KEMİK VE GECEDEN

※29※ asla ait olamayacağım bir yer

Mara’nın evinde gördükleri göz yanılsaması, geçmişin yetim bir hayaletiydi. Kabul etmesi zor değildi bunu. Mara’nın amacına uygun sayılabilirdi. Bir önlemdi. Bir sınavdı.

Ama Gözbağı? Dünyanın gerçekliğine örülmüş ama o gerçeklikten tamamen kopuk halde kendi başına var olan bambaşka bir alem? Uluyel… Eliz Rahyan’ın ona verdiği yün hırkanın kollarını sıyırıp bir kez daha kolunu camdan dışarıya, soğuk kış yağmuruna uzattı ve haşin damlaların cildine çarpışını izledi. 

İçinde bulunduğu bu dünya gerçek olmasaydı serin damlaların şiddetini hissedemezdi büyük olasıklıkla. Bacaklarına dolanan uzun eteğinin tok kumaşını fark edemez, yaşlı Çayıriblisi’nin demlediği çayın çiçeksi kokusunu algılayamaz ve şöminenin çıtırtılarını duyamazdı. Gerçekten de, tüm duyularını kusursuz biçimde aldatabilecek bir illüzyon yapabilecek kadar kuvvetli miydi Mara? Daha doğru soru: Bu kudrete sahip biri doğmuş muydu dünyaya?

Elini kendine çekip damlaların bileğine süzülmesine izin verdi. “Nasıl?” diye fısıldadı tombul bir damla eteğinin pilelerine damlarken. Bakışlarını bu kez yaslandığı pervazdan kış sağanağını ürkütücü bir sessizlik içinde izleyen genç adama çevirdi. “Sekizkök’ten ayrılmadan önceki teorin Mara’nın iblisleri yok etmek yerine sakladığıydı. Haksız çıkmanı beklemiyordum ama… İblislerin hepten başka bir aleme taşındıklarını biliyor muydun? Navhir mi söyledi bunu sana?”

Erez gözlerini vadi ağzında kalan ufak kasabadan çekmeden başını iki yana salladı. “Navhir’in iblisler hakkında söylediği şeylerin çoğu aldatmacaydı. Hayır, bildiğimden değil, mantıklı olduğu için böyle bir teoriyle çıkagelmiştim. Ve düşündüğüm şey kıtanın bir köşesine kurulmuş, illüzyonlarla saklanmış bir sığınaktı.” Eliyle camın ötesinde sonsuzluğa uzanan ve her bir iğneden yaprağı sönük, ilahi bir mavi ile yanan çam ormanlarını, ardı ardına sıralanmış sivri dağları, gökte bulutların ardında bir beliren bir de kaybolan uçan adaları, ışıltıyla akan ırmakları ve sanki şafak derinliklerinden sökün edecekmiş gibi parıldamaya başlamış gölü gösterdi. “Farklı bir alem olma ihtimali… Aklımın ucuna bile gelmemişti.”

Sesindeki durgunluk ile kızın tüyleri diken diken oldu. Bir süre bir şey demeden kafasının içinden milyonlarca soru geçen ama hiçbirine düzgün cevaplar bulamadığı için birazdan yumurta gibi çatlayıverecek gibi sabırsız, tahammülsüz ve hatta neredeyse öfkeli duran ortağını izledi. Gözleri asla sabit kalmıyor, bir oraya bir buraya sanki bir şeyler arıyor gibi odaksız şekilde dönüyordu. Dudaklarını ise incecik bir çizgi haline gelene kadar birbirine bastırmıştı. Konuşsa, fikir yürütmeye sesli devam etse, Eliz’in ancak ondan duymayı bekleyeceği uçuk kaçık fikirleri bir bir sıralamaya başlasa belki rahatlayacaktı ama hayır. Tuhaf bir sessizlik, davetsiz bir dikkatsizlik. Rahyan’ın özenle seçtiği lacivert kalın gömleğin omuzlarını ıslatan ıslak saçlarını ensesi üstünde öylesine gelişigüzel toplamıştı ki topuzu her an açılabilirdi. 

Eliz de benzer bir durumla karşılaşsaydı şüphesiz benzer bir tepki verirdi. Hatta… Vermişti. Sorular kafasını mengene gibi sıkıştırdığı ve sahip olduğu cevaplar ile hiçbir probleme çözüm üretemediğini gördüğü anda dilediği tek şey biraz yalnız kalmak ve tek başına düşünmek olurdu. 

Varlığı bilinmeyen bir aleme misafir olmak yeterince kafa karıştırıcı iken bir de o alemin yerlileri tarafından iblis olduğunun iddia edilmesi, sahip olmadığı anılar ve isimler ile çağrılmaya çalışılması evet, insanı çıldırtacak kadar boğucu olmalıydı.

O an sessizlik kızın cildine zehirli bir iğne gibi battı. Başka zamanlarda zihnini dinlendiren durgunluk bu defa midesini düğüm düğüm etti. Çünkü çoğu zaman bu sessizlik ve durgunluğa kapılan Eliz olurdu. Eliz düşünürken huysuzlaşır, Eliz çözemeyeceği düğümlere rast geldiğinde herkesi kenara iter, Eliz tüm problemi yutup kendi içinde sessizce her bir noktayı çözümlemeye çalışırdı. Bazen çözmek için uğraştığı kördüğüme kendi takılır, adımlarını karıştırır ve daha beter sorunlarla karşılaşırdı.