Çildeli Gezgin Toksaruyul Karguy,
Son mektubunuzun elime geçmesi üstünden beş mevsim geçti. Kendimi sizin bir ‘dostunuz’ olarak görme cüretini göstermemi umarım anlayışla karşılarsınız zira geçtiğimiz yıllar içinde pek çok defa görüşmüş ve fikir alış verişi yaparak devasız olarak bilinen hastalıklara çare bulmuştuk. İçinde büyüdüğüm halkın ve toprakların gelenek ve öğretileri kalbimde umduğumdan çok daha büyük bir yer kaplıyor ne yazık ki. O öğretilerin her biri de uzun zamandır haber alamadığım ‘dostum’ için endişelenmem gerektiğini söylüyor.
Çilde ile Gökçeli kuzeydeki buzul adaları üstünde çarpışmaya başladıklarından beri İrtiş alışkın olmadığım kadar sessiz. Yeğenlerim artık sınırlarını rünlerle bağladığım Ayrıkoyak’ın dışına çıkabiliyor ve diğer iblis dostlarıyla gün batana kadar oynayabiliyorlar. Her gün, eve dönüş saati yaklaştığı vakit ayaklarım istemsizce şehir sınırına gidiyor ve yüreğim sanki göğsümden dışarı çıkacakmış gibi atmaya başlıyor. Zihnimin karamsar tarafının beklediği şey hiçbir çocuğun geri dönmemesi oluyor.
Ama hepsi geri geliyor nihayetinde. Yüzleri çamur ve orman meyvesinin renkli özleriyle kirlenmiş, gözleri afacanlık ve yorgunlukla parlasa da her biri evlerine geri dönüyor.
Ve sonra anımsıyorum ki topraklarımda hiç değilse şu anda o çocukları kemikleri için avlayacak hiç kimsecikler yok. Net bir biçimde görebilirsiniz ki sessizlik alışkın olduğum bir şey değil. Keza yıllardır aramama rağmen sonunda ona kavuştuğumda ne yapacağımı kestiremediğim ve beni göç yönünü şaşırmış bir kırlangıçtan beter eden sakinlik de öyle.
Böylesi huzurlu bir hayata kavuşmuşken mutlu olmam, ailemle zaman geçirmem ve şehrimi bir adım öteye götürebilmek için kafa yormam gerekir, değil mi?
Doğruyu söylemem gerekirse huzurlu değilim çünkü ben kendi evimde sükunet içinde otururken bir zamanlar evim için İrtiş’e gelen ve zehirli sarmaşıklar gibi her yanı kuşatan bir halkla mücadele ediyorsunuz. Bize karşı kullandıkları aşağılıkça yöntemleri sizlere karşı da kullanıyorlar.
Ben de elimden hiçbir şey gelmeden, sizden fersahlarca güneyde her sabah kuzeyden gelecek haberleri bekliyorum.
Toksaruyul Karguy, dostunuz olarak en azından bana hayatta olduğunuzu yazmaktan imtina etmeyiniz.
Mara’Ma
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KEMİK VE GECEDEN
FantasíaKız oğlanı ilk kez bulduğunda sonsuz bir gecenin içinde ve donmuş topraklar üstünde, yirmi cesedin yanı başındalardı çünkü kainat onları anlaşılmaz ve karmakarışık bir bağ ile bağlamıştı. Kız oğlanı son kez bulduğundaysa... Elleri onu öldürmeye git...
