"ေတာင္! ေတာင္!"
အုန္းေမာင္းေခါက္သံေၾကာင့္အႏြံနိုးလာရၿပီး မ်က္လုံးေတြကိုပြတ္သပ္လိုက္ကာ အိပ္ရာထဖို႔ျပင္ရတယ္။ညကတည္းက ကြပ္ပ်စ္မွာဘဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတာေၾကာင့္ ေလစိမ္းတိုက္တဲ့ဒဏ္ကိုေတာ့အေတာ္ခံလိုက္ရေသးတယ္။ကိုယ္လက္ေတြကိုက္ခဲနာက်င္ေနၿပီး အိပ္ရာမထခ်င္ေပမယ့္လည္း အႏြံမထလို႔ကလည္းမျဖစ္ေသး။
အႏြံတို႔ရပ္ကြက္ေလးက သာမန္ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေလးျဖစ္တာမို႔ မိုးမလင္းခင္ကပင္အလုပ္သြားၾကမယ့္သူမ်ား၊ပဲျပဳတ္သည္မ်ားရဲ႕ ေအာ္သံတို႔နဲ႕အသက္ဝင္ေနၾကတယ္။
အႏြံေျခေထာက္ေတြေအးစက္ေနၿပီး အသားေတြလည္းစပ္ေနတယ္။အႏြံကအေရျပားပါးသူမို႔ ပူလြန္း၊ေအးလြန္းတဲ့ရာသီဥတုဒဏ္ကိုမခံနိုင္။ပူလြန္းရင္ အနီစက္ေတြထြက္လာတတ္ၿပီး ေအးလြန္းရင္လည္းအသားစပ္တတ္ေသးတယ္။အိပ္ရာက ကုန္းထလိုက္ၿပီးအိမ္ထဲကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း ေျခရာလက္ရာပင္မယြင္းေသးတဲ့ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပန္းကန္ဟာ အႏြံညကျပင္ထားတဲ့အတိုင္းစားပြဲေပၚမွာရွိေနတယ္။
အႏြံ႕မ်က္ရည္တို႔ဝဲတက္လာေပမယ့္ ပါးမို႔ေတြေဖာင္းလာတဲ့အထိအားတင္းၿပဳံးလိုက္ၿပီး မ်က္ရည္မက်ေအာင္ထိန္းလိုက္တယ္။
"အ..အ...အေမက က်စ္ ဟာကြာ "
စိတ္လႈပ္ရွားမႈျပင္းထန္ေနခ်ိန္ဆိုရင္ ဘာစကားမွမထြက္ေတာ့တဲ့ အႏြံ႕အျဖစ္ကိုမုန္းတယ္။သူ႕လည္ပင္း အခါခါရိုက္ရင္းရႈံးပြဲခ်ေအာ္ငိုလိုက္မိတယ္။က်ိန္စာသင့္ေနတာ။သူ႕ဘဝႀကီးက တကယ္က်ိန္စာသင့္ေနတာ။
အဲဒီေနာက္ တိုးသဲ့သဲ့ေလးထြက္ေပၚလာသံမွာ...
"အ..အေမနဲ႕ ထ..ထမင္းအတူစားခ်င္တယ္ "တဲ့။
ဘဝမွာတစ္ခါေလာက္ေလးဘဲ အေမနဲ႕ထမင္းအတူစားခ်င္႐ုံပါ။အႏြံဘာေတြမ်ားအတၱႀကီးသြားသလဲအေမရယ္။အႏြံလည္း တစ္ျခားကေလးေတြလို မိဘအရိပ္ေအာက္မွာခိုခ်င္တယ္။ႏြေးေထြးမႈေတြလႈံခ်င္တယ္။အႏြံ အေမ့ကိုသူမ်ားထက္သာေအာင္ထားခ်င္ခဲ့တာ။အႏြံ႕ဘဝမွာ အေမၿပီးရင္အေမပါဘဲ။
မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္လိုက္ၿပီး ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို အိမ္အေနာက္ဘက္ရွိဝက္စာအိုးထဲသို႔ထည့္လိုက္တယ္။ေဆးေၾကာစရာရွိတဲ့ပန္းကန္ေတြကိုေဆးေၾကာၿပီး တစ္လုံးတည္းသာရွိေတာ့တဲ့ ၾကက္ဥကိုhalf-friedေလးေၾကာ္လိုက္တယ္။ထမင္းၾကမ္းခဲကိုေခ်ၿပီးေၾကာ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ပန္းကန္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ၾကက္ဥေၾကာ္ကိုအေပၚမွတင္ထားလိုက္ၿပီး အုပ္ေဆာင္းျဖင့္အုပ္ထားလိုက္တယ္။
YOU ARE READING
နွံ(Completed )
Romanceရစ်နှောင်ကြိုး×သက်ဆင်းနွံ "အနွံ့အရပ်ဘယ်နှစ်ပေရှိလဲ" "ငါး...ငါးပေလေး " "ဒါဆို ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲနေဖို့အလုံအလောက်နေရာရှိတာပေါ့ " "ကို...ကိုကို...တော်...တော်တော့ "
