Beyaz Açelya

Ailedensin

'Bekliyorum'

Kapattığım telefonun ardından yatağımın kenarına oturdum. Ferit abimin gelme süresini hesaplıyordum zihnimde. Alt kattaki yıkıma sebep olanların çocukları olmak bundan sonra taşıyacak olduğumuz yükte buydu. Tam her şeyin yoluna girdiği artık sakin bir tek düzelikte olduğu anlar vardı. Bende tamda böyle anlara kavuşmuştum ama yine bu muhteşem histen uzaklaşıyordum.

Odanın soğuk zeminini ilk defa bu kadar hissediyordum. İçeriye dolan güneş ışıkları bile ısıtamıyordu sanki zemini yada bendim soğukluğun sebebi. Bir kaç saat sonra bambaşka bir yerden olacağımı bilerek bana ait eşyaların durduğu dolabı izledim. Gözlerimin dalıp gittiği boşluk alt kattan gelen sesler ile bozulduğunda Mete'nin buz gibi sesi evi inletiyordu. Ne olduğunu anlamak için odadan çıkıp merdivenlere yöneldiğimde Ferit abimin sesini duydum. Odadaki çantamı alıp alt kata yeniden yöneldiğimde Meryem hanımın gerçek mi diye sorduğunu duyuyordum.

'İnan ki emin değilim '

eminsin diyen iç sesime rağmen yine aynı sessizlikte alt kata indim. İlk fark ettiğim Alin olurken ağlamaya devam eden hali ile göz göze geldim. Yüzündeki endişe ve kırgınlık sürekli yer değiştirirken sadece bakabildim.

' Helin'

Ferit abimin yanına geçerken önüme geçen Mete ile ona baktım. Sırtımda hissettiğim gözler endişeli bir Handan ve ne yaptığımı anlamaya çalışan Mete ile bir kaç saniye daha bakıştım.

'Gidelim'

'Ne demek gidelim Ferit'

'Helin benimle gelecek Doğan '

'Kim karar verdi buna '

'Kendim karar verdim.' söylediğim şey ile gözleri bana dönerken inanamıyormuş gibi bakıyordu. Ferit abimden bekliyordu sanırım bu kararı.

'Mantıksız bir karar vermişsin o zaman ' Yanından geçip Ferit abimin arkasında durduğumda yeniden ona baktım. Mantıklı karar verebilmek için önce mantıklı bir durumun ortasında olmamız gerekmez miydi?

'Ortam sakinleşince halledersiniz Doğan'

'Ferit olayların sonunu biliyorsun'

'Doğan inan ki benimle olması sizin için daha iyi'

Annemin söyledikleri aklımda yankılanırken Meryem hanımın oğlunun yanına geçtiğini gördüm. Saçlarında takılı olan fular ona aldığım hediyeydi. Fuların deseninde dolaşan gözlerim yeniden sızlarken içimde oluşmaya başlayan derin bir çukur hissediyordum. Oğlunun koluna girip onu sakinleştirmek ister gibi kolunu okşadığında Mete sakin olmaktan çok uzaktı.

'Neler dönüyor'

'Sonra'

onun kabul etmesini bekleyecek kadar kendimde güç görmediğim için bana verdiği sözü hatırlatmayı seçtim. Şuan bile sakin kalmaya çalıştığından halen bu şekilde konuşabildiğimiz ortaydı.

'Bana söz vermiştin istediğim anda özgür kalabileceğim konusunda'

'O şuan için geçerli değil Helin.'

'Söz sözdür Doğan '

Hızlıca arkamı dönüp kapıya ilerledim. Arkamdan seslenmesi duymaya çalışarak hızlıca tanımadığım korumalar arasında ilerlerken Ferit abimin bir şeyler dediğini duyuyordum ama çoktan uzaklaşmıştım. Yanına yaklaştığım arabaya binene kadar koşturarak ilerlediğimi oturduğumda bana yetmeyen nefeslerle fark ettim. Başımı binadan tarafa çeviremiyorken ellerimi koyacak yer arıyordum. Bir kaç dakika sonra yanıma oturan Ferit abimle sessizce yola çıktığımızda en azından geride kalanların tehlikeden birazda olsun uzaklaştığını biliyordum.