ေဆာင္းရာသီရဲ႕အေငြ႕အသက္ကို လုံးလုံးလ်ားလ်ားခံစားေနရၿပီမို႔လားမသိေပမယ့္ ညေနေျခာက္နာရီမထိုးေသးခင္မွာဘဲအေမွာင္ထုကလႊမ္းၿခဳံသြားတယ္။စိမ္းသက္ေနတဲ့ေလညင္းက ခပ္စိပ္စိပ္တိုက္ခတ္ေနၿပီး အခ်မ္းပိုေနျပန္တယ္။ကားေမာင္းရတာထက္ ဆိုင္ကယ္စီးရတာကိုပိုႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့ဟန္သစ္လြင္က ေမေမ့အိမ္ရွိရာကိုလည္း သူ႕ရဲ႕အခ်စ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ကိုသာအားကိုးၿပီးလာခဲ့ရတယ္။ျမန္မာျပည္ကိုေျချပန္ခ်တဲ့ေန႕မွာ သူအေတြ႕ခ်င္ဆုံးကေဖေဖနဲ႕ေမေမဆိုေပမယ့္ အခုထိသူ႕ဆႏၵမျပည့္ဝေသးေပ။ေဖေဖအိပ္မကပ္တာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြကတည္းကဆိုတဲ့စကားကို မိသုဆီကၾကားရေတာ့လည္းသာမန္ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလိုဘဲသေဘာထားၿပီး စိတ္ထဲကထုတ္လိုက္တယ္။ေဖေဖဟာ ဘဝကိုအရႈံးေပးလိုက္ၿပီမွန္း ဟန္သစ္လြင္သိပါတယ္။
ဟန္သစ္လြင္ ေမေမ့အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေဒါက္ကိုေထာက္လိုက္ၿပီး Helmetကိုလက္မွာပိုက္ထားလ်က္ တေမ့တေမာႀကီးရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ဘဲလ္ကိုအႀကိမ္မ်ားစြာတီးလိုက္ေတာ့ တံခါးလာဖြင့္ေပးသူဟာ သူမေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တဲ့သူ။စိတ္ပ်က္ျခင္း၊႐ြံရွာျခင္းေတြျပည့္ေနတဲ့အၾကည့္နဲ႕ အဲဒီလူကိုအထက္ေအာက္စုံဆန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုမဲ့ပစ္လိုက္တယ္။သူ႕ယုတ္မာမႈအလုံးစုံကို သိထားတဲ့ဟန္သစ္လြင္အတြက္ေတာ့ ဒီလူ႕မ်က္ႏွာျမင္ရတာေအာ္ဂလီဆန္လြန္းတယ္။ဒီလူ႕ယုတ္မာမႈေတြကို ေမေမသိေအာင္ဖြင့္ဟျပခ်င္ေပမယ့္ ေမေမကသူ႕ကိုဒီအခြင့္အေရးမေပးခဲ့ဘူး။အႏြံ႕ေဖေဖလို႔ေျပာဖို႔မတန္ေလာက္ေအာင္ အႏြံနဲ႕ဒီလူဟာအစစအရာရာကြာျခားလြန္းတယ္။အခုလည္း သူ႕ေဖေဖေနရာကိုဝင္ယူထားတဲ့ဒီလူ႕ကို သိပ္မုန္းတယ္။
"ေၾသာ္ေဟာ ဘယ္သူမ်ားလဲမွတ္တယ္။မမမီရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာသားေလးဘဲ။အင္း... ငါ့သားလို႔ေျပာလို႔လည္းရတာဘဲ။မမမီက ငါတရားဝင္လက္ထပ္ထားတဲ့ဇနီးဆိုေတာ့ေလ"
"ခင္ဗ်ားလိုေအာက္တန္းစားက ရာရာစစဘယ္အဆင့္ကိုတက္မွန္းေနတာလဲ။ေအာ္ဂလီဆန္လြန္းလို႔ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္အေရွ႕ကဖယ္စမ္းပါ"
"မင္းတို႔လိုငခြၽတ္ေလးေတြက စကားေျပာအေတာ္ၾကမ္းတာဘဲ။လူႀကီးကိုလူႀကီးမွန္းသိသင့္၊ေလးစားသင့္တာေပါ့"
YOU ARE READING
နွံ(Completed )
Storie d'amoreရစ်နှောင်ကြိုး×သက်ဆင်းနွံ "အနွံ့အရပ်ဘယ်နှစ်ပေရှိလဲ" "ငါး...ငါးပေလေး " "ဒါဆို ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲနေဖို့အလုံအလောက်နေရာရှိတာပေါ့ " "ကို...ကိုကို...တော်...တော်တော့ "
