စားပြဲေပၚတြင္တင္ထားေသာ နာရီႏွိုးစက္က သူ႕အခ်ိန္သူသိစြာလႈပ္ရွားေလေတာ့ အိပ္မႈန္စုံဖြားျဖင့္ ရစ္ ထပိတ္ရျပန္တယ္။
ႏွိုးစက္ဟာ တတိယအႀကိမ္အခ်က္ေပးေနခဲ့ေပမယ့္ သူကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနတုန္းပင္။ေစာင္ကို ခုတင္ေျခရင္းတြင္လုံးေထြး
ကန္ေက်ာက္ထားၿပီး ေျခကားယားလက္ကားယားအိပ္ေနမိတယ္။စအိပ္တုန္းကအတည့္ေပမယ့္ မနက္မိုးလင္းရင္ေတာ့ တစ္ပတ္လည္သြားတတ္တာဟာ ရစ္ရဲ႕စေကးတစ္ခုလိုပင္။ညက ပန္းခ်ီဆြဲေနတဲ့အထဲစ်ာန္ပါၿပီး ႏွစ္နာရီေလာက္မွအိပ္ျဖစ္ေတာ့သူေတာ္ေတာ္နဲ႕မထနိုင္ေပ။
"ေဒါက္! ေဒါက္ !"
တံခါးေခါက္သံ ခပ္တိုးတိုးေၾကာင့္ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကိုဖိပြတ္လိုက္ရင္း အေၾကာအခ်ဥ္ဆန့္လိုက္တယ္။
"ရစ္ေလး မနက္စာစားရေအာင္ေအာက္ဆင္းခဲ့ေနာ္။ဦးငယ္ေျပာတာၾကားလား "
ရစ္ဘာမွဆက္ေျပာမေနေတာ့ဘဲ အိပ္ရာကထလိုက္ေတာ့ တံခါးေခါက္သံကိုလည္း ဆက္မၾကားရေတာ့ေပ။ေရမိုးခ်ိဳးကာ အကၤ်ီအဝတ္အစားလဲၿပီးေနာက္ အိမ္ေအာက္ကိုေရာက္ေတာ့ စားပြဲဝိုင္းမွာ ဦးႏွောင္ႀကိဳးငယ္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွရွိမေန။သူ႕ပုံစံအတိုင္း ခပ္ျဖည္းျဖည္းဆင္းလာေတာ့ သူ႕ကိုၿပဳံးျပေနတဲ့ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳအၿပဳံးတစ္ခုနဲ႕တြန္းတိုက္မိျပန္တယ္။ခ်က္ခ်င္းအၾကည့္လႊဲလိုက္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ဆင္းလိုက္တယ္။ဦးႏွောင္ႀကိဳးငယ္ရဲ႕
ႏႈတ္ခမ္းတို႔က တိက်ေသသပ္တယ္။မ်က္ဝန္းတို႔က ညွို႔ဓာတ္ျပင္းတယ္။ေခ်ာတယ္ဆိုတာထက္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို လွလိုက္တာလို႔ေျပာလို႔ရသည့္အထိပင္။ဒါေပမယ့္ သူမုန္းတယ္။ဒီလူ႕ကိုျမင္တိုင္း မူးေဝေအာ့အန္ခ်င္လာတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳး။သူ႕ငယ္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ေလွာင္ေျပာင္ခံရမႈေတြဟာ ဒီလူ႕အေပၚမွာဘဲအလုံးစုံမူတည္ေနခဲ့တာ။
"ဒယ္ဒီေရာ"
ဝတ္ေက်တန္းေက်ျပန္ေျပာတဲ့စကားေပမို႔ ရစ္အသံဟာျပတ္ေတာင္းလြန္းတယ္။ဦးႏွောင္ႀကိဳးငယ္က မုန့္ဟင္းခါးပန္းကန္ကိုျပင္ေပးေနရင္း ရစ္ကိုျပန္ၿပဳံးျပေနေသးတာ။ဒီလူဟာ အမွတ္မရွိတာလား။သူ႕ဆီက ဘာကိုမ်ားလိုခ်င္ေနရပါသနည္း။သူကေရာ ဘာေတြမ်ားေပးဖို႔က်န္ေနပါသနည္း။
YOU ARE READING
နွံ(Completed )
Romanceရစ်နှောင်ကြိုး×သက်ဆင်းနွံ "အနွံ့အရပ်ဘယ်နှစ်ပေရှိလဲ" "ငါး...ငါးပေလေး " "ဒါဆို ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲနေဖို့အလုံအလောက်နေရာရှိတာပေါ့ " "ကို...ကိုကို...တော်...တော်တော့ "
