'da Elif ile aynı sene gelmiş buraya, Eliften başka o sene gelen birini hatırlıyormusunuz?"

"açıkcası bu mümkün olmaz diyebilirim, çünkü o sene yetimhanemizin kontenjanı dolmuştu, yakınlarda yeni ve daha donanımlı bir yetimhane yapıldığı için yeni gelen bebekler oraya yönlendiriliyordu,Ama Elif o kadar masum ve savunmasız gelmişti ki gözüme müdüre hanıma çok ısrar etmiştim,bizimle kalsın diye.o kadar temiz bir yüzü vardı ki elifin sanki bizim yanımızda kalmazsa canı çok acıyacak gibi hissetmiştim. Zaten sonrasında 'da hiç alım olmadı. Yani anlayacağınız Elif o sene aldığımız tek ve sonuncu bebekti "

Nihal hanımın anlattıkları Muratı sevindirirken, iki sorusununda cevabını fazlasıyla almıştı.
İçi içine sığmıyordu adeta, resmen hem Elifin Ailesini bulmuştu, hemde Kenan beylerin kızlarını.
"çok teşekkür ederim, sayenizde Elifin ailesini buldum."

Nihal hanımın kaşları şaşkınlıkla havalanırken, Murat karşısındaki kadının merakını gidermek için üstün körü Anlatmıştı olanları.
Sonrasında'da hızlı bir şekilde kerem ile buluşmak için karakolun yolunu tutmuştu. Murat Kenan beyi heveslendirmemek için hiç bir şey söylememişti ama onun ve Elifin DNA'larının uyuşup uyuşmadığını kontrol etmek için ikisininde su içtiği bardakları alarak kerem ile labaratuvara göndermişti. Acil olduğunu belirttikleri için testler tahminen Murat karakola gidene kadar ellerinde olurdu.
Murat karakola geldiğinde arabasını park edip hızlıca çıktı yukarı, keremi etrafta görmediği için odasında olacağını düşünerek hızlıca girdi odaya, beklediği gibi arkadaşı elindeki zarf ile bekliyordu Muratı.
"hoşgeldin kardeşim, dediğimiz gibi hemen göndermişler sonucu"

Kerem zarfı Murata uzattığında Murat sonucu tahmin edebiliyordu elbet ama yinede içini heyecandan ötürü bir gerginlik kaplamıştı.
Masanın yanından geçip Koltuğuna oturduğunda zarfı yavaşça yırttı, kerem'de merak içinde arkadaşının ağzından çıkacak tek bir kelimeyi bekliyordu.

Murat kağıdı açtığında bir müddet baktı öylece, o kadar tepkisizdi ki suratı, kerem bir terslik olduğunu düşünmüştü.
"devrem ne oldu, yoksa.?"
Muratın gözleri keremi bulduğunda biraz sonra odada gür bir ses duyulmuştu.

"Allahhhh eşleşmiş, doğruymuş kardeşim. Elif Kenan beyin kızıymış!"
İki arkadaş birbirlerine sarıldıklarında odada sevinç kahkahaları hakimdi, sonunda hem Elif ailesine kavuşacaktı, hemde kenan bey, güneş hanım çocuklarına, hatta Yusuf ablasına...

Murat heyecanla telefonunu çıkartıp Zehrayı aradı, tabiki böyle bir haberi telefondan vermeyecekti onlara ama herkesi hastanede toplamayı düşünüyordu. İlk aramada Zehra 'dan cevap gelmediğinde bu sefer Murat Elifi aramıştı. Aramanın sonlarına doğru açılan telefondan Muratın beklediği gibi Elifin sesi değil, Zehranın çığlıkları duyuluyordu.

"alo Zehra! Ne oluyor Zehra orada? Elif iyimi?"

Ağlamaktan Muratın dediklerini bile duyamayan Zehra hıçkırıklarının arasında konuştu.

"M.. Murat.. E.. Elif.. Fenalaştı! ..."