Beyaz Açelya

ben değildim

Küçük yaşlarımda kendime ait kimsenin bilmediği gizli bir oda hayal ederdim içine girdiğimde yaşadığım yerden çok başka bir hayata ışınlana bileceğim. Deli bir istekti bu dün geceden beri Erkan'ın çalışma odasını tamda bu sebepten dolayı gaspetmiştim. İçimde bir yerlerde yanmayan devam eden delilik ile kendimi kaybetmek üzereydim evden ayrılamıyorduk ciddi ciddi her şey yasaktı hatta üst katlarda cam kenarları bile yasaktı. Tüm bunların sebebinin babam olduğunu bilmek şaka gibi ürkme hali veriyordu bana. Tüm bu korumaları aşıp bize ulaşamayacağını hissediyordum. Ama içten içe onun çok daha yakınımda bir yerde olduğunu söylüyordu. Herkesin ezbere bildiği o yüzü çoktan bu evin duvarlarına ulaşmış gibi hissediyordum. Kapıdaki adamların hiçbiri bunu önleyemeyecek gibi geliyordu bana.

Anneme sabah bunu anlattığımda onunda benim gibi düşündüğünü yüzünden anlamıştım. Diline dökülmese de kocasını tanıyordu tıpkı benim babamı tanıdığım gibi. Geliyordu hemde sessiz bir çığlık gibi yaklaşıyordu. O gelene kadar kendimi bu odaya kapatmıştım. Çünkü önce bana ulaşması diğerlerini tehlikeden uzaklaştırırdı.

küçükken ne zaman saklansam tüm o adamlardan önce o bulurdu beni ve her defasında 'Kolay avsın Helin avcılar hemen bulur seni' derdi. Şimdide yine öyle bir döngüdeydik. Ailem günlerdir haber sitelerini alt üst ederken amcamın resimleri nasıl bir cani olduğu ile ilgili haberleri süslerken diğer caninin gelişini bekliyorduk. Her haber bir öncekinden kötüydü düşen hisseler nerdeyse batma noktasına gelmişti ve babam hiçbir yerde görülmemişti. Tüm bunlar olurken bu kadar sessiz kalması bana çocukken beni bulmadan önce büründüğü o sessizliği hatırlatıyordu.

Bazen beni uzun uzun izler ona hiç benzemediğimi söylerdi. Annem ile olan benzerliğimi sevmezdi çünkü annemin aciz birisi olduğunu söylerdi. Oysa ki o zamanlar benim için annem bir tanrıça gibiydi. Güzelliği ile etrafta dolaşırken kendimi onun etrafında dolaşan pervaneler gibi hayal ederdim. Bir türlü beni sevmiyor oluşunun onun gözünde de babama benzememden kaynaklı olduğunu düşünüyordum. Ama bu tezim bir kaç hafta önce yerle bir edilmişti. İkisinin çocuğu olduğum gerçeği herkesin gözü önüne olmasa üvey olduğumu düşünürdüm. Ama işte benziyorduk babam gibiydim bazen bende sessizce beklerdim istediğim şey bana geldiğinde onu elde ederken sessiz olmayı tercih ederdim. Anneme yüzümün benziyor olması bile yeterliydi ama ondanda berbat bir gen almıştım çok kolay manipüle edilebiliyordum. Oysaki çoğu zaman babam gibi olmam gerekiyordu.

Şimdi oturduğum deri koltuk adeta ikinci bir beden gibi beni sararken odanın dışında yükselen sesleri bile dinlemiyordum. O sessiz bekleyiş evresindeydim. Geliyordu gelecekti.

~~~

Neyse ki bekleyişim uzun sürememişti Mete'nin babasının davası görüldüğü haberleri basında yer bulurken amcam yeni bir ceza alıyordu. Hepimizin gözleri ekrandaki haberlerde dolaşırken Alin'in gözleri beni boğmak ister gibi bir boşluktaydı. Belki de içten içe benim ölüşümü hayal ediyordu. Ama sanırım dileği kabul olmuş olmalıydı ki kapının dışında çok büyük bir patlama duyduk. Evin yerinden oynamasını sağlayacak kadar yüksek olan patlamanın etkisi camları üzerimize doğru fırlatırken hepimizin o anın şiddetti ile farklı yerlere savurdu. Sırtımda hissettiğim yanma hissi boğazıma baskı yaparken annemi aradım salonun diğer tarafında Meryem hanımla beraber yerde uzanıyorlardı.

'Ne oldu böyle'

Alin'in korku dolu sesi kulağıma gelirken Kadir'in dışarıda talimatlar veren sesi kırılmış camlardan eve doluyordu. Kulağımın içinde ki uğultu söylediklerini duymama engel olurken hemen yanımda duran Alin'in ağlama sesi kulağıma doluyordu. Kendimi zorlayarak ona döndüm.

'Korkma birazdan Kadir gelir'

'Helin abla abime haber vermeliyiz. Bacağımda ağrıyor'

Günler sonra duyduğum abla kelimesi beni sarsarken zorlanarak aldığım nefese rağmen yine de sakin kalmaya çalıştım. Bacağına baktığımda ters giden bir şeylerin olmadığını görmek içimi rahatlattı.